به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست

1180عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

پروردن عشق با خرد هر دو نکوست
تا زان دو نتیجه‌ای برد دشمن و دوست
از نشو و نما به خاک، بی‌بهره بود
هم پوست جدا ز مغز و هم مغز ز پوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 2شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 3شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 4شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 5شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 6شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 7شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 8شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 9شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 10شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 11شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 12شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 13شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 14شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 15شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 16شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 17شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 18شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 19شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 20شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 21شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 22شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 23شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 24شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 25شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 26شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 27شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 28شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 29شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 30شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 31شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 32شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 33شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 34شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 35شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 36شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 37شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 38شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 39شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 40شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 41شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 42شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 43شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 44شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 45شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 46شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 47شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 48شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 49شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 50شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 51شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 52شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 53شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 54شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 55شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 56شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 57شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 58شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 59شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 60شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 61شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 62شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 63شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 64شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 65شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 66شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 67شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 68شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 69شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 70شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 71شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 72 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 73شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 74شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 75شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 76شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 77شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 78شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 79شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 80شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 81شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 82شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 83شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 84شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 85شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 86شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 87شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 88شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 89شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 90شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 91شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 92شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 93شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 94شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 95شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 96شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 97شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 98شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 99شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 100شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 101شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 102شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 103شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 104شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 105شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 106شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 107شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 108شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 109شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 110شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 111شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 112شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 113شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 114شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 115شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 116شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 117شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 118شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 119شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 120شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 121شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 122شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 123شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 124شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 125شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 126شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 127شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 128شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 129شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 130شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 131شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 132شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 133شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 134شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 135شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 136شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 137شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 138شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 139شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 140شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 141شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 142شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 143شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 144شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 145شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 146شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 147شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 148شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 149شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 150شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 151شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 152شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 153شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 154شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 155شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 156شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 157شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 158شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 159شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 160شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 161شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 162شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 163شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 164شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 165شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 166شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 167شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 168شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 169شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 170شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 171شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 172شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 173شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 174شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 175شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...176شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 177شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 178شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 179شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 180شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 181شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 182شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 183شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 184شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 185شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 186شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 187شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 188شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 189شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 190شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 191شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 192شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 193شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 194شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 195شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 196شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 197شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 198شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 199شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 200شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 201شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 202شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 203شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 204شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 205شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 206شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 207شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 208شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 209شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 210شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 211شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 212شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 213شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 214شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 215شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 216شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 217شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 218شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 219شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 220شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 221شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 222شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 223شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 224شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 225شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 226شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 227شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 228شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 229شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 230شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 231شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 232شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 233شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 234شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 235شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 236شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 237شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 238شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 239شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 240شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 241شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 242شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 243شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 244شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 245شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 246شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 247شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 248شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 249شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 250شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 251شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 252شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 253شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 254شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 255شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 256شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 257شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 258شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 259شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 260شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 261شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 262شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 263شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 264شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 265شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 266شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 267شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 268شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 269شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 270شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 271شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 272شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 273شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 274شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 275شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 276شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 277شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 278شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 279شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 280شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 281شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 282شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 283شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 284شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 285شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 286شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 287شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 288شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 289شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 290شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 291شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 292شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 293شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 294شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 295شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 296شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 297شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 298شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 299شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 300شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 301شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 302شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 303شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 304شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 305شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 306شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 307شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 308شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 309شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 310شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 311شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 312شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 313شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 314شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 315شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 316شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 317شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 318شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 319شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 320شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 321شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 322شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 323شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 324شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 325شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 326شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 327شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 328شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 329شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 330شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 331شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 332شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 333شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 334شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 335شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 336شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 337شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 338شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 339شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 340شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 341شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 342شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 343شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 344شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 345شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 346شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 347شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 348شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 349شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 350شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 351شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 352شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 353شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 354شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 355شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 356شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 357شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 358شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 359شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 360شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 361شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 362شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 363شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 364شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 365شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 366شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 367شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 368شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 369شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 370شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 371شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 372شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 373شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 374شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 375شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 376شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 377شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 378شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 379شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 380شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 381شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 382شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 383شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 384شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 385شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 386شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 387شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 388شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 389شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 390شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 391شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 392شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 393شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 394شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 395شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 396شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 397شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 398شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 399شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 400شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 401شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 402شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 403شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 404شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 405شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 406شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 407شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 408شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 409شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 410شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...411شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 412شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 413شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 414شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 415شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 416شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 417شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 418شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 419شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 420شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 421شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 422شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 423شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 424شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 425شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 426شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 427شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 428شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 429شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 430شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 431شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 432شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 433شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 434شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 435شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 436شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 437شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 438شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 439شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 440شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 441شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 442شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 443شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 444شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 445شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 446شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 447شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 448شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 449شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 450شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 451شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 452شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 453شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 454شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 455شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 456شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 457شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 458شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 459شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 460شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 461شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 462شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 463شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 464شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 465شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 466شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 467شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 468شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 469شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 470شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 471شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 472شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 473شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 474شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 475شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 476شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 477شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 478شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 479شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...480شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 481شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 482شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 483شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 484شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 485شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 486شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 487شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 488شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 489شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 490شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 491شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 492شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 493شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 494شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 495شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 496شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 497شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 498شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 499شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 500شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 501شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 502شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 503شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 504شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 505شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 506شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 507شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 508شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 509شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 510شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 511شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 512شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 513شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 514شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 515شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 516شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 517شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 518شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 519شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ