به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند

1180عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنها که دم از گلشن اسرار زدند
این نغمه به گوش هر گرفتار زدند:
از قید منالید، که در گلشن دهر
آزادی را ز سرو، بر دار زدند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 2شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 3شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 4شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 5شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 6شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 7شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 8شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 9شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 10شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 11شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 12شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 13شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 14شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 15شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 16شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 17شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 18شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 19شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 20شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 21شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 22شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 23شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 24شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 25شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 26شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 27شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 28شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 29شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 30شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 31شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 32شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 33شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...34شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 35شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 36شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 37شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 38شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 39شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 40شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 41شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 42شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 43شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 44شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 45شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 46شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 47شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 48شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 49شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 50شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 51شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 52شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 53شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 54شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 55شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 56شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 57شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 58شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 59شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 60شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 61شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 62شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 63شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 64شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 65شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 66شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 67شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 68شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 69شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 70شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 71شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 72شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 73شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 74شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 75شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 76شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 77شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 78شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 79شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 80شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 81شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 82شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 83شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 84شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 85شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 86شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 87شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 88شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 89شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 90شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 91شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 92شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 93شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 94شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 95شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 96شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 97شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 98شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 99شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 100شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 101شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 102شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 103شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 104شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 105شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 106شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 107شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 108شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 109شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 110شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 111شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 112شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 113شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 114شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 115شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 116شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 117شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 118شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 119شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 120شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 121شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 122شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 123شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 124شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 125شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 126شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 127شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 128شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 129شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 130شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 131شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 132شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 133شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 134شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 135شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 136شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 137شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 138شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 139شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 140شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 141شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 142شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 143شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 144شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 145شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 146شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 147شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 148شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 149شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 150شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 151شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 152شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 153شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 154شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 155شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 156شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 157شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 158شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 159شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 160شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 161شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 162شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 163شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 164شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 165شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 166شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 167شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 168شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 169شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 170شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 171شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 172شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 173شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 174شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 175شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 176شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 177شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 178شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 179شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 180شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 181شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 182شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 183شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 184شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 185شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 186شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 187شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 188شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 189شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 190شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 191شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 192شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 193شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 194شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 195شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 196شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 197شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 198شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 199شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 200شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 201شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 202شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 203شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 204شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 205شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 206شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 207شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 208شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 209شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 210شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 211شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 212شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 213شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 214شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 215شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 216شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 217شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 218شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 219شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 220شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 221شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 222شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 223شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 224شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 225شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 226شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 227شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 228شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 229شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 230شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 231شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 232شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 233شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 234شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 235شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 236شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 237شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 238شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 239شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 240شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 241شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 242شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 243شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 244شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 245شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 246شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 247شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 248شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 249شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 250شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 251شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 252شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 253شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 254شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 255شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 256شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 257شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 258شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 259شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 260شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 261شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 262شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 263شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 264شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 265شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 266شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 267شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 268شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...269شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 270شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 271شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 272شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 273شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 274شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 275شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 276شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 277شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 278شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 279شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 280شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 281شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 282شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 283شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 284شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 285شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 286شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 287شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 288شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 289شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 290شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 291شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 292شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 293شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 294شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 295شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 296شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 297شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 298شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 299شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 300شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 301شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 302شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 303شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 304شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 305شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 306شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 307شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 308شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 309شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 310شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 311شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 312شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 313شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 314شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 315شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 316شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 317شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 318شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 319شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 320شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 321شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 322شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 323شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 324شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 325شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 326شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 327شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 328شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 329شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 330شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 331شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 332شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 333شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 334شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 335شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 336شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 337شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...338شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 339شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 340شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 341شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 342شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 343شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 344شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 345شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 346شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 347شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 348شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 349شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 350شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 351شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 352شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 353شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 354شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 355شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 356شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 357شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 358شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 359شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 360شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 361شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 362شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 363شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 364شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 365شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 366شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 367شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 368شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 369شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 370شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 371شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 372شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 373شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 374شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 375شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 376شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 377شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ