به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت

1270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت
ور شعله گزیده‌ای، شرر خواهی داشت
هر تخم که امروز به خاک افشاندی
فردا که شود، نتیجه بر خواهی داشت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 2شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 3شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 4شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 5شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 6شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 7شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 8شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 9شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 10شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 11شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 12شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 13شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 14شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 15شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 16شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 17شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 18شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 19شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 20شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 21شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 22شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 23شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 24شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 25شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 26شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 27شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 28شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 29شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 30شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 31شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 32شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 33شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 34شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 35شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 36شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 37شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 38شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 39شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 40شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 41 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 42شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 43شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 44شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 45شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 46شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 47شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 48شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 49شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 50شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 51شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 52شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 53شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 54شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 55شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 56شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 57شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 58شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 59شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 60شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 61شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 62شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 63شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 64شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 65شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 66شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 67شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 68شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 69شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 70شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 71شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 72شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 73شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 74شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 75شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 76شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 77شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 78شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 79شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 80شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 81شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 82شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 83شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 84شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 85شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 86شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 87شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 88شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 89شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 90شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 91شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 92شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 93شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 94شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 95شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 96شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 97شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 98شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 99شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 100شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 101شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 102شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 103شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 104شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 105شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 106شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 107شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 108شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 109شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 110شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 111شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 112شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 113شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 114شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 115شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 116شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 117شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 118شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 119شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 120شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 121شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 122شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 123شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 124شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 125شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 126شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 127شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 128شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 129شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 130شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 131شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 132شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 133شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 134شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 135شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 136شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 137شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 138شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 139شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 140شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 141شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 142شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 143شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 144شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...145شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 146شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 147شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 148شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 149شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 150شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 151شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 152شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 153شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 154شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 155شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 156شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 157شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 158شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 159شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 160شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 161شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 162شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 163شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 164شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 165شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 166شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 167شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 168شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 169شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 170شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 171شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 172شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 173شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 174شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 175شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 176شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 177شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 178شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 179شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 180شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 181شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 182شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 183شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 184شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 185شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 186شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 187شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 188شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 189شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 190شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 191شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 192شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 193شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 194شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 195شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 196شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 197شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 198شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 199شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 200شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 201شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 202شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 203شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 204شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 205شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 206شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 207شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 208شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 209شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 210شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 211شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 212شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 213شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 214شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 215شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 216شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 217شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 218شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 219شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 220شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 221شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 222شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 223شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 224شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 225شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 226شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 227شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 228شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 229شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 230شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 231شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 232شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 233شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 234شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 235شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 236شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 237شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 238شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 239شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 240شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 241شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 242شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 243شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 244شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 245شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 246شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 247شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 248شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 249شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 250شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 251شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 252شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 253شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 254شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 255شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 256شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 257شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 258شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 259شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 260شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 261شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 262شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 263شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 264شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 265شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 266شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 267شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 268شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 269شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 270شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 271شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 272شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 273شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 274شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 275شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 276شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 277شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 278شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 279شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 280شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 281شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 282شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 283شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 284شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 285شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 286شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 287شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 288شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 289شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 290شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 291شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 292شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 293شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 294شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 295شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 296شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 297شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 298شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 299شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 300شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 301شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 302شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 303شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 304شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 305شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 306شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 307شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 308شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 309شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 310شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 311شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 312شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 313شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 314شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 315شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 316شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 317شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 318شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 319شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 320شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 321شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 322شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 323شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 324شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 325شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 326شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 327شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 328شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 329شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 330شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 331شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 332شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 333شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 334شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 335شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 336شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 337شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 338شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 339شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 340شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 341شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 342شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 343شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 344شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 345شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 346شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 347شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 348شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 349شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 350شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 351شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 352شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 353شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 354شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 355شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 356شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 357شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 358شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 359شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 360شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 361شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 362شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 363شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 364شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 365شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 366شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 367شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 368شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 369شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 370شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 371شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 372شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 373شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 374شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 375شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 376شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 377شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 378شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 379شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...380شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 381شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 382شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 383شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 384شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 385شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 386شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 387شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 388شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 389شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 390شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 391شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 392شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 393شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 394شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 395شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 396شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 397شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 398شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 399شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 400شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 401شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 402شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 403شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 404شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 405شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 406شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 407شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 408شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 409شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 410شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 411شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 412شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 413شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 414شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 415شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 416شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 417شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 418شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 419شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 420شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 421شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 422شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 423شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 424شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 425شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 426شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 427شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 428شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 429شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 430شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 431شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 432شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 433شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 434شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 435شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 436شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 437شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 438شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 439شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 440شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 441شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 442شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 443شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 444شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 445شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 446شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 447شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 448شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...449شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 450شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 451شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 452شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 453شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 454شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 455شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 456شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 457شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 458شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 459شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 460شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 461شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 462شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 463شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 464شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 465شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 466شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 467شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 468شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 469شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 470شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 471شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 472شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 473شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 474شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 475شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 476شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 477شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 478شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 479شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 480شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 481شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 482شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 483شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 484شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 485شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 486شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 487شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 488شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ