به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند

620عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند
عذر گنه از گنه بتر می‌گیرند
رو فارغ کن به توبه خود را ز گناه
امروز که از تو عذر برمی‌گیرند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 2شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 3شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 4شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 5شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 6شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 7شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 8شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 9شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 10شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 11شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 12شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 13شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 14شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 15شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 16شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 17شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 18شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 19شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 20شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 21شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 22شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 23شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 24شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 25شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 26شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 27شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...28شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 29شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 30شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 31شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 32شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 33شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 34شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 35شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 36شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 37شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 38شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 39شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 40شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 41شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 42شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 43شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 44شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 45شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 46شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 47شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 48شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 49شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 50شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 51شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 52شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 53شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 54شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 55شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 56شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 57شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 58شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 59شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 60شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 61شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 62شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 63شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 64شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 65شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 66شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 67شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 68شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 69شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 70شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 71شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 72شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 73شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 74شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 75شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 76شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 77شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 78شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 79شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 80شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 81شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 82شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 83شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 84شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 85شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 86شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 87شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 88شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 89شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 90شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 91شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 92شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 93شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 94شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 95شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 96شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 97شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 98شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 99شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 100شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 101شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 102شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 103شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 104شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 105شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 106شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 107شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 108شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 109شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 110شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 111شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 112شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 113شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 114شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 115شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 116شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 117شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 118شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 119شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 120شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 121شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 122شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 123شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 124شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 125شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 126شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 127شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 128شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 129شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 130شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 131شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 132شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 133شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 134شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 135شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 136شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 137شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 138شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 139شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 140شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 141شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 142شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 143شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 144شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 145شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 146شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 147شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 148شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 149شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 150شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 151شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 152شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 153شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 154شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 155شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 156شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 157شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 158شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 159شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 160شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 161شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 162شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 163شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 164شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 165شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 166شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 167شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 168شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 169شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 170شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 171شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 172شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 173شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 174شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 175شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 176شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 177شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 178شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 179شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 180شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 181شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 182شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 183شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 184شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 185شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 186شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 187شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 188شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 189شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 190شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 191شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 192شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 193شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 194شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 195شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 196شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 197شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 198شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 199شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 200شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 201شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 202شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 203شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 204شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 205شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 206شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 207شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 208شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 209شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 210شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 211شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 212شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 213شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 214شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 215شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 216شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 217شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 218شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 219شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 220شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 221شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 222شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 223شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 224شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 225شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 226شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 227شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 228شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 229شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 230شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 231شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 232شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 233شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 234شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 235شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 236شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 237شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 238شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 239شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 240شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 241شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 242شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 243شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 244شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 245شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 246شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 247شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 248شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 249شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 250شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 251شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 252شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 253شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 254شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 255شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 256شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 257شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 258شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 259شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 260شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 261شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 262شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...263شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 264شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 265شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 266شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 267شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 268شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 269شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 270شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 271شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 272شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 273شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 274شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 275شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 276شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 277شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 278شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 279شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 280شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 281شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 282شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 283شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 284شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 285شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 286شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 287شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 288شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 289شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 290شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 291شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 292شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 293شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 294شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 295شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 296شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 297شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 298شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 299شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 300شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 301شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 302شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 303شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 304شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 305شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 306شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 307شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 308شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 309شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 310شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 311شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 312شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 313شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 314شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 315شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 316شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 317شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 318شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 319شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 320شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 321شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 322شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 323شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 324شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 325شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 326شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 327شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 328شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 329شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 330شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 331شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...332شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 333شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 334شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 335شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 336شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 337شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 338شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 339شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 340شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 341شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 342شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 343شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 344شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 345شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 346شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 347شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 348شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 349شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 350شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 351شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 352شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 353شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 354شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 355شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 356شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 357شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 358شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 359شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 360شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 361شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 362شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 363شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 364شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 365شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 366شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 367شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 368شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 369شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 370شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 371شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ