به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد

1290عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد
از قید تعلق، به زمین جا دارد
پیوند رساندش به پستی، ور نه
خود شعله شمع میل بالا دارد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 2شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 3شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 4 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 5شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 6شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 7شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 8شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 9شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 10شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 11شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 12شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 13شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 14شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 15شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 16شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 17شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 18شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 19شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 20شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 21شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 22شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 23شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 24شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 25شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 26شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 27شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 28شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 29شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 30شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 31شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 32شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 33شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 34شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 35شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 36شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 37شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 38شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 39شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 40شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 41شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 42شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 43شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 44شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 45شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 46شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 47شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 48شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 49شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 50شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 51شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 52شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 53شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 54شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 55شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 56شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 57شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 58شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 59شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 60شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 61شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 62شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 63شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 64شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 65شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 66شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 67شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 68شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 69شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 70شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 71شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 72شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 73شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 74شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 75شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 76شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 77شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 78شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 79شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 80شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 81شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 82شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 83شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 84شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 85شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 86شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 87شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 88شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 89شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 90شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 91شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 92شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 93شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 94شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 95شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 96شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 97شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 98شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 99شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 100شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 101شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 102شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 103شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 104شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 105شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 106شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 107شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...108شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 109شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 110شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 111شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 112شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 113شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 114شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 115شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 116شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 117شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 118شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 119شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 120شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 121شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 122شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 123شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 124شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 125شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 126شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 127شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 128شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 129شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 130شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 131شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 132شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 133شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 134شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 135شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 136شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 137شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 138شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 139شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 140شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 141شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 142شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 143شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 144شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 145شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 146شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 147شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 148شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 149شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 150شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 151شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 152شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 153شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 154شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 155شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 156شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 157شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 158شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 159شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 160شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 161شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 162شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 163شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 164شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 165شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 166شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 167شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 168شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 169شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 170شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 171شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 172شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 173شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 174شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 175شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 176شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 177شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 178شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 179شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 180شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 181شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 182شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 183شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 184شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 185شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 186شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 187شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 188شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 189شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 190شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 191شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 192شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 193شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 194شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 195شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 196شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 197شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 198شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 199شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 200شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 201شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 202شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 203شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 204شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 205شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 206شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 207شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 208شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 209شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 210شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 211شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 212شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 213شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 214شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 215شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 216شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 217شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 218شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 219شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 220شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 221شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 222شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 223شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 224شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 225شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 226شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 227شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 228شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 229شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 230شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 231شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 232شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 233شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 234شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 235شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 236شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 237شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 238شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 239شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 240شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 241شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 242شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 243شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 244شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 245شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 246شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 247شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 248شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 249شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 250شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 251شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 252شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 253شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 254شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 255شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 256شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 257شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 258شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 259شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 260شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 261شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 262شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 263شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 264شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 265شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 266شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 267شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 268شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 269شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 270شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 271شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 272شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 273شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 274شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 275شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 276شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 277شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 278شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 279شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 280شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 281شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 282شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 283شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 284شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 285شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 286شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 287شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 288شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 289شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 290شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 291شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 292شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 293شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 294شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 295شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 296شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 297شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 298شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 299شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 300شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 301شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 302شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 303شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 304شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 305شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 306شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 307شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 308شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 309شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 310شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 311شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 312شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 313شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 314شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 315شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 316شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 317شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 318شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 319شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 320شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 321شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 322شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 323شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 324شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 325شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 326شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 327شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 328شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 329شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 330شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 331شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 332شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 333شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 334شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 335شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 336شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 337شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 338شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 339شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 340شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 341شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 342شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...343شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 344شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 345شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 346شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 347شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 348شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 349شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 350شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 351شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 352شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 353شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 354شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 355شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 356شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 357شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 358شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 359شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 360شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 361شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 362شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 363شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 364شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 365شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 366شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 367شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 368شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 369شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 370شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 371شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 372شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 373شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 374شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 375شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 376شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 377شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 378شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 379شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 380شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 381شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 382شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 383شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 384شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 385شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 386شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 387شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 388شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 389شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 390شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 391شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 392شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 393شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 394شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 395شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 396شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 397شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 398شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 399شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 400شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 401شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 402شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 403شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 404شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 405شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 406شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 407شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 408شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 409شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 410شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 411شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...412شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 413شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 414شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 415شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 416شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 417شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 418شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 419شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 420شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 421شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 422شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 423شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 424شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 425شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 426شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 427شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 428شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 429شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 430شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 431شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 432شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 433شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 434شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 435شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 436شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 437شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 438شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 439شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 440شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 441شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 442شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 443شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 444شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 445شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 446شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 447شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 448شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 449شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 450شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 451شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ