به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد

1330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد
کز مهر، کسی یک اخترش برگیرد
آتش‌زنه را بسی شرر صرف شود
کز یک شررش، سوخته‌ای درگیرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 2شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 3شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 4شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 5شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 6شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 7شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 8شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 9شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 10شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 11شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 12شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 13شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 14شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 15شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 16شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 17شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 18شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 19شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 20شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 21شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 22شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 23شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 24شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 25شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 26شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 27شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 28شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 29شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 30شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 31شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 32شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 33شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 34شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 35شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 36شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 37شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 38شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 39شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 40شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 41شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 42شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 43شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 44شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 45شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 46شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 47شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 48شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 49شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 50شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 51شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 52شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 53شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 54شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 55شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 56شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 57شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 58شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 59شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 60شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 61شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 62شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 63شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 64شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 65شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 66شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 67شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 68شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 69شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 70شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 71شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 72شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 73شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 74شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 75شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 76شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 77شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 78شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 79شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 80شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 81شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 82شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 83شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 84شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 85شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 86شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...87شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 88شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 89شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 90شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 91شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 92شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 93شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 94شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 95شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 96شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 97شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 98شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 99شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 100شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 101شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 102شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 103شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 104شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 105شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 106شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 107شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 108شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 109شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 110شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 111شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 112شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 113شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 114شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 115شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 116شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 117شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 118شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 119شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 120شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 121شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 122شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 123شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 124شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 125شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 126شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 127شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 128شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 129شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 130شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 131شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 132شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 133شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 134شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 135شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 136شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 137شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 138شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 139شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 140شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 141شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 142شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 143شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 144شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 145شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 146شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 147شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 148شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 149شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 150شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 151شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 152شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 153شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 154شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 155شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 156شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 157شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 158شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 159شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 160شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 161شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 162شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 163شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 164شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 165شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 166شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 167شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 168شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 169شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 170شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 171شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 172شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 173شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 174شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 175شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 176شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 177شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 178شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 179شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 180شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 181شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 182شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 183شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 184شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 185شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 186شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 187شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 188شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 189شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 190شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 191شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 192شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 193شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 194شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 195شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 196شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 197شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 198شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 199شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 200شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 201شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 202شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 203شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 204شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 205شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 206شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 207شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 208شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 209شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 210شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 211شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 212شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 213شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 214شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 215شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 216شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 217شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 218شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 219شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 220شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 221شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 222شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 223شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 224شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 225شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 226شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 227شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 228شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 229شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 230شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 231شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 232شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 233شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 234شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 235شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 236شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 237شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 238شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 239شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 240شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 241شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 242شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 243شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 244شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 245شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 246شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 247شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 248شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 249شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 250شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 251شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 252شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 253شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 254شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 255شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 256شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 257شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 258شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 259شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 260شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 261شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 262شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 263شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 264شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 265شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 266شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 267شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 268شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 269شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 270شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 271شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 272شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 273شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 274شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 275شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 276شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 277شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 278شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 279شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 280شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 281شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 282شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 283شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 284شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 285شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 286شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 287شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 288شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 289شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 290شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 291شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 292شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 293شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 294شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 295شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 296شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 297شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 298شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 299شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 300شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 301شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 302شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 303شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 304شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 305شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 306شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 307شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 308شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 309شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 310شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 311شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 312شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 313شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 314شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 315شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 316شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 317شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 318شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 319شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 320شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 321شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...322شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 323شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 324شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 325شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 326شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 327شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 328شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 329شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 330شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 331شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 332شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 333شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 334شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 335شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 336شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 337شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 338شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 339شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 340شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 341شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 342شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 343شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 344شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 345شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 346شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 347شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 348شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 349شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 350شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 351شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 352شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 353شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 354شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 355شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 356شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 357شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 358شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 359شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 360شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 361شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 362شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 363شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 364شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 365شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 366شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 367شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 368شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 369شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 370شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 371شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 372شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 373شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 374شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 375شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 376شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 377شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 378شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 379شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 380شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 381شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 382شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 383شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 384شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 385شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 386شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 387شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 388شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 389شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 390شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...391شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 392شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 393شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 394شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 395شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 396شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 397شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 398شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 399شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 400شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 401شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 402شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 403شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 404شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 405شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 406شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 407شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 408شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 409شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 410شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 411شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 412شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 413شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 414شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 415شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 416شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 417شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 418شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 419شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 420شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 421شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 422شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 423شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 424شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 425شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 426شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 427شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 428شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 429شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 430شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ