به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست

1380عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از گریه و درد دیده را کی خطرست؟
تاریکی چشم من ز جای دگرست
عمری‌ست که عکس یار دور از نظرست
این آینه را غبار ازان رهگذرست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 2شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 3شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 4شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 5شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 6شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 7شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 8شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 9شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 10شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 11شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 12شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 13شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 14شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 15شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 16شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 17شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 18شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 19شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 20شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 21شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 22شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 23شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 24شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 25شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 26شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 27شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 28شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 29شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 30شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 31شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 32شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 33شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 34شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 35شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 36شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 37شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 38شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 39شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 40شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 41شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 42شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 43شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 44شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 45شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 46شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 47شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 48شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 49شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 50شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 51شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 52شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 53شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 54شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 55شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 56شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 57شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 58شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 59شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 60شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 61شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 62شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 63شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 64شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 65شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 66شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 67شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 68شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 69شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 70شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 71شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 72شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 73شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 74شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 75شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 76شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 77شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 78شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 79شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 80 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 81شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 82شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 83شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 84شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 85شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 86شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 87شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 88شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 89شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 90شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 91شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 92شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 93شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 94شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 95شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 96شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 97شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 98شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 99شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 100شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 101شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 102شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 103شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 104شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 105شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 106شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 107شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 108شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 109شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 110شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 111شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 112شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 113شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 114شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 115شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 116شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 117شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 118شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 119شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 120شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 121شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 122شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 123شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 124شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 125شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 126شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 127شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 128شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 129شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 130شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 131شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 132شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 133شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 134شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 135شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 136شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 137شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 138شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 139شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 140شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 141شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 142شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 143شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 144شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 145شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 146شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 147شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 148شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 149شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 150شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 151شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 152شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 153شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 154شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 155شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 156شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 157شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 158شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 159شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 160شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 161شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 162شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 163شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 164شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 165شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 166شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 167شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 168شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 169شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 170شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 171شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 172شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 173شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 174شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 175شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 176شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 177شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 178شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 179شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 180شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 181شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 182شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 183شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...184شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 185شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 186شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 187شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 188شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 189شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 190شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 191شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 192شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 193شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 194شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 195شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 196شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 197شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 198شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 199شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 200شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 201شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 202شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 203شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 204شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 205شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 206شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 207شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 208شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 209شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 210شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 211شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 212شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 213شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 214شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 215شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 216شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 217شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 218شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 219شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 220شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 221شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 222شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 223شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 224شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 225شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 226شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 227شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 228شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 229شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 230شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 231شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 232شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 233شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 234شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 235شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 236شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 237شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 238شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 239شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 240شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 241شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 242شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 243شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 244شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 245شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 246شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 247شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 248شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 249شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 250شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 251شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 252شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 253شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 254شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 255شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 256شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 257شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 258شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 259شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 260شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 261شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 262شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 263شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 264شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 265شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 266شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 267شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 268شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 269شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 270شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 271شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 272شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 273شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 274شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 275شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 276شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 277شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 278شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 279شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 280شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 281شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 282شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 283شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 284شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 285شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 286شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 287شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 288شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 289شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 290شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 291شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 292شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 293شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 294شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 295شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 296شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 297شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 298شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 299شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 300شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 301شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 302شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 303شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 304شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 305شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 306شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 307شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 308شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 309شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 310شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 311شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 312شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 313شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 314شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 315شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 316شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 317شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 318شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 319شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 320شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 321شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 322شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 323شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 324شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 325شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 326شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 327شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 328شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 329شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 330شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 331شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 332شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 333شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 334شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 335شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 336شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 337شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 338شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 339شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 340شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 341شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 342شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 343شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 344شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 345شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 346شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 347شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 348شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 349شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 350شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 351شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 352شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 353شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 354شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 355شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 356شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 357شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 358شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 359شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 360شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 361شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 362شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 363شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 364شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 365شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 366شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 367شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 368شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 369شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 370شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 371شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 372شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 373شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 374شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 375شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 376شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 377شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 378شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 379شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 380شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 381شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 382شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 383شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 384شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 385شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 386شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 387شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 388شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 389شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 390شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 391شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 392شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 393شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 394شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 395شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 396شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 397شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 398شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 399شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 400شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 401شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 402شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 403شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 404شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 405شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 406شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 407شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 408شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 409شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 410شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 411شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 412شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 413شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 414شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 415شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 416شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 417شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 418شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...419شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 420شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 421شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 422شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 423شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 424شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 425شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 426شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 427شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 428شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 429شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 430شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 431شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 432شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 433شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 434شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 435شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 436شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 437شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 438شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 439شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 440شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 441شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 442شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 443شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 444شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 445شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 446شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 447شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 448شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 449شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 450شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 451شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 452شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 453شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 454شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 455شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 456شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 457شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 458شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 459شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 460شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 461شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 462شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 463شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 464شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 465شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 466شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 467شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 468شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 469شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 470شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 471شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 472شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 473شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 474شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 475شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 476شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 477شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 478شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 479شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 480شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 481شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 482شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 483شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 484شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 485شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 486شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 487شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...488شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 489شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 490شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 491شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 492شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 493شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 494شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 495شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 496شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 497شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 498شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 499شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 500شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 501شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 502شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 503شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 504شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 505شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 506شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 507شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 508شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 509شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 510شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 511شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 512شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 513شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 514شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 515شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 516شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 517شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 518شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 519شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 520شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 521شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 522شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 523شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 524شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 525شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 526شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 527شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ