به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست

680عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست
گویی که به هر قطره دلم پیوندست
اشکم به کنار خفته چون فرزندست
چون بسته شود خون، به جگر مانندست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 2شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 3شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 4شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 5شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 6شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 7شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 8شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 9شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 10شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 11شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 12شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 13شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 14شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 15شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 16شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 17شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 18شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 19شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 20شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 21شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 22شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 23شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 24شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 25شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 26شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 27شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 28شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 29شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 30شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 31شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 32شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 33شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 34شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 35شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 36شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 37شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 38شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 39شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 40شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 41شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 42شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 43شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 44شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 45شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 46شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 47شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 48شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 49شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 50شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 51شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 52شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 53شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 54شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 55شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 56شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 57شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 58شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 59شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 60شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 61شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 62شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 63شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 64شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 65شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 66شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 67شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 68شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 69شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 70شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 71شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 72شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 73شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 74شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 75شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 76شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 77شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 78شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 79شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 80شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 81شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 82شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 83شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 84 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 85شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 86شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 87شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 88شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 89شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 90شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 91شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 92شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 93شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 94شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 95شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 96شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 97شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 98شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 99شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 100شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 101شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 102شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 103شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 104شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 105شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 106شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 107شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 108شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 109شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 110شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 111شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 112شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 113شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 114شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 115شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 116شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 117شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 118شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 119شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 120شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 121شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 122شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 123شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 124شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 125شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 126شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 127شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 128شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 129شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 130شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 131شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 132شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 133شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 134شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 135شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 136شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 137شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 138شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 139شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 140شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 141شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 142شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 143شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 144شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 145شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 146شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 147شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 148شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 149شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 150شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 151شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 152شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 153شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 154شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 155شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 156شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 157شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 158شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 159شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 160شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 161شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 162شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 163شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 164شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 165شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 166شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 167شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 168شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 169شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 170شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 171شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 172شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 173شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 174شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 175شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 176شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 177شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 178شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 179شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 180شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 181شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 182شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 183شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 184شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 185شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 186شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 187شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...188شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 189شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 190شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 191شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 192شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 193شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 194شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 195شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 196شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 197شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 198شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 199شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 200شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 201شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 202شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 203شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 204شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 205شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 206شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 207شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 208شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 209شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 210شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 211شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 212شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 213شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 214شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 215شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 216شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 217شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 218شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 219شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 220شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 221شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 222شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 223شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 224شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 225شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 226شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 227شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 228شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 229شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 230شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 231شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 232شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 233شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 234شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 235شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 236شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 237شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 238شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 239شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 240شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 241شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 242شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 243شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 244شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 245شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 246شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 247شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 248شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 249شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 250شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 251شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 252شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 253شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 254شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 255شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 256شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 257شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 258شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 259شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 260شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 261شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 262شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 263شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 264شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 265شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 266شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 267شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 268شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 269شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 270شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 271شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 272شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 273شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 274شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 275شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 276شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 277شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 278شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 279شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 280شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 281شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 282شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 283شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 284شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 285شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 286شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 287شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 288شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 289شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 290شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 291شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 292شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 293شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 294شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 295شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 296شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 297شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 298شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 299شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 300شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 301شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 302شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 303شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 304شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 305شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 306شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 307شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 308شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 309شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 310شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 311شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 312شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 313شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 314شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 315شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 316شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 317شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 318شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 319شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 320شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 321شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 322شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 323شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 324شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 325شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 326شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 327شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 328شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 329شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 330شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 331شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 332شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 333شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 334شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 335شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 336شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 337شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 338شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 339شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 340شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 341شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 342شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 343شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 344شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 345شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 346شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 347شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 348شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 349شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 350شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 351شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 352شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 353شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 354شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 355شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 356شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 357شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 358شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 359شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 360شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 361شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 362شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 363شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 364شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 365شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 366شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 367شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 368شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 369شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 370شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 371شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 372شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 373شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 374شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 375شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 376شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 377شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 378شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 379شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 380شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 381شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 382شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 383شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 384شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 385شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 386شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 387شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 388شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 389شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 390شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 391شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 392شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 393شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 394شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 395شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 396شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 397شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 398شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 399شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 400شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 401شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 402شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 403شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 404شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 405شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 406شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 407شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 408شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 409شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 410شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 411شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 412شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 413شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 414شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 415شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 416شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 417شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 418شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 419شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 420شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 421شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 422شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...423شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 424شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 425شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 426شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 427شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 428شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 429شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 430شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 431شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 432شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 433شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 434شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 435شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 436شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 437شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 438شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 439شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 440شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 441شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 442شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 443شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 444شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 445شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 446شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 447شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 448شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 449شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 450شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 451شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 452شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 453شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 454شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 455شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 456شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 457شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 458شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 459شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 460شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 461شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 462شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 463شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 464شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 465شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 466شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 467شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 468شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 469شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 470شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 471شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 472شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 473شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 474شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 475شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 476شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 477شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 478شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 479شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 480شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 481شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 482شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 483شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 484شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 485شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 486شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 487شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 488شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 489شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 490شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 491شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...492شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 493شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 494شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 495شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 496شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 497شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 498شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 499شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 500شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 501شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 502شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 503شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 504شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 505شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 506شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 507شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 508شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 509شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 510شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 511شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 512شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 513شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 514شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 515شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 516شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 517شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 518شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 519شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 520شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 521شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 522شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 523شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 524شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 525شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 526شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 527شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 528شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 529شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 530شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 531شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ