به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست

1200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

قدسی همه کارت اثر نفس و هواست
این بی‌خردی ز کودکی یا سوداست
روزی که به دست تو رسد نامه جرم
آن روز کنی فرق ز دست چپ، راست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۲: ...2شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 3شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 4شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...5شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 6شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 7شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 8شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 9شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 10شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 11شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 12شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 13شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 14شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 15شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 16شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 17شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 18شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 19شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 20شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 21شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 22شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 23شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 24شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 25شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 26شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 27شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 28شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 29شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 30شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 31شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 32شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 33شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 34شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 35شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 36شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 37شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 38شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 39شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 40شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 41شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 42شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 43شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 44شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 45شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 46شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 47شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 48شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 49شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 50شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 51شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 52شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 53شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 54شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 55شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 56شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 57شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 58شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 59شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 60شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 61شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 62شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 63شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 64شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 65شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 66شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 67شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 68شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 69شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 70شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 71شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 72شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 73شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 74شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 75شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 76شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 77شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 78شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 79شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 80شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 81شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 82شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 83شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 84شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 85شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 86شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 87شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 88شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 89شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 90شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 91شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 92شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 93شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 94شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 95شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 96شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 97شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 98شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 99شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 100شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 101شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 102شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 103شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 104شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 105شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 106شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 107شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 108شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 109شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 110شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 111شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 112شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 113شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 114شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 115شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 116شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 117شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 118شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 119شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 120شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 121شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 122شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 123 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 124شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 125شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 126شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 127شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 128شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 129شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 130شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 131شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 132شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 133شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 134شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 135شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 136شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 137شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 138شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 139شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 140شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 141شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 142شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 143شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 144شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 145شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 146شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 147شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 148شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 149شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 150شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 151شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 152شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 153شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 154شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 155شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 156شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 157شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 158شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 159شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 160شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 161شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 162شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 163شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 164شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 165شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 166شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 167شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 168شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 169شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 170شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 171شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 172شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 173شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 174شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 175شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 176شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 177شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 178شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 179شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 180شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 181شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 182شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 183شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 184شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 185شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 186شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 187شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 188شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 189شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 190شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 191شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 192شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 193شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 194شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 195شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 196شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 197شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 198شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 199شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 200شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 201شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 202شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 203شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 204شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 205شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 206شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 207شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 208شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 209شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 210شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 211شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 212شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 213شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 214شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 215شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 216شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 217شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 218شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 219شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 220شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 221شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 222شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 223شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 224شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 225شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 226شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...227شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 228شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 229شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 230شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 231شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 232شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 233شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 234شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 235شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 236شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 237شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 238شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 239شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 240شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 241شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 242شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 243شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 244شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 245شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 246شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 247شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 248شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 249شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 250شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 251شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 252شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 253شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 254شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 255شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 256شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 257شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 258شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 259شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 260شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 261شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 262شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 263شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 264شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 265شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 266شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 267شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 268شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 269شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 270شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 271شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 272شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 273شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 274شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 275شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 276شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 277شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 278شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 279شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 280شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 281شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 282شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 283شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 284شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 285شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 286شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 287شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 288شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 289شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 290شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 291شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 292شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 293شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 294شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 295شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 296شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 297شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 298شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 299شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 300شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 301شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 302شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 303شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 304شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 305شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 306شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 307شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 308شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 309شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 310شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 311شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 312شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 313شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 314شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 315شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 316شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 317شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 318شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 319شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 320شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 321شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 322شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 323شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 324شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 325شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 326شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 327شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 328شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 329شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 330شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 331شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 332شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 333شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 334شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 335شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 336شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 337شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 338شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 339شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 340شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 341شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 342شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 343شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 344شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 345شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 346شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 347شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 348شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 349شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 350شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 351شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 352شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 353شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 354شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 355شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 356شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 357شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 358شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 359شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 360شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 361شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 362شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 363شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 364شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 365شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 366شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 367شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 368شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 369شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 370شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 371شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 372شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 373شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 374شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 375شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 376شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 377شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 378شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 379شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 380شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 381شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 382شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 383شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 384شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 385شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 386شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 387شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 388شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 389شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 390شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 391شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 392شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 393شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 394شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 395شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 396شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 397شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 398شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 399شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 400شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 401شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 402شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 403شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 404شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 405شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 406شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 407شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 408شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 409شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 410شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 411شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 412شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 413شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 414شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 415شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 416شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 417شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 418شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 419شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 420شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 421شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 422شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 423شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 424شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 425شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 426شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 427شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 428شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 429شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 430شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 431شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 432شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 433شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 434شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 435شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 436شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 437شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 438شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 439شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 440شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 441شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 442شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 443شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 444شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 445شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 446شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 447شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 448شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 449شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 450شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 451شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 452شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 453شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 454شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 455شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 456شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 457شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 458شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 459شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 460شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 461شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...462شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 463شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 464شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 465شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 466شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 467شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 468شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 469شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 470شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 471شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 472شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 473شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 474شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 475شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 476شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 477شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 478شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 479شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 480شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 481شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 482شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 483شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 484شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 485شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 486شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 487شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 488شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 489شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 490شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 491شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 492شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 493شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 494شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 495شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 496شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 497شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 498شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 499شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 500شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 501شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 502شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 503شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 504شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 505شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 506شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 507شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 508شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 509شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 510شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 511شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 512شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 513شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 514شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 515شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 516شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 517شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 518شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 519شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 520شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 521شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 522شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 523شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 524شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 525شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 526شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 527شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 528شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 529شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 530شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...531شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 532شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 533شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 534شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 535شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 536شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 537شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 538شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 539شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 540شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 541شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 542شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 543شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 544شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 545شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 546شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 547شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 548شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 549شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 550شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 551شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 552شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 553شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 554شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 555شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 556شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 557شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 558شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 559شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 560شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 561شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 562شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 563شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 564شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 565شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 566شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 567شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 568شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 569شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 570شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ