به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد

1250عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر کار به رندان قدح‌نوش افتد
در عذر گنه، دل ز ره هوش افتد
دلگرمی طاعت رود از اشک ریا
از آب فسرده، دیگ از جوش افتد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 2شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 3شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 4شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 5شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 6شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 7شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 8شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 9شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 10شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 11شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 12شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 13شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 14شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 15 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 16شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 17شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 18شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 19شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 20شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 21شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 22شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 23شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 24شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 25شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 26شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 27شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 28شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 29شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 30شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 31شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 32شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 33شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 34شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 35شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 36شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 37شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 38شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 39شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 40شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 41شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 42شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 43شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 44شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 45شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 46شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 47شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 48شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 49شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 50شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 51شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 52شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 53شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 54شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 55شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 56شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 57شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 58شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 59شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 60شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 61شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 62شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 63شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 64شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 65شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 66شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 67شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 68شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 69شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 70شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 71شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 72شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 73شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 74شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 75شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 76شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 77شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 78شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 79شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 80شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 81شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 82شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 83شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 84شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 85شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 86شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 87شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 88شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 89شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 90شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 91شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 92شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 93شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 94شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 95شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 96شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 97شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 98شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 99شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 100شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 101شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 102شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 103شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 104شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 105شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 106شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 107شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 108شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 109شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 110شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 111شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 112شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 113شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 114شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 115شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 116شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 117شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 118شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...119شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 120شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 121شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 122شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 123شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 124شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 125شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 126شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 127شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 128شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 129شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 130شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 131شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 132شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 133شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 134شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 135شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 136شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 137شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 138شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 139شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 140شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 141شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 142شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 143شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 144شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 145شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 146شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 147شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 148شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 149شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 150شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 151شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 152شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 153شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 154شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 155شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 156شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 157شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 158شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 159شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 160شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 161شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 162شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 163شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 164شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 165شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 166شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 167شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 168شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 169شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 170شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 171شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 172شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 173شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 174شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 175شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 176شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 177شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 178شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 179شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 180شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 181شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 182شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 183شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 184شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 185شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 186شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 187شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 188شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 189شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 190شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 191شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 192شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 193شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 194شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 195شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 196شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 197شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 198شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 199شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 200شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 201شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 202شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 203شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 204شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 205شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 206شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 207شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 208شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 209شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 210شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 211شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 212شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 213شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 214شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 215شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 216شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 217شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 218شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 219شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 220شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 221شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 222شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 223شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 224شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 225شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 226شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 227شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 228شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 229شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 230شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 231شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 232شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 233شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 234شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 235شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 236شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 237شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 238شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 239شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 240شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 241شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 242شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 243شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 244شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 245شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 246شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 247شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 248شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 249شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 250شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 251شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 252شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 253شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 254شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 255شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 256شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 257شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 258شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 259شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 260شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 261شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 262شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 263شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 264شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 265شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 266شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 267شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 268شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 269شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 270شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 271شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 272شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 273شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 274شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 275شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 276شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 277شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 278شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 279شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 280شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 281شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 282شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 283شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 284شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 285شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 286شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 287شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 288شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 289شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 290شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 291شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 292شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 293شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 294شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 295شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 296شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 297شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 298شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 299شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 300شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 301شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 302شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 303شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 304شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 305شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 306شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 307شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 308شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 309شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 310شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 311شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 312شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 313شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 314شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 315شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 316شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 317شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 318شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 319شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 320شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 321شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 322شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 323شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 324شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 325شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 326شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 327شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 328شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 329شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 330شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 331شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 332شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 333شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 334شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 335شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 336شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 337شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 338شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 339شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 340شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 341شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 342شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 343شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 344شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 345شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 346شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 347شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 348شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 349شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 350شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 351شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 352شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 353شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...354شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 355شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 356شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 357شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 358شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 359شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 360شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 361شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 362شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 363شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 364شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 365شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 366شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 367شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 368شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 369شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 370شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 371شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 372شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 373شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 374شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 375شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 376شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 377شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 378شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 379شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 380شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 381شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 382شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 383شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 384شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 385شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 386شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 387شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 388شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 389شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 390شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 391شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 392شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 393شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 394شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 395شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 396شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 397شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 398شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 399شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 400شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 401شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 402شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 403شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 404شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 405شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 406شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 407شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 408شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 409شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 410شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 411شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 412شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 413شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 414شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 415شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 416شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 417شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 418شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 419شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 420شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 421شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 422شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...423شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 424شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 425شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 426شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 427شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 428شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 429شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 430شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 431شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 432شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 433شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 434شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 435شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 436شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 437شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 438شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 439شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 440شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 441شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 442شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 443شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 444شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 445شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 446شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 447شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 448شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 449شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 450شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 451شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 452شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 453شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 454شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 455شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 456شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 457شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 458شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 459شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 460شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 461شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 462شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ