به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد

670عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بگزیده و نگزیده درین باغ مراد
هر گوشه نشسته‌اند با خاطر شاد
بگشا به گل چیده و ناچیده نظر
این قسمت آتش است و آن روزی باد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 2شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 3شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 4شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 5شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 6شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 7شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 8شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 9شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 10شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 11شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 12شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 13شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 14شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 15شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 16شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 17شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 18شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 19شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 20شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 21شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 22 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 23شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 24شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 25شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 26شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 27شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 28شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 29شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 30شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 31شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 32شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 33شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 34شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 35شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 36شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 37شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 38شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 39شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 40شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 41شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 42شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 43شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 44شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 45شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 46شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 47شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 48شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 49شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 50شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 51شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 52شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 53شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 54شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 55شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 56شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 57شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 58شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 59شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 60شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 61شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 62شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 63شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 64شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 65شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 66شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 67شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 68شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 69شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 70شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 71شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 72شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 73شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 74شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 75شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 76شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 77شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 78شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 79شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 80شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 81شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 82شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 83شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 84شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 85شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 86شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 87شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 88شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 89شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 90شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 91شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 92شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 93شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 94شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 95شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 96شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 97شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 98شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 99شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 100شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 101شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 102شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 103شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 104شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 105شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 106شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 107شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 108شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 109شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 110شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 111شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 112شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 113شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 114شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 115شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 116شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 117شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 118شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 119شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 120شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 121شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 122شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 123شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 124شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 125شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...126شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 127شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 128شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 129شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 130شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 131شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 132شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 133شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 134شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 135شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 136شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 137شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 138شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 139شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 140شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 141شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 142شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 143شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 144شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 145شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 146شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 147شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 148شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 149شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 150شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 151شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 152شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 153شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 154شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 155شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 156شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 157شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 158شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 159شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 160شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 161شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 162شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 163شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 164شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 165شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 166شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 167شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 168شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 169شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 170شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 171شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 172شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 173شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 174شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 175شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 176شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 177شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 178شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 179شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 180شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 181شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 182شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 183شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 184شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 185شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 186شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 187شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 188شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 189شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 190شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 191شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 192شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 193شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 194شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 195شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 196شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 197شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 198شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 199شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 200شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 201شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 202شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 203شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 204شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 205شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 206شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 207شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 208شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 209شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 210شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 211شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 212شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 213شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 214شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 215شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 216شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 217شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 218شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 219شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 220شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 221شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 222شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 223شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 224شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 225شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 226شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 227شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 228شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 229شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 230شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 231شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 232شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 233شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 234شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 235شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 236شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 237شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 238شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 239شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 240شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 241شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 242شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 243شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 244شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 245شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 246شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 247شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 248شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 249شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 250شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 251شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 252شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 253شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 254شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 255شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 256شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 257شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 258شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 259شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 260شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 261شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 262شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 263شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 264شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 265شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 266شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 267شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 268شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 269شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 270شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 271شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 272شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 273شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 274شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 275شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 276شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 277شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 278شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 279شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 280شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 281شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 282شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 283شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 284شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 285شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 286شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 287شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 288شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 289شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 290شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 291شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 292شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 293شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 294شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 295شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 296شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 297شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 298شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 299شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 300شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 301شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 302شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 303شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 304شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 305شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 306شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 307شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 308شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 309شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 310شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 311شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 312شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 313شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 314شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 315شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 316شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 317شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 318شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 319شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 320شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 321شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 322شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 323شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 324شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 325شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 326شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 327شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 328شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 329شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 330شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 331شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 332شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 333شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 334شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 335شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 336شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 337شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 338شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 339شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 340شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 341شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 342شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 343شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 344شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 345شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 346شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 347شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 348شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 349شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 350شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 351شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 352شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 353شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 354شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 355شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 356شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 357شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 358شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 359شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 360شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...361شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 362شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 363شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 364شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 365شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 366شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 367شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 368شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 369شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 370شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 371شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 372شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 373شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 374شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 375شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 376شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 377شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 378شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 379شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 380شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 381شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 382شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 383شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 384شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 385شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 386شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 387شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 388شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 389شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 390شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 391شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 392شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 393شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 394شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 395شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 396شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 397شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 398شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 399شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 400شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 401شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 402شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 403شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 404شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 405شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 406شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 407شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 408شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 409شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 410شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 411شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 412شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 413شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 414شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 415شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 416شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 417شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 418شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 419شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 420شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 421شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 422شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 423شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 424شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 425شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 426شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 427شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 428شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 429شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...430شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 431شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 432شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 433شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 434شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 435شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 436شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 437شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 438شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 439شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 440شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 441شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 442شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 443شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 444شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 445شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 446شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 447شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 448شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 449شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 450شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 451شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 452شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 453شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 454شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 455شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 456شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 457شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 458شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 459شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 460شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 461شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 462شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 463شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 464شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 465شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 466شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 467شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 468شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 469شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ