به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد

1280عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دایم ز دلم نوای ماتم خیزد
پرویزن چرخ بر سرم غم بیزد
با تنگدلی خوشم که گر خنده کنم
اجزای دلم چو غنچه از هم ریزد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 2شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 3شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 4شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 5شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 6شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 7شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 8شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 9شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 10شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 11شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 12شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 13شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 14شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 15شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 16شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 17شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 18شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 19شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 20شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 21شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 22شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 23شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 24شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 25شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 26شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 27شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 28شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 29شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 30شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 31شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 32شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 33شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 34شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 35شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 36شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 37شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 38شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 39شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 40شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 41شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 42شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 43شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 44شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 45شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 46شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 47شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 48شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 49شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 50شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 51شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 52شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 53شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 54شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 55شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 56شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 57شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 58شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 59شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 60شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 61شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 62شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 63شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 64شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 65شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 66شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 67شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 68شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 69شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 70شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 71شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 72شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 73شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 74شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...75شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 76شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 77شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 78شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 79شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 80شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 81شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 82شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 83شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 84شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 85شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 86شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 87شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 88شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 89شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 90شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 91شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 92شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 93شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 94شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 95شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 96شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 97شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 98شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 99شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 100شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 101شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 102شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 103شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 104شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 105شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 106شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 107شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 108شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 109شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 110شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 111شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 112شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 113شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 114شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 115شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 116شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 117شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 118شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 119شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 120شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 121شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 122شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 123شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 124شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 125شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 126شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 127شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 128شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 129شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 130شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 131شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 132شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 133شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 134شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 135شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 136شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 137شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 138شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 139شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 140شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 141شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 142شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 143شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 144شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 145شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 146شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 147شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 148شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 149شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 150شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 151شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 152شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 153شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 154شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 155شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 156شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 157شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 158شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 159شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 160شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 161شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 162شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 163شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 164شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 165شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 166شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 167شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 168شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 169شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 170شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 171شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 172شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 173شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 174شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 175شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 176شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 177شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 178شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 179شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 180شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 181شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 182شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 183شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 184شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 185شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 186شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 187شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 188شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 189شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 190شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 191شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 192شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 193شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 194شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 195شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 196شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 197شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 198شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 199شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 200شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 201شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 202شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 203شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 204شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 205شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 206شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 207شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 208شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 209شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 210شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 211شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 212شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 213شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 214شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 215شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 216شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 217شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 218شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 219شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 220شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 221شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 222شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 223شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 224شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 225شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 226شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 227شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 228شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 229شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 230شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 231شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 232شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 233شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 234شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 235شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 236شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 237شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 238شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 239شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 240شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 241شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 242شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 243شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 244شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 245شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 246شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 247شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 248شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 249شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 250شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 251شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 252شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 253شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 254شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 255شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 256شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 257شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 258شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 259شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 260شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 261شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 262شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 263شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 264شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 265شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 266شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 267شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 268شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 269شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 270شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 271شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 272شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 273شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 274شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 275شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 276شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 277شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 278شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 279شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 280شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 281شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 282شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 283شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 284شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 285شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 286شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 287شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 288شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 289شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 290شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 291شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 292شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 293شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 294شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 295شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 296شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 297شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 298شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 299شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 300شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 301شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 302شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 303شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 304شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 305شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 306شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 307شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 308شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 309شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...310شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 311شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 312شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 313شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 314شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 315شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 316شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 317شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 318شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 319شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 320شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 321شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 322شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 323شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 324شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 325شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 326شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 327شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 328شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 329شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 330شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 331شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 332شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 333شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 334شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 335شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 336شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 337شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 338شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 339شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 340شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 341شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 342شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 343شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 344شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 345شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 346شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 347شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 348شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 349شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 350شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 351شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 352شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 353شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 354شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 355شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 356شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 357شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 358شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 359شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 360شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 361شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 362شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 363شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 364شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 365شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 366شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 367شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 368شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 369شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 370شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 371شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 372شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 373شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 374شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 375شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 376شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 377شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 378شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...379شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 380شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 381شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 382شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 383شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 384شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 385شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 386شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 387شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 388شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 389شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 390شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 391شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 392شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 393شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 394شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 395شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 396شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 397شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 398شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 399شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 400شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 401شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 402شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 403شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 404شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 405شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 406شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 407شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 408شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 409شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 410شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 411شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 412شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 413شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 414شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 415شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 416شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 417شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 418شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ