به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد

640عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هجر تو برآورد ز امیدم گرد
از غیر مپرس، از دلم پرس این درد
زین حادثه، خوش‌نشین ده را چه خبر؟
دهقان داند که سیل با کشت چه کرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 2شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 3شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 4شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 5شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 6شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 7 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 8شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 9شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 10شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 11شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 12شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 13شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 14شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 15شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 16شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 17شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 18شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 19شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 20شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 21شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 22شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 23شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 24شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 25شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 26شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 27شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 28شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 29شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 30شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 31شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 32شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 33شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 34شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 35شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 36شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 37شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 38شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 39شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 40شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 41شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 42شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 43شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 44شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 45شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 46شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 47شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 48شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 49شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 50شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 51شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 52شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 53شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 54شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 55شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 56شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 57شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 58شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 59شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 60شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 61شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 62شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 63شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 64شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 65شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 66شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 67شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 68شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 69شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 70شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 71شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 72شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 73شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 74شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 75شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 76شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 77شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 78شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 79شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 80شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 81شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 82شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 83شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 84شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 85شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 86شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 87شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 88شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 89شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 90شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 91شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 92شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 93شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 94شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 95شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 96شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 97شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 98شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 99شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 100شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 101شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 102شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 103شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 104شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 105شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 106شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 107شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 108شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 109شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 110شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...111شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 112شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 113شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 114شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 115شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 116شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 117شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 118شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 119شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 120شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 121شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 122شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 123شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 124شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 125شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 126شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 127شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 128شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 129شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 130شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 131شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 132شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 133شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 134شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 135شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 136شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 137شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 138شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 139شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 140شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 141شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 142شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 143شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 144شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 145شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 146شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 147شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 148شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 149شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 150شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 151شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 152شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 153شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 154شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 155شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 156شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 157شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 158شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 159شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 160شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 161شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 162شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 163شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 164شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 165شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 166شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 167شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 168شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 169شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 170شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 171شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 172شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 173شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 174شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 175شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 176شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 177شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 178شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 179شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 180شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 181شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 182شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 183شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 184شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 185شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 186شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 187شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 188شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 189شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 190شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 191شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 192شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 193شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 194شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 195شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 196شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 197شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 198شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 199شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 200شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 201شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 202شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 203شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 204شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 205شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 206شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 207شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 208شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 209شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 210شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 211شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 212شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 213شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 214شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 215شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 216شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 217شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 218شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 219شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 220شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 221شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 222شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 223شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 224شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 225شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 226شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 227شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 228شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 229شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 230شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 231شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 232شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 233شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 234شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 235شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 236شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 237شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 238شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 239شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 240شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 241شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 242شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 243شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 244شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 245شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 246شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 247شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 248شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 249شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 250شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 251شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 252شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 253شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 254شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 255شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 256شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 257شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 258شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 259شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 260شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 261شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 262شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 263شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 264شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 265شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 266شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 267شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 268شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 269شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 270شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 271شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 272شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 273شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 274شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 275شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 276شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 277شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 278شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 279شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 280شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 281شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 282شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 283شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 284شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 285شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 286شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 287شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 288شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 289شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 290شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 291شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 292شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 293شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 294شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 295شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 296شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 297شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 298شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 299شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 300شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 301شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 302شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 303شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 304شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 305شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 306شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 307شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 308شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 309شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 310شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 311شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 312شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 313شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 314شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 315شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 316شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 317شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 318شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 319شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 320شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 321شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 322شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 323شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 324شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 325شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 326شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 327شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 328شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 329شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 330شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 331شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 332شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 333شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 334شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 335شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 336شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 337شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 338شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 339شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 340شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 341شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 342شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 343شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 344شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 345شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...346شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 347شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 348شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 349شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 350شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 351شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 352شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 353شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 354شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 355شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 356شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 357شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 358شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 359شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 360شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 361شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 362شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 363شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 364شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 365شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 366شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 367شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 368شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 369شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 370شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 371شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 372شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 373شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 374شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 375شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 376شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 377شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 378شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 379شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 380شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 381شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 382شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 383شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 384شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 385شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 386شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 387شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 388شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 389شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 390شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 391شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 392شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 393شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 394شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 395شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 396شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 397شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 398شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 399شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 400شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 401شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 402شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 403شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 404شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 405شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 406شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 407شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 408شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 409شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 410شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 411شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 412شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 413شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 414شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...415شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 416شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 417شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 418شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 419شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 420شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 421شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 422شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 423شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 424شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 425شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 426شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 427شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 428شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 429شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 430شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 431شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 432شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 433شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 434شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 435شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 436شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 437شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 438شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 439شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 440شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 441شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 442شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 443شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 444شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 445شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 446شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 447شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 448شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 449شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 450شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 451شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 452شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 453شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 454شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ