به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند

630عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن را که خدا به بندگی یاد کند
آزادگی‌اش چگونه دلشاد کند؟
دانی به جهان که دارد آزادی را؟
آن بنده که خواجه‌اش خود آزاد کند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 2شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 3شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 4شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 5شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 6شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 7شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 8شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 9شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 10شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 11شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 12شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 13شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 14شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 15شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 16شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 17شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...18شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 19شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 20شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 21شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 22شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 23شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 24شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 25شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 26شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 27شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 28شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 29شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 30شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 31شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 32شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 33شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 34شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 35شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 36شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 37شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 38شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 39شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 40شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 41شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 42شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 43شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 44شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 45شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 46شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 47شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 48شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 49شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 50شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 51شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 52شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 53شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 54شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 55شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 56شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 57شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 58شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 59شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 60شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 61شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 62شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 63شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 64شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 65شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 66شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 67شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 68شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 69شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 70شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 71شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 72شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 73شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 74شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 75شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 76شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 77شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 78شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 79شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 80شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 81شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 82شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 83شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 84شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 85شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 86شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 87شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 88شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 89شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 90شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 91شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 92شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 93شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 94شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 95شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 96شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 97شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 98شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 99شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 100شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 101شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 102شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 103شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 104شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 105شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 106شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 107شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 108شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 109شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 110شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 111شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 112شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 113شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 114شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 115شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 116شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 117شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 118شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 119شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 120شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 121شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 122شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 123شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 124شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 125شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 126شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 127شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 128شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 129شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 130شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 131شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 132شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 133شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 134شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 135شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 136شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 137شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 138شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 139شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 140شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 141شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 142شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 143شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 144شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 145شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 146شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 147شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 148شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 149شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 150شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 151شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 152شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 153شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 154شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 155شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 156شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 157شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 158شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 159شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 160شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 161شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 162شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 163شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 164شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 165شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 166شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 167شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 168شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 169شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 170شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 171شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 172شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 173شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 174شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 175شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 176شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 177شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 178شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 179شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 180شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 181شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 182شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 183شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 184شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 185شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 186شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 187شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 188شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 189شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 190شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 191شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 192شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 193شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 194شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 195شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 196شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 197شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 198شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 199شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 200شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 201شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 202شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 203شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 204شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 205شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 206شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 207شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 208شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 209شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 210شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 211شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 212شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 213شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 214شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 215شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 216شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 217شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 218شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 219شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 220شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 221شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 222شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 223شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 224شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 225شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 226شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 227شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 228شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 229شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 230شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 231شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 232شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 233شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 234شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 235شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 236شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 237شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 238شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 239شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 240شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 241شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 242شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 243شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 244شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 245شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 246شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 247شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 248شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 249شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 250شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 251شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 252شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...253شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 254شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 255شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 256شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 257شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 258شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 259شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 260شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 261شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 262شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 263شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 264شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 265شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 266شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 267شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 268شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 269شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 270شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 271شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 272شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 273شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 274شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 275شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 276شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 277شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 278شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 279شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 280شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 281شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 282شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 283شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 284شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 285شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 286شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 287شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 288شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 289شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 290شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 291شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 292شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 293شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 294شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 295شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 296شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 297شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 298شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 299شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 300شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 301شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 302شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 303شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 304شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 305شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 306شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 307شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 308شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 309شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 310شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 311شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 312شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 313شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 314شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 315شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 316شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 317شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 318شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 319شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 320شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 321شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...322شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 323شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 324شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 325شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 326شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 327شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 328شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 329شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 330شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 331شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 332شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 333شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 334شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 335شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 336شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 337شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 338شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 339شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 340شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 341شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 342شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 343شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 344شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 345شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 346شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 347شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 348شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 349شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 350شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 351شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 352شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 353شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 354شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 355شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 356شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 357شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 358شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 359شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 360شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 361شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ