به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد

1160عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بی ظرف مباد گرد ساغر گردد
کز بدمستیش مجلس ابتر گردد
کم‌حوصله را خاک وجود از می ناب
هرچند که نم کشد، سبک‌تر گردد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 2شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 3شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 4شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 5شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 6شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 7شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 8 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 9شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 10شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 11شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 12شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 13شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 14شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 15شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 16شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 17شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 18شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 19شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 20شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 21شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 22شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 23شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 24شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 25شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 26شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 27شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 28شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 29شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 30شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 31شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 32شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 33شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 34شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 35شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 36شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 37شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 38شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 39شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 40شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 41شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 42شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 43شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 44شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 45شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 46شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 47شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 48شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 49شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 50شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 51شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 52شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 53شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 54شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 55شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 56شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 57شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 58شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 59شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 60شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 61شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 62شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 63شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 64شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 65شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 66شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 67شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 68شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 69شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 70شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 71شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 72شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 73شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 74شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 75شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 76شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 77شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 78شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 79شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 80شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 81شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 82شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 83شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 84شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 85شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 86شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 87شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 88شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 89شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 90شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 91شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 92شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 93شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 94شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 95شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 96شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 97شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 98شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 99شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 100شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 101شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 102شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 103شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 104شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 105شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 106شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 107شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 108شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 109شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 110شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 111شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...112شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 113شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 114شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 115شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 116شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 117شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 118شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 119شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 120شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 121شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 122شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 123شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 124شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 125شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 126شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 127شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 128شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 129شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 130شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 131شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 132شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 133شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 134شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 135شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 136شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 137شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 138شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 139شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 140شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 141شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 142شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 143شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 144شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 145شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 146شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 147شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 148شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 149شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 150شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 151شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 152شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 153شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 154شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 155شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 156شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 157شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 158شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 159شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 160شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 161شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 162شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 163شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 164شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 165شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 166شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 167شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 168شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 169شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 170شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 171شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 172شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 173شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 174شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 175شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 176شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 177شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 178شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 179شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 180شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 181شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 182شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 183شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 184شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 185شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 186شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 187شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 188شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 189شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 190شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 191شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 192شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 193شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 194شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 195شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 196شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 197شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 198شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 199شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 200شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 201شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 202شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 203شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 204شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 205شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 206شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 207شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 208شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 209شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 210شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 211شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 212شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 213شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 214شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 215شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 216شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 217شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 218شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 219شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 220شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 221شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 222شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 223شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 224شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 225شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 226شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 227شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 228شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 229شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 230شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 231شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 232شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 233شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 234شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 235شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 236شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 237شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 238شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 239شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 240شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 241شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 242شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 243شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 244شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 245شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 246شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 247شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 248شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 249شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 250شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 251شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 252شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 253شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 254شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 255شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 256شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 257شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 258شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 259شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 260شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 261شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 262شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 263شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 264شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 265شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 266شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 267شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 268شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 269شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 270شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 271شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 272شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 273شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 274شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 275شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 276شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 277شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 278شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 279شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 280شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 281شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 282شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 283شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 284شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 285شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 286شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 287شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 288شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 289شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 290شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 291شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 292شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 293شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 294شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 295شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 296شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 297شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 298شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 299شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 300شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 301شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 302شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 303شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 304شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 305شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 306شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 307شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 308شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 309شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 310شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 311شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 312شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 313شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 314شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 315شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 316شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 317شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 318شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 319شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 320شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 321شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 322شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 323شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 324شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 325شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 326شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 327شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 328شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 329شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 330شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 331شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 332شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 333شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 334شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 335شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 336شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 337شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 338شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 339شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 340شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 341شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 342شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 343شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 344شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 345شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 346شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...347شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 348شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 349شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 350شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 351شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 352شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 353شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 354شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 355شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 356شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 357شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 358شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 359شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 360شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 361شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 362شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 363شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 364شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 365شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 366شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 367شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 368شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 369شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 370شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 371شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 372شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 373شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 374شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 375شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 376شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 377شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 378شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 379شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 380شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 381شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 382شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 383شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 384شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 385شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 386شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 387شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 388شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 389شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 390شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 391شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 392شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 393شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 394شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 395شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 396شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 397شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 398شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 399شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 400شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 401شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 402شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 403شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 404شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 405شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 406شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 407شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 408شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 409شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 410شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 411شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 412شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 413شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 414شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 415شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...416شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 417شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 418شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 419شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 420شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 421شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 422شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 423شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 424شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 425شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 426شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 427شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 428شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 429شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 430شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 431شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 432شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 433شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 434شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 435شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 436شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 437شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 438شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 439شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 440شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 441شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 442شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 443شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 444شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 445شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 446شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 447شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 448شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 449شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 450شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 451شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 452شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 453شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 454شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 455شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ