به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست

1550عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

مغزم ختن از نسیم پیراهن توست
چشمم روشن به عارض روشن توست
از عارضه نیست دیده را گر بستم
آزار به دیده‌ام ز نادیدن توست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 2شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 3شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 4شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 5شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 6شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 7شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 8شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 9شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 10شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 11شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 12شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 13شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 14شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 15شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 16شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 17شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 18شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 19شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 20شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 21شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 22شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 23شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 24شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 25شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 26شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 27شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 28شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 29شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 30شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 31شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 32شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 33شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 34شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 35شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 36شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 37شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 38شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 39شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 40شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 41شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 42شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 43شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 44شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 45شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 46شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 47شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 48شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 49شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 50شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 51شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 52شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 53شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 54شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 55شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 56شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 57شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 58شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 59شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 60شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 61شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 62شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 63شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 64شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 65شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 66شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 67شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 68 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 69شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 70شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 71شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 72شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 73شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 74شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 75شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 76شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 77شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 78شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 79شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 80شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 81شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 82شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 83شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 84شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 85شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 86شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 87شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 88شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 89شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 90شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 91شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 92شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 93شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 94شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 95شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 96شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 97شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 98شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 99شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 100شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 101شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 102شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 103شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 104شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 105شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 106شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 107شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 108شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 109شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 110شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 111شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 112شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 113شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 114شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 115شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 116شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 117شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 118شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 119شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 120شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 121شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 122شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 123شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 124شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 125شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 126شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 127شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 128شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 129شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 130شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 131شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 132شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 133شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 134شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 135شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 136شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 137شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 138شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 139شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 140شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 141شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 142شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 143شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 144شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 145شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 146شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 147شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 148شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 149شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 150شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 151شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 152شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 153شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 154شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 155شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 156شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 157شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 158شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 159شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 160شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 161شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 162شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 163شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 164شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 165شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 166شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 167شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 168شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 169شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 170شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 171شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...172شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 173شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 174شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 175شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 176شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 177شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 178شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 179شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 180شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 181شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 182شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 183شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 184شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 185شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 186شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 187شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 188شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 189شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 190شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 191شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 192شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 193شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 194شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 195شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 196شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 197شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 198شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 199شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 200شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 201شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 202شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 203شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 204شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 205شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 206شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 207شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 208شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 209شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 210شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 211شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 212شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 213شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 214شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 215شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 216شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 217شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 218شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 219شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 220شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 221شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 222شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 223شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 224شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 225شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 226شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 227شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 228شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 229شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 230شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 231شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 232شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 233شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 234شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 235شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 236شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 237شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 238شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 239شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 240شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 241شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 242شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 243شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 244شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 245شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 246شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 247شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 248شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 249شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 250شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 251شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 252شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 253شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 254شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 255شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 256شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 257شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 258شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 259شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 260شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 261شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 262شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 263شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 264شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 265شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 266شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 267شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 268شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 269شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 270شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 271شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 272شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 273شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 274شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 275شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 276شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 277شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 278شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 279شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 280شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 281شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 282شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 283شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 284شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 285شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 286شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 287شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 288شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 289شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 290شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 291شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 292شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 293شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 294شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 295شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 296شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 297شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 298شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 299شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 300شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 301شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 302شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 303شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 304شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 305شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 306شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 307شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 308شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 309شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 310شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 311شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 312شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 313شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 314شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 315شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 316شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 317شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 318شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 319شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 320شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 321شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 322شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 323شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 324شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 325شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 326شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 327شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 328شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 329شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 330شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 331شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 332شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 333شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 334شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 335شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 336شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 337شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 338شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 339شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 340شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 341شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 342شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 343شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 344شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 345شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 346شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 347شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 348شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 349شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 350شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 351شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 352شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 353شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 354شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 355شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 356شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 357شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 358شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 359شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 360شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 361شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 362شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 363شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 364شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 365شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 366شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 367شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 368شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 369شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 370شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 371شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 372شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 373شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 374شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 375شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 376شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 377شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 378شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 379شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 380شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 381شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 382شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 383شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 384شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 385شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 386شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 387شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 388شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 389شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 390شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 391شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 392شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 393شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 394شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 395شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 396شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 397شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 398شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 399شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 400شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 401شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 402شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 403شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 404شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 405شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 406شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...407شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 408شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 409شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 410شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 411شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 412شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 413شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 414شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 415شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 416شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 417شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 418شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 419شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 420شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 421شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 422شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 423شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 424شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 425شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 426شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 427شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 428شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 429شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 430شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 431شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 432شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 433شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 434شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 435شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 436شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 437شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 438شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 439شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 440شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 441شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 442شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 443شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 444شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 445شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 446شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 447شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 448شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 449شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 450شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 451شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 452شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 453شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 454شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 455شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 456شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 457شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 458شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 459شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 460شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 461شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 462شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 463شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 464شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 465شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 466شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 467شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 468شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 469شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 470شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 471شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 472شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 473شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 474شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 475شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...476شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 477شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 478شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 479شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 480شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 481شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 482شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 483شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 484شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 485شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 486شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 487شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 488شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 489شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 490شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 491شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 492شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 493شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 494شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 495شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 496شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 497شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 498شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 499شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 500شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 501شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 502شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 503شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 504شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 505شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 506شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 507شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 508شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 509شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 510شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 511شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 512شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 513شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 514شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 515شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ