به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب

660عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زین گونه که رشک داردم در تب و تاب
در وصل، دلم ز یاد هجرست خراب
از اشک نرفت زنگ غم از دل من
ز آیینه ما غبار ننشست به آب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 2شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 3شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 4شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 5شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 6شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 7شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 8شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 9شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 10شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 11شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 12شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 13شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 14شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 15شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 16شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 17شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 18شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 19شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 20شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 21شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 22شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 23شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 24شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 25شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 26شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 27شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 28شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 29شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 30شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 31شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 32شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 33شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 34شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 35شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 36شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 37شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 38شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 39شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 40شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 41شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 42شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 43شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 44شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 45شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 46شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 47شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 48شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 49شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 50شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 51شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 52شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 53شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 54شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 55شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 56شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 57شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 58شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 59شمارهٔ ۸۲: ...60شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 61شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 62شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...63شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 64شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 65شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 66شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 67شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 68شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 69شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 70شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 71شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 72شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 73شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 74شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 75شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 76شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 77شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 78شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 79شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 80شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 81شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 82شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 83شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 84شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 85شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 86شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 87شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 88شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 89شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 90شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 91شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 92شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 93شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 94شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 95شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 96شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 97شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 98شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 99شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 100شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 101شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 102شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 103شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 104شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 105شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 106شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 107شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 108شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 109شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 110شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 111شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 112شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 113شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 114شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 115شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 116شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 117شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 118شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 119شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 120شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 121شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 122شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 123شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 124شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 125شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 126شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 127شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 128شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 129شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 130شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 131شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 132شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 133شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 134شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 135شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 136شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 137شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 138شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 139شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 140شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 141شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 142شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 143شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 144شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 145شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 146شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 147شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 148شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 149شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 150شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 151شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 152شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 153شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 154شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 155شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 156شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 157شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 158شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 159شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 160شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 161شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 162شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 163شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 164شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 165شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 166شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 167شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 168شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 169شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 170شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 171شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 172شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 173شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 174شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 175شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 176شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 177شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 178شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 179شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 180شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 181 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 182شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 183شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 184شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 185شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 186شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 187شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 188شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 189شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 190شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 191شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 192شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 193شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 194شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 195شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 196شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 197شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 198شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 199شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 200شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 201شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 202شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 203شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 204شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 205شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 206شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 207شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 208شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 209شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 210شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 211شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 212شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 213شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 214شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 215شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 216شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 217شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 218شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 219شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 220شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 221شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 222شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 223شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 224شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 225شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 226شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 227شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 228شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 229شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 230شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 231شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 232شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 233شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 234شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 235شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 236شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 237شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 238شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 239شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 240شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 241شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 242شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 243شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 244شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 245شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 246شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 247شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 248شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 249شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 250شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 251شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 252شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 253شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 254شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 255شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 256شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 257شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 258شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 259شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 260شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 261شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 262شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 263شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 264شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 265شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 266شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 267شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 268شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 269شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 270شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 271شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 272شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 273شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 274شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 275شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 276شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 277شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 278شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 279شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 280شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 281شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 282شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 283شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 284شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...285شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 286شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 287شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 288شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 289شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 290شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 291شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 292شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 293شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 294شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 295شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 296شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 297شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 298شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 299شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 300شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 301شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 302شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 303شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 304شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 305شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 306شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 307شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 308شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 309شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 310شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 311شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 312شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 313شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 314شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 315شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 316شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 317شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 318شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 319شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 320شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 321شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 322شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 323شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 324شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 325شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 326شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 327شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 328شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 329شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 330شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 331شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 332شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 333شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 334شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 335شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 336شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 337شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 338شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 339شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 340شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 341شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 342شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 343شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 344شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 345شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 346شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 347شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 348شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 349شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 350شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 351شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 352شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 353شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 354شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 355شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 356شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 357شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 358شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 359شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 360شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 361شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 362شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 363شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 364شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 365شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 366شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 367شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 368شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 369شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 370شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 371شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 372شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 373شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 374شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 375شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 376شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 377شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 378شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 379شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 380شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 381شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 382شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 383شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 384شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 385شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 386شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 387شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 388شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 389شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 390شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 391شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 392شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 393شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 394شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 395شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 396شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 397شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 398شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 399شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 400شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 401شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 402شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 403شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 404شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 405شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 406شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 407شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 408شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 409شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 410شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 411شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 412شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 413شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 414شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 415شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 416شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 417شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 418شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 419شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 420شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 421شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 422شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 423شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 424شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 425شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 426شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 427شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 428شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 429شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 430شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 431شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 432شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 433شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 434شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 435شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 436شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 437شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 438شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 439شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 440شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 441شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 442شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 443شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 444شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 445شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 446شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 447شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 448شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 449شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 450شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 451شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 452شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 453شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 454شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 455شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 456شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 457شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 458شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 459شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 460شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 461شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 462شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 463شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 464شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 465شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 466شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 467شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 468شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 469شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 470شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 471شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 472شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 473شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 474شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 475شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 476شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 477شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 478شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 479شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 480شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 481شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 482شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 483شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 484شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 485شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 486شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 487شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 488شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 489شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 490شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 491شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 492شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 493شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 494شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 495شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 496شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 497شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 498شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 499شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 500شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 501شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 502شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 503شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 504شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 505شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 506شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 507شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 508شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 509شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 510شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 511شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 512شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 513شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 514شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 515شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 516شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 517شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 518شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 519شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...520شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 521شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 522شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 523شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 524شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 525شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 526شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 527شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 528شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 529شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 530شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 531شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 532شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 533شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 534شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 535شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 536شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 537شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 538شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 539شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 540شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 541شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 542شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 543شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 544شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 545شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 546شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 547شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 548شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 549شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 550شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 551شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 552شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 553شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 554شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 555شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 556شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 557شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 558شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 559شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 560شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 561شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 562شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 563شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 564شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 565شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 566شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 567شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 568شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 569شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 570شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 571شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 572شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 573شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 574شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 575شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 576شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 577شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 578شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 579شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 580شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 581شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 582شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 583شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 584شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 585شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 586شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 587شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 588شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...589شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 590شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 591شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 592شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 593شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 594شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 595شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 596شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 597شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 598شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 599شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 600شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 601شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 602شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 603شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 604شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 605شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 606شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 607شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 608شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 609شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 610شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 611شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 612شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 613شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 614شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 615شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 616شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 617شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 618شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 619شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 620شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 621شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 622شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 623شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 624شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 625شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 626شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 627شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 628شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ