به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند

1320عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند
زین مرحله دورتر نشین، کوچی چند
باشد به مثل جهان و ابنای جهان
گرمابه سردی و در او لوچی چند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 2شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 3شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 4شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 5شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 6شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 7شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 8شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 9شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 10شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 11شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 12شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 13شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 14شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 15شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 16شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 17شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 18شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 19شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 20شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 21شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 22شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 23شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 24شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 25شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 26شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 27شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 28شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 29شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 30شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 31شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 32شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 33شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 34شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 35شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...36شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 37شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 38شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 39شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 40شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 41شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 42شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 43شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 44شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 45شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 46شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 47شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 48شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 49شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 50شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 51شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 52شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 53شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 54شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 55شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 56شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 57شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 58شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 59شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 60شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 61شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 62شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 63شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 64شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 65شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 66شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 67شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 68شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 69شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 70شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 71شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 72شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 73شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 74شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 75شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 76شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 77شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 78شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 79شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 80شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 81شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 82شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 83شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 84شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 85شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 86شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 87شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 88شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 89شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 90شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 91شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 92شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 93شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 94شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 95شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 96شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 97شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 98شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 99شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 100شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 101شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 102شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 103شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 104شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 105شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 106شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 107شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 108شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 109شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 110شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 111شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 112شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 113شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 114شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 115شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 116شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 117شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 118شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 119شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 120شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 121شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 122شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 123شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 124شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 125شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 126شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 127شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 128شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 129شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 130شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 131شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 132شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 133شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 134شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 135شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 136شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 137شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 138شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 139شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 140شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 141شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 142شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 143شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 144شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 145شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 146شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 147شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 148شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 149شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 150شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 151شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 152شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 153شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 154شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 155شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 156شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 157شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 158شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 159شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 160شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 161شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 162شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 163شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 164شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 165شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 166شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 167شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 168شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 169شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 170شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 171شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 172شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 173شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 174شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 175شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 176شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 177شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 178شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 179شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 180شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 181شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 182شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 183شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 184شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 185شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 186شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 187شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 188شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 189شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 190شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 191شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 192شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 193شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 194شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 195شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 196شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 197شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 198شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 199شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 200شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 201شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 202شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 203شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 204شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 205شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 206شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 207شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 208شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 209شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 210شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 211شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 212شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 213شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 214شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 215شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 216شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 217شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 218شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 219شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 220شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 221شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 222شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 223شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 224شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 225شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 226شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 227شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 228شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 229شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 230شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 231شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 232شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 233شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 234شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 235شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 236شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 237شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 238شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 239شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 240شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 241شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 242شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 243شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 244شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 245شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 246شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 247شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 248شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 249شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 250شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 251شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 252شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 253شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 254شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 255شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 256شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 257شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 258شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 259شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 260شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 261شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 262شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 263شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 264شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 265شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 266شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 267شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 268شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 269شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 270شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...271شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 272شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 273شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 274شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 275شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 276شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 277شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 278شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 279شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 280شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 281شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 282شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 283شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 284شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 285شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 286شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 287شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 288شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 289شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 290شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 291شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 292شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 293شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 294شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 295شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 296شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 297شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 298شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 299شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 300شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 301شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 302شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 303شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 304شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 305شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 306شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 307شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 308شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 309شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 310شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 311شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 312شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 313شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 314شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 315شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 316شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 317شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 318شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 319شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 320شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 321شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 322شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 323شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 324شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 325شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 326شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 327شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 328شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 329شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 330شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 331شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 332شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 333شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 334شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 335شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 336شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 337شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 338شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 339شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...340شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 341شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 342شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 343شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 344شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 345شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 346شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 347شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 348شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 349شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 350شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 351شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 352شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 353شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 354شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 355شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 356شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 357شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 358شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 359شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 360شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 361شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 362شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 363شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 364شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 365شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 366شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 367شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 368شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 369شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 370شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 371شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 372شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 373شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 374شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 375شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 376شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 377شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 378شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 379شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ