به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد

1110عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد
ای اشک، خدای را، نقاب تو چه شد
ای دل چه فغان کنی، شکیب تو که برد؟
ای دیده تو هم مجوش، خواب تو چه شد؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 2شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 3شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 4شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 5شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 6شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 7شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 8شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 9شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 10شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 11شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 12شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 13شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 14شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 15شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 16شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 17شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 18شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 19شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 20شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 21شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 22شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 23شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 24شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 25شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 26شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 27شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 28شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 29شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 30شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 31شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 32شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 33شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 34شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 35شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 36شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 37شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 38شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 39شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 40شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 41شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 42شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 43شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 44شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 45شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 46شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 47شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 48شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 49شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 50شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 51شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 52شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...53شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 54شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 55شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 56شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 57شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 58شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 59شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 60شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 61شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 62شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 63شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 64شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 65شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 66شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 67شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 68شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 69شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 70شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 71شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 72شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 73شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 74شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 75شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 76شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 77شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 78شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 79شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 80شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 81شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 82شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 83شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 84شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 85شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 86شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 87شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 88شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 89شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 90شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 91شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 92شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 93شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 94شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 95شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 96شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 97شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 98شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 99شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 100شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 101شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 102شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 103شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 104شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 105شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 106شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 107شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 108شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 109شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 110شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 111شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 112شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 113شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 114شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 115شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 116شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 117شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 118شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 119شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 120شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 121شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 122شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 123شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 124شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 125شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 126شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 127شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 128شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 129شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 130شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 131شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 132شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 133شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 134شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 135شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 136شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 137شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 138شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 139شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 140شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 141شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 142شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 143شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 144شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 145شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 146شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 147شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 148شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 149شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 150شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 151شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 152شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 153شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 154شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 155شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 156شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 157شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 158شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 159شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 160شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 161شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 162شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 163شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 164شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 165شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 166شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 167شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 168شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 169شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 170شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 171شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 172شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 173شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 174شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 175شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 176شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 177شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 178شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 179شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 180شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 181شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 182شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 183شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 184شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 185شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 186شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 187شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 188شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 189شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 190شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 191شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 192شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 193شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 194شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 195شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 196شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 197شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 198شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 199شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 200شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 201شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 202شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 203شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 204شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 205شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 206شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 207شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 208شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 209شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 210شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 211شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 212شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 213شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 214شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 215شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 216شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 217شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 218شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 219شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 220شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 221شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 222شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 223شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 224شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 225شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 226شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 227شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 228شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 229شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 230شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 231شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 232شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 233شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 234شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 235شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 236شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 237شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 238شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 239شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 240شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 241شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 242شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 243شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 244شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 245شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 246شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 247شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 248شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 249شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 250شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 251شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 252شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 253شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 254شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 255شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 256شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 257شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 258شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 259شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 260شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 261شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 262شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 263شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 264شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 265شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 266شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 267شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 268شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 269شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 270شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 271شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 272شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 273شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 274شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 275شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 276شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 277شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 278شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 279شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 280شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 281شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 282شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 283شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 284شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 285شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 286شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 287شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...288شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 289شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 290شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 291شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 292شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 293شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 294شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 295شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 296شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 297شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 298شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 299شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 300شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 301شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 302شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 303شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 304شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 305شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 306شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 307شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 308شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 309شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 310شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 311شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 312شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 313شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 314شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 315شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 316شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 317شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 318شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 319شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 320شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 321شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 322شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 323شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 324شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 325شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 326شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 327شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 328شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 329شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 330شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 331شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 332شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 333شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 334شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 335شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 336شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 337شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 338شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 339شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 340شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 341شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 342شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 343شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 344شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 345شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 346شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 347شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 348شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 349شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 350شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 351شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 352شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 353شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 354شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 355شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 356شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...357شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 358شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 359شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 360شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 361شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 362شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 363شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 364شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 365شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 366شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 367شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 368شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 369شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 370شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 371شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 372شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 373شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 374شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 375شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 376شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 377شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 378شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 379شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 380شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 381شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 382شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 383شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 384شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 385شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 386شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 387شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 388شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 389شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 390شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 391شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 392شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 393شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 394شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 395شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 396شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ