به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست

1540عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست
قدر خزف و گوهر یکدانه یکی‌ست
چون آینه با روشنی دیده، چرا
در چشم تو آشنا و بیگانه یکی‌ست؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 2شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 3شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 4شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 5شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 6شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 7شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 8شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 9شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 10شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 11شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 12شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 13شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 14شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 15شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 16شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 17شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 18شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 19شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 20شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 21شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 22شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 23شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 24شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 25شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 26شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 27شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 28شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 29شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 30شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 31شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 32شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 33شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 34شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 35شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 36شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 37شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 38شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 39شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 40شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 41شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 42شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 43شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 44شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 45شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 46شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 47شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 48شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 49شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 50 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 51شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 52شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 53شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 54شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 55شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 56شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 57شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 58شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 59شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 60شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 61شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 62شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 63شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 64شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 65شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 66شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 67شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 68شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 69شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 70شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 71شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 72شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 73شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 74شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 75شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 76شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 77شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 78شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 79شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 80شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 81شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 82شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 83شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 84شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 85شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 86شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 87شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 88شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 89شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 90شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 91شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 92شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 93شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 94شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 95شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 96شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 97شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 98شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 99شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 100شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 101شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 102شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 103شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 104شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 105شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 106شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 107شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 108شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 109شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 110شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 111شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 112شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 113شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 114شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 115شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 116شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 117شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 118شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 119شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 120شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 121شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 122شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 123شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 124شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 125شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 126شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 127شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 128شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 129شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 130شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 131شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 132شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 133شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 134شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 135شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 136شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 137شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 138شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 139شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 140شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 141شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 142شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 143شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 144شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 145شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 146شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 147شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 148شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 149شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 150شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 151شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 152شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 153شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...154شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 155شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 156شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 157شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 158شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 159شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 160شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 161شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 162شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 163شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 164شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 165شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 166شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 167شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 168شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 169شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 170شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 171شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 172شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 173شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 174شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 175شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 176شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 177شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 178شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 179شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 180شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 181شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 182شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 183شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 184شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 185شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 186شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 187شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 188شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 189شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 190شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 191شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 192شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 193شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 194شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 195شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 196شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 197شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 198شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 199شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 200شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 201شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 202شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 203شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 204شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 205شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 206شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 207شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 208شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 209شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 210شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 211شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 212شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 213شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 214شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 215شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 216شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 217شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 218شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 219شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 220شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 221شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 222شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 223شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 224شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 225شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 226شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 227شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 228شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 229شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 230شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 231شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 232شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 233شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 234شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 235شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 236شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 237شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 238شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 239شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 240شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 241شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 242شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 243شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 244شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 245شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 246شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 247شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 248شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 249شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 250شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 251شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 252شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 253شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 254شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 255شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 256شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 257شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 258شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 259شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 260شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 261شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 262شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 263شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 264شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 265شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 266شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 267شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 268شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 269شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 270شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 271شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 272شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 273شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 274شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 275شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 276شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 277شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 278شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 279شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 280شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 281شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 282شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 283شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 284شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 285شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 286شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 287شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 288شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 289شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 290شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 291شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 292شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 293شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 294شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 295شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 296شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 297شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 298شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 299شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 300شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 301شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 302شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 303شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 304شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 305شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 306شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 307شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 308شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 309شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 310شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 311شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 312شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 313شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 314شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 315شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 316شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 317شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 318شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 319شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 320شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 321شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 322شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 323شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 324شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 325شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 326شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 327شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 328شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 329شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 330شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 331شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 332شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 333شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 334شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 335شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 336شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 337شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 338شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 339شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 340شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 341شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 342شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 343شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 344شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 345شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 346شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 347شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 348شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 349شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 350شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 351شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 352شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 353شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 354شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 355شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 356شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 357شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 358شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 359شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 360شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 361شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 362شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 363شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 364شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 365شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 366شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 367شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 368شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 369شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 370شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 371شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 372شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 373شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 374شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 375شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 376شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 377شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 378شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 379شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 380شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 381شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 382شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 383شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 384شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 385شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 386شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 387شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 388شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...389شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 390شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 391شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 392شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 393شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 394شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 395شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 396شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 397شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 398شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 399شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 400شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 401شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 402شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 403شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 404شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 405شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 406شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 407شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 408شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 409شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 410شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 411شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 412شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 413شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 414شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 415شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 416شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 417شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 418شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 419شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 420شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 421شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 422شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 423شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 424شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 425شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 426شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 427شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 428شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 429شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 430شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 431شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 432شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 433شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 434شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 435شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 436شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 437شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 438شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 439شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 440شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 441شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 442شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 443شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 444شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 445شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 446شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 447شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 448شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 449شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 450شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 451شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 452شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 453شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 454شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 455شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 456شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 457شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...458شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 459شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 460شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 461شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 462شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 463شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 464شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 465شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 466شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 467شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 468شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 469شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 470شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 471شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 472شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 473شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 474شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 475شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 476شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 477شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 478شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 479شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 480شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 481شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 482شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 483شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 484شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 485شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 486شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 487شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 488شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 489شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 490شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 491شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 492شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 493شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 494شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 495شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 496شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 497شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ