به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود

1120عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در عشق، کسی که نو گرفتار بود
باید به جگرسوخته‌ای یار بود
گردید چو طفل، گرم آتش‌بازی
باید دگری ازو خبردار بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 2شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 3شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 4شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 5شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 6شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 7شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 8شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 9شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 10شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 11شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 12شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 13شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 14شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 15شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 16شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 17شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 18شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 19شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 20شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 21شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 22شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 23شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 24شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 25شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 26شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 27شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 28شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 29شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 30شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 31شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 32شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 33شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 34شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 35شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 36شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 37شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 38شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 39شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 40شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 41شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 42شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 43شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 44شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 45شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 46شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 47شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 48شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 49شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 50شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 51شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 52شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 53شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 54شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 55شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 56شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 57شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 58شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 59شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 60شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 61شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 62شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 63شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 64شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 65شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 66شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 67شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 68شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 69شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 70شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 71شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 72شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 73شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 74شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 75شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 76شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 77شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 78شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 79شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 80شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 81شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 82شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 83شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 84شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 85شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 86شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 87شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 88شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 89شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 90شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 91شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 92شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 93شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 94شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 95شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 96شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 97شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 98شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 99شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 100شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 101شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 102شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 103شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 104شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 105شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 106شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 107شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 108شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 109شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 110شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 111شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 112شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 113شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 114شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 115شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 116شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 117شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 118شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 119شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 120شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 121شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 122شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 123شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 124شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 125شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 126شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 127شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 128شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 129شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 130شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 131شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 132شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 133شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 134شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 135شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 136شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 137شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 138شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 139شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 140شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 141شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 142شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 143شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 144شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 145شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 146شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 147شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 148شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 149شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 150شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 151شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 152شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 153شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 154شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 155شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 156شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 157شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 158شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 159شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 160شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 161شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 162شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 163شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 164شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 165شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 166شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 167شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 168شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 169شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 170شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 171شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 172شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 173شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 174شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 175شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 176شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 177شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 178شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 179شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 180شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 181شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 182شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 183شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 184شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 185شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 186شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 187شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 188شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 189شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 190شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 191شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 192شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 193شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 194شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 195شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 196شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 197شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 198شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 199شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 200شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 201شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 202شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 203شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 204شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 205شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 206شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 207شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 208شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 209شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 210شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 211شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 212شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 213شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 214شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 215شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 216شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 217شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 218شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 219شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 220شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 221شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 222شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 223شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 224شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 225شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 226شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 227شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 228شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 229شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 230شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 231شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 232شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...233شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 234شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 235شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 236شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 237شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 238شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 239شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 240شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 241شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 242شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 243شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 244شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 245شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 246شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 247شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 248شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 249شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 250شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 251شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 252شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 253شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 254شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 255شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 256شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 257شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 258شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 259شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 260شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 261شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 262شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 263شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 264شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 265شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 266شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 267شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 268شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 269شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 270شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 271شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 272شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 273شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 274شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 275شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 276شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 277شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 278شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 279شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 280شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 281شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 282شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 283شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 284شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 285شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 286شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 287شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 288شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 289شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 290شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 291شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 292شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 293شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 294شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 295شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 296شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 297شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 298شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 299شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 300شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 301شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...302شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 303شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 304شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 305شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 306شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 307شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 308شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 309شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 310شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 311شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 312شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 313شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 314شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 315شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 316شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 317شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 318شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 319شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 320شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 321شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 322شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 323شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 324شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 325شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 326شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 327شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 328شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 329شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 330شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 331شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 332شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 333شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 334شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 335شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 336شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 337شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 338شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 339شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 340شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 341شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ