به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست

1390عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست
ای دوست چنان زی که رسول‌الله زیست
پیغمبر ما ز رفرف آمد رنگین
صوفی تو بگو دعوی بی‌رنگی چیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 2شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 3شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 4شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 5شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 6شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 7شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 8شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 9شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 10شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 11شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 12شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 13شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 14شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 15شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 16شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 17شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 18شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 19شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 20شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 21شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 22شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 23شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 24شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 25شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 26شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 27شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 28شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 29شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 30شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 31شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 32شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 33شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 34شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 35شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 36شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 37شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 38شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 39شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 40شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 41شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 42شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 43شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 44شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 45شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 46شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 47شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 48شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 49شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 50شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 51شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 52شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 53شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 54شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 55شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 56شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 57شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 58شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 59شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 60شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 61 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 62شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 63شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 64شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 65شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 66شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 67شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 68شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 69شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 70شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 71شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 72شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 73شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 74شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 75شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 76شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 77شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 78شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 79شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 80شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 81شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 82شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 83شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 84شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 85شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 86شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 87شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 88شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 89شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 90شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 91شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 92شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 93شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 94شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 95شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 96شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 97شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 98شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 99شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 100شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 101شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 102شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 103شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 104شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 105شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 106شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 107شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 108شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 109شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 110شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 111شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 112شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 113شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 114شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 115شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 116شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 117شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 118شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 119شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 120شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 121شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 122شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 123شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 124شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 125شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 126شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 127شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 128شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 129شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 130شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 131شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 132شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 133شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 134شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 135شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 136شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 137شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 138شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 139شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 140شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 141شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 142شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 143شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 144شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 145شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 146شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 147شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 148شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 149شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 150شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 151شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 152شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 153شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 154شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 155شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 156شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 157شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 158شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 159شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 160شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 161شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 162شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 163شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 164شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...165شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 166شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 167شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 168شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 169شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 170شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 171شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 172شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 173شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 174شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 175شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 176شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 177شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 178شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 179شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 180شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 181شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 182شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 183شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 184شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 185شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 186شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 187شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 188شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 189شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 190شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 191شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 192شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 193شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 194شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 195شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 196شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 197شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 198شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 199شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 200شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 201شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 202شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 203شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 204شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 205شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 206شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 207شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 208شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 209شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 210شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 211شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 212شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 213شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 214شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 215شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 216شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 217شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 218شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 219شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 220شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 221شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 222شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 223شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 224شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 225شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 226شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 227شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 228شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 229شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 230شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 231شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 232شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 233شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 234شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 235شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 236شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 237شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 238شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 239شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 240شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 241شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 242شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 243شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 244شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 245شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 246شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 247شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 248شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 249شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 250شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 251شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 252شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 253شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 254شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 255شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 256شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 257شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 258شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 259شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 260شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 261شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 262شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 263شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 264شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 265شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 266شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 267شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 268شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 269شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 270شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 271شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 272شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 273شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 274شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 275شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 276شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 277شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 278شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 279شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 280شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 281شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 282شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 283شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 284شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 285شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 286شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 287شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 288شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 289شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 290شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 291شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 292شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 293شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 294شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 295شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 296شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 297شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 298شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 299شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 300شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 301شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 302شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 303شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 304شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 305شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 306شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 307شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 308شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 309شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 310شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 311شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 312شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 313شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 314شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 315شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 316شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 317شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 318شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 319شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 320شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 321شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 322شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 323شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 324شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 325شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 326شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 327شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 328شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 329شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 330شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 331شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 332شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 333شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 334شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 335شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 336شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 337شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 338شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 339شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 340شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 341شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 342شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 343شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 344شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 345شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 346شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 347شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 348شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 349شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 350شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 351شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 352شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 353شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 354شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 355شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 356شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 357شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 358شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 359شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 360شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 361شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 362شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 363شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 364شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 365شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 366شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 367شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 368شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 369شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 370شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 371شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 372شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 373شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 374شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 375شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 376شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 377شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 378شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 379شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 380شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 381شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 382شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 383شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 384شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 385شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 386شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 387شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 388شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 389شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 390شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 391شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 392شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 393شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 394شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 395شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 396شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 397شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 398شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 399شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...400شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 401شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 402شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 403شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 404شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 405شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 406شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 407شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 408شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 409شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 410شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 411شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 412شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 413شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 414شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 415شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 416شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 417شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 418شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 419شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 420شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 421شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 422شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 423شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 424شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 425شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 426شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 427شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 428شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 429شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 430شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 431شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 432شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 433شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 434شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 435شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 436شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 437شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 438شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 439شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 440شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 441شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 442شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 443شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 444شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 445شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 446شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 447شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 448شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 449شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 450شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 451شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 452شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 453شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 454شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 455شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 456شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 457شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 458شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 459شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 460شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 461شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 462شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 463شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 464شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 465شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 466شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 467شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 468شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...469شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 470شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 471شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 472شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 473شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 474شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 475شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 476شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 477شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 478شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 479شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 480شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 481شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 482شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 483شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 484شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 485شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 486شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 487شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 488شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 489شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 490شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 491شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 492شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 493شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 494شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 495شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 496شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 497شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 498شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 499شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 500شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 501شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 502شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 503شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 504شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 505شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 506شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 507شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 508شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ