به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد

610عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کو عشق که اهل درد را بشناسد؟
مردی باید که مرد را بشناسد
بیگانه و آشنا سوارند تمام
کو دیده‌وری که گرد را بشناسد؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 2شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 3شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 4شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 5شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 6شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 7شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 8شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 9شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 10شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 11شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 12شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 13شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 14شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 15شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 16شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 17شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 18شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 19شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 20شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 21شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 22شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 23شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 24شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 25شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 26شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 27شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 28شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 29شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 30شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 31شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 32شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 33شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 34شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 35شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 36شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 37شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 38شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 39شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 40شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 41شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 42شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 43شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 44شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 45شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 46شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 47شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 48شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 49شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 50شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 51شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 52شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 53شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 54شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 55شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 56شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 57شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 58شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 59شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 60شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 61شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 62شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 63شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 64شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 65شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 66شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 67شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 68شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 69شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 70شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...71شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 72شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 73شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 74شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 75شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 76شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 77شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 78شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 79شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 80شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 81شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 82شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 83شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 84شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 85شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 86شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 87شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 88شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 89شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 90شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 91شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 92شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 93شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 94شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 95شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 96شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 97شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 98شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 99شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 100شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 101شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 102شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 103شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 104شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 105شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 106شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 107شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 108شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 109شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 110شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 111شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 112شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 113شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 114شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 115شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 116شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 117شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 118شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 119شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 120شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 121شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 122شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 123شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 124شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 125شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 126شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 127شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 128شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 129شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 130شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 131شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 132شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 133شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 134شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 135شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 136شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 137شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 138شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 139شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 140شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 141شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 142شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 143شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 144شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 145شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 146شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 147شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 148شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 149شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 150شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 151شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 152شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 153شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 154شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 155شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 156شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 157شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 158شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 159شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 160شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 161شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 162شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 163شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 164شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 165شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 166شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 167شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 168شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 169شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 170شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 171شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 172شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 173شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 174شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 175شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 176شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 177شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 178شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 179شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 180شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 181شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 182شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 183شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 184شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 185شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 186شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 187شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 188شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 189شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 190شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 191شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 192شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 193شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 194شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 195شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 196شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 197شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 198شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 199شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 200شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 201شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 202شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 203شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 204شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 205شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 206شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 207شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 208شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 209شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 210شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 211شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 212شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 213شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 214شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 215شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 216شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 217شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 218شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 219شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 220شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 221شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 222شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 223شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 224شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 225شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 226شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 227شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 228شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 229شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 230شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 231شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 232شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 233شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 234شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 235شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 236شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 237شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 238شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 239شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 240شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 241شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 242شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 243شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 244شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 245شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 246شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 247شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 248شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 249شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 250شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 251شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 252شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 253شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 254شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 255شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 256شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 257شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 258شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 259شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 260شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 261شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 262شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 263شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 264شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 265شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 266شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 267شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 268شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 269شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 270شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 271شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 272شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 273شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 274شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 275شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 276شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 277شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 278شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 279شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 280شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 281شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 282شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 283شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 284شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 285شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 286شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 287شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 288شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 289شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 290شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 291شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 292شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 293شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 294شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 295شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 296شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 297شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 298شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 299شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 300شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 301شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 302شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 303شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 304شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 305شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...306شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 307شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 308شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 309شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 310شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 311شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 312شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 313شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 314شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 315شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 316شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 317شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 318شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 319شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 320شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 321شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 322شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 323شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 324شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 325شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 326شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 327شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 328شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 329شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 330شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 331شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 332شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 333شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 334شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 335شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 336شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 337شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 338شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 339شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 340شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 341شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 342شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 343شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 344شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 345شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 346شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 347شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 348شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 349شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 350شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 351شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 352شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 353شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 354شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 355شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 356شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 357شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 358شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 359شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 360شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 361شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 362شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 363شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 364شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 365شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 366شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 367شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 368شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 369شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 370شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 371شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 372شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 373شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 374شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...375شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 376شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 377شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 378شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 379شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 380شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 381شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 382شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 383شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 384شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 385شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 386شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 387شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 388شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 389شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 390شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 391شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 392شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 393شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 394شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 395شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 396شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 397شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 398شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 399شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 400شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 401شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 402شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 403شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 404شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 405شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 406شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 407شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 408شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 409شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 410شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 411شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 412شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 413شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 414شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ