به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد

1290عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد
در آینه نیز عکس گویا می‌شد
بیماری را کسی نمی‌دید به خواب
هر بی‌پدری اگر مسیحا می‌شد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 2شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 3شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 4شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 5شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 6شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 7شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 8شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 9شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 10شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 11شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 12شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 13شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 14شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 15شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 16شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 17شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 18شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 19شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 20شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 21شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 22شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 23شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 24شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 25شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 26شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 27شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 28شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 29شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 30شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 31شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 32شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 33شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 34شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 35شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 36شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 37شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 38شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 39شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 40شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 41شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 42شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 43شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 44شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 45شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 46شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 47شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 48شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...49شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 50شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 51شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 52شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 53شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 54شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 55شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 56شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 57شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 58شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 59شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 60شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 61شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 62شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 63شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 64شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 65شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 66شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 67شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 68شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 69شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 70شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 71شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 72شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 73شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 74شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 75شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 76شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 77شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 78شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 79شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 80شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 81شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 82شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 83شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 84شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 85شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 86شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 87شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 88شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 89شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 90شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 91شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 92شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 93شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 94شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 95شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 96شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 97شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 98شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 99شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 100شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 101شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 102شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 103شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 104شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 105شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 106شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 107شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 108شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 109شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 110شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 111شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 112شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 113شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 114شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 115شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 116شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 117شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 118شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 119شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 120شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 121شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 122شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 123شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 124شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 125شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 126شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 127شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 128شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 129شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 130شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 131شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 132شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 133شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 134شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 135شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 136شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 137شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 138شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 139شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 140شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 141شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 142شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 143شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 144شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 145شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 146شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 147شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 148شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 149شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 150شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 151شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 152شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 153شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 154شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 155شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 156شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 157شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 158شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 159شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 160شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 161شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 162شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 163شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 164شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 165شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 166شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 167شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 168شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 169شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 170شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 171شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 172شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 173شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 174شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 175شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 176شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 177شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 178شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 179شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 180شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 181شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 182شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 183شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 184شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 185شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 186شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 187شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 188شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 189شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 190شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 191شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 192شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 193شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 194شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 195شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 196شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 197شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 198شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 199شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 200شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 201شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 202شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 203شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 204شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 205شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 206شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 207شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 208شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 209شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 210شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 211شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 212شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 213شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 214شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 215شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 216شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 217شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 218شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 219شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 220شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 221شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 222شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 223شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 224شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 225شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 226شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 227شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 228شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 229شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 230شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 231شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 232شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 233شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 234شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 235شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 236شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 237شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 238شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 239شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 240شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 241شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 242شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 243شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 244شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 245شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 246شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 247شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 248شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 249شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 250شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 251شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 252شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 253شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 254شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 255شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 256شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 257شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 258شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 259شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 260شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 261شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 262شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 263شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 264شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 265شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 266شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 267شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 268شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 269شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 270شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 271شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 272شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 273شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 274شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 275شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 276شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 277شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 278شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 279شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 280شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 281شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 282شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 283شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...284شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 285شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 286شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 287شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 288شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 289شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 290شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 291شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 292شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 293شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 294شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 295شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 296شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 297شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 298شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 299شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 300شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 301شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 302شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 303شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 304شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 305شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 306شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 307شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 308شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 309شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 310شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 311شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 312شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 313شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 314شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 315شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 316شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 317شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 318شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 319شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 320شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 321شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 322شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 323شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 324شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 325شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 326شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 327شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 328شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 329شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 330شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 331شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 332شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 333شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 334شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 335شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 336شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 337شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 338شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 339شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 340شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 341شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 342شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 343شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 344شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 345شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 346شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 347شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 348شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 349شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 350شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 351شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 352شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...353شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 354شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 355شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 356شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 357شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 358شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 359شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 360شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 361شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 362شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 363شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 364شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 365شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 366شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 367شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 368شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 369شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 370شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 371شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 372شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 373شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 374شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 375شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 376شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 377شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 378شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 379شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 380شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 381شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 382شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 383شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 384شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 385شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 386شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 387شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 388شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 389شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 390شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 391شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 392شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ