به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد

1250عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

مستغرق حال، قال را نشناسد
بی عشق، کس اهل حال را نشناسد
می، پخته و خام را ز هم فرق کند
چون آب، کسی سفال را نشناسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 2شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 3شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 4شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 5شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 6شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 7شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 8شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 9شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 10شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 11شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 12شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 13شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 14شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 15شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 16شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 17شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 18شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 19شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 20شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 21شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 22شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 23شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 24شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 25شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 26شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 27شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 28شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 29شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 30شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 31شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 32شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 33شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 34شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 35شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 36شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 37شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 38شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 39شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 40شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 41شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 42شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 43شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 44شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 45شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 46شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 47شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 48شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 49شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 50شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 51شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 52شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 53شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 54شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 55شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 56شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 57شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 58شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 59شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 60شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 61شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 62شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 63شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 64شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 65شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 66شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 67شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 68شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...69شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 70شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 71شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 72شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 73شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 74شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 75شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 76شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 77شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 78شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 79شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 80شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 81شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 82شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 83شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 84شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 85شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 86شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 87شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 88شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 89شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 90شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 91شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 92شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 93شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 94شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 95شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 96شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 97شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 98شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 99شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 100شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 101شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 102شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 103شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 104شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 105شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 106شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 107شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 108شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 109شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 110شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 111شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 112شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 113شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 114شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 115شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 116شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 117شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 118شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 119شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 120شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 121شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 122شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 123شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 124شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 125شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 126شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 127شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 128شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 129شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 130شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 131شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 132شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 133شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 134شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 135شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 136شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 137شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 138شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 139شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 140شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 141شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 142شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 143شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 144شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 145شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 146شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 147شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 148شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 149شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 150شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 151شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 152شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 153شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 154شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 155شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 156شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 157شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 158شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 159شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 160شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 161شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 162شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 163شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 164شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 165شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 166شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 167شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 168شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 169شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 170شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 171شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 172شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 173شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 174شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 175شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 176شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 177شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 178شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 179شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 180شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 181شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 182شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 183شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 184شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 185شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 186شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 187شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 188شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 189شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 190شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 191شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 192شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 193شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 194شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 195شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 196شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 197شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 198شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 199شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 200شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 201شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 202شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 203شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 204شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 205شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 206شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 207شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 208شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 209شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 210شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 211شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 212شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 213شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 214شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 215شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 216شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 217شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 218شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 219شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 220شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 221شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 222شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 223شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 224شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 225شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 226شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 227شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 228شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 229شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 230شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 231شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 232شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 233شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 234شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 235شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 236شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 237شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 238شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 239شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 240شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 241شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 242شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 243شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 244شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 245شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 246شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 247شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 248شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 249شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 250شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 251شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 252شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 253شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 254شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 255شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 256شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 257شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 258شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 259شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 260شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 261شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 262شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 263شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 264شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 265شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 266شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 267شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 268شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 269شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 270شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 271شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 272شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 273شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 274شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 275شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 276شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 277شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 278شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 279شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 280شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 281شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 282شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 283شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 284شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 285شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 286شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 287شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 288شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 289شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 290شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 291شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 292شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 293شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 294شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 295شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 296شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 297شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 298شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 299شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 300شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 301شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 302شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 303شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...304شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 305شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 306شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 307شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 308شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 309شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 310شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 311شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 312شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 313شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 314شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 315شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 316شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 317شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 318شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 319شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 320شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 321شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 322شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 323شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 324شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 325شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 326شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 327شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 328شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 329شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 330شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 331شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 332شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 333شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 334شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 335شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 336شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 337شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 338شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 339شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 340شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 341شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 342شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 343شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 344شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 345شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 346شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 347شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 348شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 349شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 350شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 351شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 352شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 353شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 354شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 355شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 356شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 357شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 358شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 359شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 360شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 361شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 362شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 363شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 364شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 365شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 366شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 367شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 368شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 369شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 370شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 371شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 372شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...373شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 374شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 375شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 376شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 377شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 378شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 379شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 380شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 381شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 382شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 383شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 384شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 385شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 386شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 387شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 388شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 389شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 390شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 391شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 392شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 393شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 394شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 395شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 396شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 397شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 398شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 399شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 400شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 401شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 402شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 403شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 404شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 405شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 406شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 407شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 408شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 409شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 410شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 411شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 412شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ