به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود

1200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن را که دل از دو کون آزاد بود
کی طبع به وصل این و آن شاد بود
بحر از گهر و حباب دارد دو گره
در یک گره آب و در یکی باد بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...2شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 3شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 4شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 5شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 6شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 7شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 8شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 9شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 10شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 11شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 12شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 13شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 14شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 15شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 16شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 17شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 18شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 19شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 20شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 21شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 22شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 23شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 24شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 25شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 26شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 27شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 28شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 29شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 30شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 31شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 32شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 33شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 34شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 35شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 36شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 37شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 38شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 39شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 40شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 41شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 42شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 43شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 44شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 45شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 46شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 47شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 48شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 49شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 50شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 51شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 52شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 53شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 54شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 55شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 56شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 57شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 58شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 59شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 60شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 61شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 62شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 63شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 64شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 65شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 66شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 67شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 68شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 69شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 70شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 71شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 72شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 73شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 74شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 75شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 76شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 77شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 78شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 79شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 80شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 81شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 82شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 83شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 84شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 85شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 86شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 87شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 88شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 89شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 90شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 91شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 92شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 93شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 94شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 95شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 96شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 97شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 98شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 99شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 100شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 101شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 102شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 103شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 104شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 105شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 106شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 107شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 108شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 109شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 110شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 111شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 112شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 113شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 114شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 115شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 116شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 117شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 118شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 119شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 120شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 121شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 122شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 123شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 124شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 125شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 126شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 127شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 128شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 129شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 130شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 131شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 132شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 133شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 134شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 135شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 136شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 137شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 138شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 139شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 140شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 141شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 142شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 143شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 144شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 145شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 146شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 147شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 148شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 149شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 150شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 151شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 152شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 153شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 154شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 155شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 156شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 157شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 158شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 159شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 160شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 161شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 162شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 163شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 164شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 165شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 166شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 167شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 168شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 169شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 170شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 171شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 172شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 173شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 174شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 175شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 176شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 177شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 178شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 179شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 180شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 181شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 182شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 183شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 184شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 185شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 186شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 187شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 188شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 189شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 190شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 191شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 192شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 193شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 194شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 195شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 196شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 197شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 198شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 199شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 200شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 201شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 202شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 203شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 204شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 205شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 206شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 207شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 208شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 209شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 210شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 211شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 212شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 213شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 214شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 215شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 216شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 217شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 218شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 219شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 220شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 221شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 222شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 223شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 224شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 225شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 226شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 227شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 228شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 229شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 230شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 231شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 232شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 233شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 234شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 235شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 236شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...237شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 238شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 239شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 240شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 241شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 242شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 243شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 244شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 245شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 246شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 247شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 248شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 249شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 250شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 251شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 252شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 253شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 254شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 255شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 256شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 257شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 258شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 259شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 260شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 261شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 262شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 263شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 264شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 265شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 266شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 267شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 268شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 269شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 270شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 271شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 272شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 273شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 274شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 275شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 276شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 277شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 278شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 279شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 280شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 281شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 282شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 283شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 284شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 285شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 286شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 287شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 288شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 289شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 290شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 291شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 292شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 293شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 294شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 295شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 296شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 297شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 298شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 299شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 300شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 301شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 302شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 303شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 304شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 305شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...306شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 307شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 308شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 309شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 310شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 311شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 312شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 313شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 314شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 315شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 316شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 317شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 318شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 319شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 320شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 321شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 322شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 323شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 324شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 325شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 326شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 327شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 328شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 329شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 330شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 331شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 332شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 333شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 334شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 335شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 336شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 337شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 338شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 339شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 340شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 341شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 342شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 343شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 344شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 345شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ