به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست

1210عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بر غفلت خویش بایدت زار گریست
آگاه‌کننده را ندانی گر کیست
خود قدر دل سوخته را نشناسی
از آینه پرس فیض خاکستر چیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 2شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 3شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 4شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 5شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 6شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 7شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 8شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 9شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 10شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 11شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 12شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 13شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 14شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 15شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 16شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 17شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 18شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 19شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 20شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 21شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 22شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 23شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 24شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 25شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 26شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 27شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 28شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 29شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 30شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 31شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 32شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 33شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 34شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 35شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 36شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 37شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 38شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 39شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 40شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 41شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 42شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 43شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 44شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 45شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 46شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 47شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 48شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 49شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 50شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 51شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 52شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 53شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 54شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 55شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 56شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 57شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 58شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 59شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 60شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 61شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 62 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 63شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 64شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 65شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 66شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 67شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 68شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 69شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 70شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 71شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 72شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 73شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 74شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 75شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 76شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 77شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 78شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 79شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 80شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 81شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 82شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 83شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 84شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 85شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 86شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 87شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 88شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 89شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 90شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 91شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 92شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 93شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 94شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 95شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 96شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 97شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 98شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 99شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 100شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 101شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 102شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 103شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 104شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 105شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 106شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 107شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 108شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 109شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 110شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 111شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 112شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 113شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 114شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 115شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 116شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 117شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 118شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 119شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 120شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 121شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 122شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 123شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 124شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 125شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 126شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 127شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 128شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 129شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 130شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 131شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 132شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 133شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 134شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 135شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 136شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 137شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 138شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 139شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 140شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 141شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 142شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 143شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 144شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 145شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 146شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 147شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 148شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 149شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 150شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 151شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 152شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 153شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 154شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 155شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 156شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 157شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 158شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 159شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 160شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 161شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 162شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 163شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 164شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 165شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...166شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 167شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 168شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 169شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 170شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 171شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 172شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 173شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 174شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 175شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 176شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 177شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 178شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 179شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 180شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 181شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 182شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 183شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 184شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 185شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 186شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 187شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 188شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 189شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 190شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 191شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 192شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 193شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 194شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 195شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 196شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 197شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 198شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 199شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 200شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 201شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 202شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 203شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 204شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 205شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 206شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 207شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 208شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 209شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 210شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 211شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 212شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 213شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 214شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 215شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 216شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 217شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 218شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 219شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 220شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 221شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 222شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 223شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 224شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 225شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 226شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 227شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 228شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 229شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 230شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 231شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 232شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 233شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 234شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 235شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 236شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 237شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 238شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 239شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 240شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 241شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 242شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 243شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 244شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 245شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 246شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 247شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 248شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 249شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 250شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 251شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 252شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 253شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 254شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 255شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 256شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 257شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 258شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 259شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 260شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 261شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 262شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 263شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 264شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 265شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 266شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 267شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 268شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 269شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 270شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 271شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 272شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 273شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 274شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 275شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 276شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 277شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 278شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 279شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 280شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 281شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 282شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 283شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 284شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 285شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 286شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 287شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 288شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 289شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 290شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 291شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 292شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 293شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 294شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 295شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 296شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 297شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 298شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 299شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 300شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 301شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 302شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 303شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 304شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 305شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 306شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 307شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 308شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 309شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 310شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 311شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 312شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 313شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 314شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 315شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 316شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 317شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 318شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 319شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 320شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 321شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 322شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 323شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 324شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 325شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 326شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 327شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 328شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 329شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 330شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 331شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 332شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 333شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 334شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 335شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 336شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 337شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 338شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 339شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 340شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 341شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 342شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 343شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 344شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 345شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 346شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 347شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 348شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 349شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 350شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 351شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 352شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 353شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 354شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 355شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 356شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 357شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 358شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 359شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 360شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 361شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 362شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 363شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 364شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 365شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 366شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 367شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 368شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 369شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 370شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 371شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 372شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 373شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 374شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 375شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 376شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 377شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 378شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 379شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 380شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 381شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 382شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 383شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 384شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 385شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 386شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 387شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 388شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 389شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 390شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 391شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 392شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 393شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 394شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 395شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 396شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 397شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 398شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 399شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 400شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...401شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 402شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 403شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 404شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 405شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 406شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 407شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 408شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 409شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 410شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 411شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 412شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 413شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 414شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 415شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 416شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 417شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 418شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 419شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 420شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 421شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 422شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 423شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 424شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 425شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 426شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 427شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 428شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 429شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 430شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 431شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 432شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 433شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 434شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 435شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 436شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 437شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 438شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 439شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 440شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 441شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 442شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 443شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 444شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 445شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 446شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 447شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 448شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 449شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 450شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 451شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 452شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 453شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 454شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 455شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 456شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 457شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 458شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 459شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 460شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 461شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 462شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 463شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 464شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 465شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 466شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 467شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 468شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 469شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...470شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 471شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 472شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 473شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 474شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 475شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 476شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 477شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 478شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 479شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 480شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 481شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 482شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 483شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 484شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 485شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 486شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 487شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 488شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 489شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 490شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 491شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 492شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 493شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 494شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 495شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 496شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 497شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 498شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 499شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 500شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 501شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 502شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 503شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 504شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 505شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 506شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 507شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 508شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 509شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ