به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد

1210عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در هر کاری مشقتی بوده و مزد
عاقل نشنیده کار بیهوده و مزد
بخشد چه نتیجه خدمت بی تکلیف؟
ای بی‌خردان کار نفرموده و مزد؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 2شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 3شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 4شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 5شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 6شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 7شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 8شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 9شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 10شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 11شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 12شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 13شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 14شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 15شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 16شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 17شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 18شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 19شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 20شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 21شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 22شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 23شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 24شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 25شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 26شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 27شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 28شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 29شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 30شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 31شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 32شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 33شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 34شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 35شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 36شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 37شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 38شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 39شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 40شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 41شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 42شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 43شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 44شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 45شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 46شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 47شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 48شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 49شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 50شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 51شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 52شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 53شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 54شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 55شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 56شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 57شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 58شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 59شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 60شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 61شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 62شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 63شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 64شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 65شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 66شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 67شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 68شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 69شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 70شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 71شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 72شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 73شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 74شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 75شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...76شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 77شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 78شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 79شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 80شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 81شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 82شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 83شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 84شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 85شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 86شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 87شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 88شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 89شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 90شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 91شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 92شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 93شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 94شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 95شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 96شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 97شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 98شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 99شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 100شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 101شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 102شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 103شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 104شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 105شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 106شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 107شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 108شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 109شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 110شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 111شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 112شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 113شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 114شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 115شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 116شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 117شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 118شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 119شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 120شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 121شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 122شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 123شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 124شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 125شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 126شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 127شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 128شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 129شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 130شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 131شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 132شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 133شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 134شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 135شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 136شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 137شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 138شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 139شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 140شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 141شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 142شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 143شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 144شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 145شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 146شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 147شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 148شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 149شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 150شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 151شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 152شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 153شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 154شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 155شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 156شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 157شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 158شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 159شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 160شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 161شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 162شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 163شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 164شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 165شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 166شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 167شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 168شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 169شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 170شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 171شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 172شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 173شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 174شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 175شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 176شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 177شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 178شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 179شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 180شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 181شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 182شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 183شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 184شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 185شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 186شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 187شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 188شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 189شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 190شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 191شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 192شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 193شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 194شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 195شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 196شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 197شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 198شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 199شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 200شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 201شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 202شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 203شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 204شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 205شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 206شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 207شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 208شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 209شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 210شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 211شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 212شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 213شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 214شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 215شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 216شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 217شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 218شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 219شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 220شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 221شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 222شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 223شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 224شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 225شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 226شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 227شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 228شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 229شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 230شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 231شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 232شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 233شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 234شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 235شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 236شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 237شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 238شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 239شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 240شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 241شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 242شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 243شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 244شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 245شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 246شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 247شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 248شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 249شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 250شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 251شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 252شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 253شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 254شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 255شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 256شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 257شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 258شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 259شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 260شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 261شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 262شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 263شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 264شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 265شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 266شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 267شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 268شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 269شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 270شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 271شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 272شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 273شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 274شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 275شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 276شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 277شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 278شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 279شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 280شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 281شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 282شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 283شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 284شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 285شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 286شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 287شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 288شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 289شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 290شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 291شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 292شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 293شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 294شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 295شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 296شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 297شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 298شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 299شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 300شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 301شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 302شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 303شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 304شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 305شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 306شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 307شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 308شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 309شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 310شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...311شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 312شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 313شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 314شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 315شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 316شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 317شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 318شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 319شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 320شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 321شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 322شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 323شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 324شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 325شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 326شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 327شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 328شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 329شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 330شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 331شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 332شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 333شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 334شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 335شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 336شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 337شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 338شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 339شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 340شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 341شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 342شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 343شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 344شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 345شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 346شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 347شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 348شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 349شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 350شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 351شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 352شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 353شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 354شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 355شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 356شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 357شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 358شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 359شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 360شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 361شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 362شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 363شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 364شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 365شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 366شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 367شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 368شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 369شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 370شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 371شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 372شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 373شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 374شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 375شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 376شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 377شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 378شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 379شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...380شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 381شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 382شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 383شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 384شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 385شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 386شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 387شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 388شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 389شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 390شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 391شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 392شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 393شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 394شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 395شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 396شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 397شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 398شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 399شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 400شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 401شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 402شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 403شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 404شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 405شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 406شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 407شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 408شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 409شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 410شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 411شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 412شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 413شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 414شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 415شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 416شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 417شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 418شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 419شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ