به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ

1350عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ
از عشق و خرد، بنای این دیرین کاخ
گر شاخ نباشد، به چه افزاید اصل؟
ور اصل نباشد، ز کجا روید شاخ؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 2شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 3شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 4شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 5شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 6شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 7شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 8شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 9شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 10شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 11شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 12شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 13شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 14شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 15شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 16شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 17شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 18شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 19شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 20شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 21شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 22شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 23شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 24 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 25شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 26شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 27شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 28شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 29شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 30شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 31شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 32شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 33شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 34شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 35شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 36شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 37شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 38شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 39شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 40شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 41شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 42شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 43شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 44شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 45شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 46شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 47شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 48شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 49شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 50شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 51شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 52شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 53شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 54شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 55شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 56شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 57شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 58شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 59شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 60شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 61شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 62شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 63شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 64شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 65شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 66شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 67شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 68شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 69شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 70شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 71شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 72شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 73شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 74شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 75شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 76شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 77شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 78شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 79شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 80شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 81شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 82شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 83شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 84شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 85شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 86شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 87شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 88شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 89شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 90شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 91شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 92شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 93شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 94شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 95شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 96شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 97شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 98شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 99شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 100شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 101شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 102شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 103شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 104شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 105شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 106شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 107شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 108شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 109شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 110شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 111شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 112شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 113شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 114شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 115شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 116شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 117شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 118شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 119شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 120شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 121شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 122شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 123شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 124شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 125شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 126شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 127شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...128شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 129شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 130شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 131شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 132شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 133شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 134شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 135شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 136شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 137شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 138شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 139شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 140شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 141شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 142شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 143شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 144شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 145شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 146شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 147شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 148شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 149شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 150شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 151شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 152شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 153شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 154شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 155شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 156شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 157شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 158شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 159شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 160شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 161شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 162شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 163شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 164شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 165شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 166شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 167شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 168شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 169شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 170شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 171شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 172شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 173شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 174شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 175شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 176شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 177شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 178شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 179شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 180شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 181شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 182شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 183شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 184شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 185شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 186شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 187شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 188شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 189شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 190شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 191شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 192شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 193شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 194شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 195شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 196شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 197شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 198شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 199شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 200شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 201شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 202شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 203شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 204شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 205شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 206شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 207شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 208شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 209شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 210شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 211شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 212شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 213شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 214شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 215شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 216شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 217شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 218شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 219شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 220شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 221شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 222شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 223شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 224شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 225شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 226شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 227شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 228شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 229شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 230شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 231شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 232شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 233شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 234شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 235شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 236شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 237شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 238شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 239شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 240شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 241شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 242شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 243شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 244شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 245شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 246شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 247شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 248شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 249شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 250شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 251شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 252شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 253شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 254شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 255شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 256شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 257شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 258شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 259شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 260شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 261شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 262شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 263شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 264شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 265شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 266شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 267شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 268شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 269شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 270شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 271شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 272شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 273شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 274شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 275شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 276شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 277شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 278شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 279شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 280شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 281شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 282شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 283شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 284شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 285شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 286شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 287شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 288شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 289شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 290شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 291شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 292شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 293شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 294شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 295شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 296شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 297شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 298شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 299شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 300شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 301شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 302شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 303شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 304شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 305شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 306شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 307شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 308شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 309شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 310شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 311شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 312شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 313شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 314شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 315شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 316شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 317شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 318شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 319شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 320شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 321شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 322شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 323شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 324شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 325شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 326شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 327شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 328شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 329شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 330شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 331شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 332شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 333شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 334شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 335شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 336شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 337شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 338شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 339شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 340شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 341شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 342شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 343شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 344شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 345شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 346شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 347شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 348شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 349شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 350شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 351شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 352شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 353شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 354شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 355شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 356شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 357شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 358شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 359شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 360شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 361شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 362شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...363شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 364شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 365شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 366شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 367شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 368شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 369شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 370شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 371شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 372شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 373شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 374شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 375شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 376شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 377شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 378شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 379شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 380شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 381شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 382شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 383شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 384شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 385شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 386شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 387شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 388شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 389شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 390شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 391شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 392شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 393شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 394شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 395شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 396شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 397شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 398شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 399شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 400شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 401شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 402شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 403شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 404شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 405شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 406شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 407شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 408شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 409شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 410شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 411شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 412شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 413شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 414شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 415شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 416شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 417شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 418شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 419شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 420شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 421شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 422شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 423شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 424شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 425شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 426شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 427شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 428شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 429شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 430شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 431شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...432شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 433شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 434شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 435شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 436شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 437شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 438شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 439شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 440شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 441شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 442شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 443شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 444شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 445شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 446شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 447شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 448شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 449شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 450شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 451شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 452شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 453شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 454شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 455شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 456شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 457شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 458شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 459شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 460شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 461شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 462شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 463شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 464شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 465شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 466شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 467شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 468شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 469شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 470شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 471شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ