به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود

1120عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دل را به دعای تو صد امید بود
با لطف تو چشم ثمر از بید بود
گر پیروی تو می‌کنم، معذورم
شک نیست که صبح، پیر خورشید بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 2شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 3شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 4شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 5شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 6شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 7شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 8شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 9شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 10شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 11شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 12شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 13شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 14شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 15شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 16شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 17شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 18شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 19شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 20شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 21شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 22شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 23شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 24شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 25شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 26شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 27شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 28شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 29شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 30شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 31شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 32شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 33شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 34شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 35شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 36شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 37شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 38شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 39شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 40شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 41شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 42شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 43شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 44شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 45شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 46شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 47شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 48شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 49شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 50شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 51شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 52شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 53شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 54شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 55شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 56شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 57شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 58شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 59شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 60شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 61شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 62شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 63شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 64شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 65شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 66شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 67شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 68شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 69شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 70شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 71شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 72شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 73شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 74شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 75شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 76شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 77شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 78شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 79شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 80شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 81شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 82شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 83شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 84شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 85شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 86شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 87شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 88شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 89شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 90شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 91شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 92شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 93شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 94شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 95شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 96شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 97شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 98شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 99شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 100شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 101شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 102شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 103شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 104شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 105شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 106شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 107شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 108شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 109شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 110شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 111شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 112شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 113شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 114شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 115شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 116شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 117شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 118شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 119شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 120شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 121شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 122شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 123شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 124شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 125شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 126شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 127شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 128شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 129شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 130شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 131شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 132شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 133شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 134شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 135شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 136شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 137شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 138شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 139شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 140شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 141شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 142شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 143شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 144شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 145شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 146شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 147شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 148شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 149شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 150شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 151شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 152شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 153شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 154شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 155شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 156شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 157شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 158شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 159شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 160شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 161شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 162شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 163شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 164شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 165شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 166شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 167شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 168شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 169شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 170شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 171شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 172شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 173شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 174شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 175شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 176شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 177شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 178شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 179شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 180شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 181شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 182شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 183شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 184شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 185شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 186شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 187شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 188شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 189شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 190شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 191شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 192شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 193شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 194شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 195شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 196شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 197شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 198شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 199شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 200شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 201شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 202شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 203شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 204شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 205شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 206شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 207شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 208شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 209شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 210شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 211شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 212شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 213شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 214شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 215شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 216شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 217شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 218شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 219شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 220شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 221شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 222شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 223شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 224شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 225شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 226شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 227شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 228شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 229شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 230شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 231شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 232شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 233شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...234شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 235شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 236شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 237شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 238شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 239شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 240شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 241شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 242شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 243شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 244شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 245شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 246شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 247شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 248شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 249شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 250شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 251شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 252شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 253شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 254شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 255شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 256شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 257شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 258شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 259شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 260شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 261شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 262شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 263شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 264شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 265شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 266شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 267شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 268شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 269شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 270شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 271شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 272شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 273شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 274شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 275شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 276شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 277شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 278شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 279شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 280شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 281شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 282شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 283شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 284شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 285شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 286شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 287شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 288شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 289شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 290شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 291شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 292شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 293شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 294شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 295شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 296شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 297شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 298شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 299شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 300شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 301شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 302شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...303شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 304شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 305شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 306شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 307شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 308شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 309شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 310شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 311شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 312شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 313شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 314شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 315شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 316شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 317شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 318شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 319شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 320شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 321شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 322شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 323شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 324شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 325شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 326شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 327شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 328شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 329شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 330شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 331شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 332شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 333شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 334شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 335شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 336شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 337شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 338شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 339شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 340شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 341شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 342شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ