به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست

740عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست
دل از بر هرکه رفت بیرون، بر توست
زین جمع که جمعیت‌شان بر در توست
هر فرد که باز بینی از دفتر توست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 2شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 3شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 4شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 5شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 6شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 7شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 8شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 9شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 10شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 11شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 12شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 13شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 14شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 15شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 16شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 17شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 18شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 19شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 20شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 21شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 22شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 23شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 24شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 25شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 26شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 27شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 28شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 29شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 30شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 31شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 32شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 33شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 34شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 35شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 36شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 37شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 38شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 39شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 40شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 41شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 42شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 43شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 44شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 45شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 46شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 47شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 48شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 49شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 50شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 51شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 52شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 53شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 54شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 55شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 56شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 57شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 58شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 59شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 60شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 61شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 62شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 63شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 64شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 65شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 66شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 67شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 68شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 69 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 70شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 71شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 72شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 73شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 74شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 75شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 76شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 77شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 78شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 79شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 80شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 81شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 82شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 83شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 84شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 85شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 86شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 87شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 88شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 89شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 90شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 91شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 92شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 93شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 94شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 95شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 96شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 97شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 98شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 99شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 100شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 101شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 102شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 103شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 104شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 105شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 106شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 107شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 108شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 109شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 110شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 111شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 112شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 113شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 114شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 115شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 116شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 117شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 118شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 119شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 120شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 121شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 122شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 123شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 124شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 125شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 126شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 127شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 128شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 129شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 130شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 131شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 132شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 133شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 134شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 135شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 136شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 137شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 138شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 139شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 140شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 141شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 142شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 143شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 144شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 145شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 146شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 147شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 148شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 149شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 150شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 151شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 152شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 153شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 154شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 155شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 156شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 157شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 158شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 159شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 160شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 161شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 162شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 163شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 164شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 165شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 166شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 167شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 168شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 169شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 170شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 171شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 172شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...173شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 174شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 175شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 176شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 177شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 178شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 179شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 180شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 181شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 182شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 183شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 184شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 185شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 186شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 187شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 188شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 189شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 190شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 191شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 192شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 193شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 194شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 195شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 196شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 197شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 198شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 199شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 200شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 201شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 202شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 203شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 204شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 205شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 206شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 207شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 208شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 209شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 210شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 211شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 212شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 213شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 214شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 215شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 216شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 217شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 218شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 219شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 220شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 221شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 222شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 223شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 224شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 225شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 226شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 227شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 228شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 229شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 230شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 231شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 232شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 233شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 234شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 235شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 236شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 237شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 238شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 239شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 240شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 241شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 242شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 243شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 244شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 245شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 246شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 247شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 248شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 249شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 250شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 251شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 252شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 253شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 254شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 255شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 256شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 257شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 258شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 259شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 260شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 261شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 262شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 263شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 264شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 265شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 266شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 267شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 268شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 269شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 270شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 271شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 272شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 273شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 274شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 275شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 276شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 277شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 278شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 279شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 280شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 281شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 282شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 283شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 284شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 285شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 286شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 287شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 288شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 289شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 290شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 291شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 292شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 293شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 294شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 295شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 296شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 297شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 298شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 299شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 300شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 301شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 302شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 303شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 304شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 305شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 306شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 307شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 308شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 309شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 310شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 311شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 312شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 313شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 314شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 315شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 316شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 317شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 318شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 319شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 320شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 321شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 322شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 323شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 324شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 325شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 326شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 327شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 328شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 329شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 330شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 331شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 332شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 333شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 334شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 335شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 336شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 337شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 338شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 339شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 340شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 341شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 342شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 343شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 344شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 345شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 346شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 347شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 348شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 349شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 350شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 351شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 352شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 353شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 354شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 355شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 356شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 357شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 358شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 359شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 360شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 361شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 362شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 363شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 364شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 365شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 366شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 367شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 368شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 369شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 370شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 371شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 372شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 373شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 374شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 375شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 376شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 377شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 378شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 379شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 380شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 381شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 382شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 383شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 384شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 385شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 386شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 387شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 388شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 389شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 390شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 391شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 392شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 393شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 394شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 395شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 396شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 397شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 398شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 399شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 400شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 401شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 402شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 403شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 404شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 405شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 406شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 407شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...408شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 409شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 410شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 411شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 412شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 413شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 414شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 415شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 416شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 417شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 418شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 419شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 420شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 421شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 422شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 423شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 424شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 425شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 426شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 427شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 428شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 429شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 430شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 431شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 432شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 433شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 434شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 435شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 436شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 437شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 438شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 439شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 440شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 441شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 442شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 443شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 444شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 445شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 446شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 447شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 448شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 449شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 450شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 451شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 452شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 453شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 454شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 455شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 456شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 457شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 458شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 459شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 460شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 461شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 462شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 463شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 464شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 465شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 466شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 467شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 468شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 469شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 470شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 471شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 472شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 473شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 474شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 475شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 476شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...477شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 478شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 479شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 480شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 481شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 482شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 483شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 484شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 485شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 486شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 487شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 488شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 489شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 490شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 491شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 492شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 493شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 494شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 495شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 496شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 497شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 498شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 499شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 500شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 501شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 502شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 503شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 504شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 505شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 506شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 507شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 508شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 509شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 510شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 511شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 512شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 513شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 514شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 515شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 516شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ