به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۴: خواهی که کنی قبله سر کویت را

1220عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خواهی که کنی قبله سر کویت را
از خواهش کس، ترش مکن رویت را
با خلق، گشاده‌روی شو چون محراب
تا سجده برند طاق ابرویت را

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳: یا رب که فسانه مختصر کن ما را 2شمارهٔ ۴: خواهی که کنی قبله سر کویت را 3شمارهٔ ۵: افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را 4شمارهٔ ۶: بیهوده مشو برق گیاه فقرا 5شمارهٔ ۷: گر یافته‌ای حقیقت عالم را 6شمارهٔ ۸: چون منصب عاشقی فلک داد مرا 7شمارهٔ ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا 8شمارهٔ ۱۰: گردون که به دیده خار افکند مرا 9شمارهٔ ۱۱: آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا 10شمارهٔ ۱۲: طبعی که بود حریص مر عصیان را 11شمارهٔ ۱۳: هرچند خرد جلوه دهد سامان را 12شمارهٔ ۱۴: عالم که اله آفریده‌ست آن را 13شمارهٔ ۱۵: از بدنامی چه باک بدنامان را 14شمارهٔ ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را 15شمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را 16شمارهٔ ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را 17شمارهٔ ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را 18شمارهٔ ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را 19شمارهٔ ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا 20شمارهٔ ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما 21شمارهٔ ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا 22شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 23شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 24شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 25شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 26شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 27شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 28شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 29شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 30شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 31شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 32شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 33شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 34شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 35شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 36شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 37شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 38شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 39شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 40شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 41شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 42شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 43شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 44شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 45شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 46شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 47شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 48شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 49شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 50شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 51شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 52شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 53شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 54شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 55شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 56شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 57شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 58شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 59شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 60شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 61شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 62شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 63شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 64شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 65شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 66شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 67شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 68شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 69شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 70شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 71شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 72شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 73شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 74شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 75شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 76شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 77شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 78شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 79شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 80شمارهٔ ۸۲: ...81شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 82شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 83شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...84شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 85شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 86شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 87شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 88شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 89شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 90شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 91شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 92شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 93شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 94شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 95شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 96شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 97شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 98شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 99شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 100شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 101شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 102شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 103شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 104شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 105شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 106شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 107شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 108شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 109شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 110شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 111شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 112شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 113شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 114شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 115شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 116شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 117شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 118شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 119شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 120شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 121شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 122شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 123شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 124شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 125شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 126شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 127شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 128شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 129شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 130شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 131شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 132شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 133شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 134شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 135شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 136شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 137شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 138شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 139شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 140شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 141شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 142شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 143شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 144شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 145شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 146شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 147شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 148شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 149شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 150شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 151شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 152شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 153شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 154شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 155شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 156شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 157شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 158شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 159شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 160شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 161شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 162شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 163شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 164شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 165شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 166شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 167شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 168شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 169شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 170شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 171شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 172شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 173شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 174شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 175شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 176شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 177شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 178شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 179شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 180شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 181شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 182شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 183شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 184شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 185شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 186شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 187شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 188شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 189شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 190شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 191شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 192شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 193شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 194شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 195شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 196شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 197شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 198شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 199شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 200شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 201شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 202 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 203شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 204شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 205شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 206شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 207شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 208شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 209شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 210شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 211شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 212شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 213شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 214شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 215شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 216شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 217شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 218شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 219شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 220شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 221شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 222شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 223شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 224شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 225شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 226شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 227شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 228شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 229شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 230شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 231شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 232شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 233شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 234شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 235شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 236شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 237شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 238شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 239شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 240شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 241شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 242شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 243شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 244شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 245شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 246شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 247شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 248شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 249شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 250شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 251شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 252شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 253شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 254شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 255شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 256شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 257شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 258شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 259شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 260شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 261شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 262شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 263شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 264شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 265شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 266شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 267شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 268شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 269شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 270شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 271شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 272شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 273شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 274شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 275شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 276شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 277شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 278شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 279شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 280شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 281شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 282شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 283شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 284شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 285شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 286شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 287شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 288شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 289شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 290شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 291شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 292شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 293شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 294شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 295شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 296شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 297شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 298شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 299شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 300شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 301شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 302شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 303شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 304شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 305شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...306شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 307شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 308شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 309شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 310شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 311شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 312شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 313شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 314شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 315شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 316شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 317شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 318شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 319شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 320شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 321شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 322شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 323شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 324شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 325شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 326شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 327شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 328شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 329شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 330شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 331شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 332شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 333شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 334شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 335شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 336شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 337شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 338شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 339شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 340شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 341شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 342شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 343شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 344شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 345شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 346شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 347شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 348شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 349شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 350شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 351شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 352شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 353شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 354شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 355شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 356شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 357شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 358شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 359شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 360شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 361شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 362شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 363شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 364شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 365شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 366شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 367شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 368شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 369شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 370شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 371شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 372شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 373شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 374شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 375شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 376شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 377شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 378شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 379شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 380شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 381شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 382شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 383شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 384شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 385شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 386شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 387شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 388شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 389شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 390شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 391شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 392شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 393شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 394شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 395شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 396شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 397شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 398شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 399شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 400شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 401شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 402شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 403شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 404شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 405شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 406شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 407شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 408شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 409شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 410شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 411شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 412شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 413شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 414شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 415شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 416شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 417شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 418شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 419شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 420شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 421شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 422شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 423شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 424شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 425شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 426شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 427شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 428شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 429شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 430شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 431شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 432شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 433شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 434شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 435شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 436شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 437شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 438شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 439شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 440شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 441شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 442شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 443شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 444شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 445شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 446شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 447شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 448شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 449شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 450شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 451شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 452شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 453شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 454شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 455شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 456شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 457شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 458شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 459شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 460شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 461شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 462شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 463شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 464شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 465شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 466شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 467شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 468شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 469شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 470شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 471شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 472شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 473شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 474شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 475شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 476شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 477شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 478شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 479شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 480شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 481شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 482شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 483شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 484شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 485شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 486شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 487شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 488شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 489شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 490شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 491شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 492شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 493شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 494شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 495شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 496شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 497شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 498شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 499شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 500شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 501شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 502شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 503شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 504شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 505شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 506شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 507شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 508شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 509شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 510شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 511شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 512شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 513شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 514شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 515شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 516شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 517شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 518شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 519شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 520شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 521شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 522شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 523شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 524شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 525شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 526شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 527شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 528شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 529شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 530شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 531شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 532شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 533شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 534شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 535شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 536شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 537شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 538شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 539شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 540شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...541شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 542شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 543شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 544شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 545شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 546شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 547شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 548شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 549شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 550شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 551شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 552شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 553شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 554شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 555شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 556شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 557شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 558شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 559شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 560شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 561شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 562شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 563شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 564شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 565شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 566شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 567شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 568شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 569شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 570شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 571شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 572شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 573شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 574شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 575شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 576شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 577شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 578شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 579شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 580شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 581شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 582شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 583شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 584شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 585شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 586شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 587شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 588شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 589شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 590شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 591شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 592شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 593شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 594شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 595شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 596شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 597شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 598شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 599شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 600شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 601شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 602شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 603شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 604شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 605شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 606شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 607شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 608شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 609شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...610شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 611شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 612شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 613شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 614شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 615شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 616شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 617شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 618شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 619شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 620شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 621شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 622شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 623شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 624شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 625شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 626شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 627شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 628شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 629شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 630شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 631شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 632شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 633شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 634شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 635شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 636شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 637شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 638شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 639شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 640شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 641شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 642شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 643شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 644شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 645شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 646شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 647شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 648شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 649شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ