به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است

1400عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است
بیم از کشتن، شیوه روزردان است
عشاق ندزدند سر از تیغ بلا
آری دزدی عیب جوانمردان است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 2شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 3شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 4شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 5شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 6شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 7شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 8شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 9شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 10شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 11شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 12شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 13شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 14شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 15شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 16شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 17شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 18شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 19شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 20شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 21شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 22شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 23شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 24شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 25شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 26شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 27شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 28شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 29شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 30شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 31شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 32شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 33شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 34شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 35شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 36شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 37شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 38شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 39شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 40شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 41شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 42شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 43شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 44شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 45شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 46شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 47شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 48شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 49شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 50شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 51شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 52شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 53شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 54شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 55شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 56شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 57شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 58شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 59شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 60شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 61شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 62شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 63شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 64شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 65شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 66شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 67شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 68شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 69شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 70شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 71شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 72شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 73شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 74شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 75شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 76شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 77شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 78شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 79شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 80شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 81شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 82شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 83شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 84شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 85شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 86شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 87شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 88شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 89شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 90شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 91شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 92شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 93شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 94شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 95 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 96شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 97شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 98شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 99شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 100شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 101شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 102شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 103شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 104شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 105شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 106شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 107شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 108شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 109شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 110شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 111شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 112شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 113شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 114شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 115شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 116شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 117شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 118شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 119شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 120شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 121شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 122شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 123شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 124شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 125شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 126شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 127شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 128شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 129شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 130شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 131شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 132شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 133شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 134شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 135شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 136شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 137شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 138شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 139شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 140شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 141شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 142شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 143شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 144شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 145شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 146شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 147شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 148شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 149شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 150شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 151شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 152شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 153شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 154شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 155شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 156شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 157شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 158شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 159شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 160شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 161شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 162شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 163شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 164شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 165شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 166شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 167شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 168شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 169شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 170شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 171شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 172شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 173شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 174شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 175شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 176شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 177شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 178شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 179شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 180شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 181شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 182شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 183شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 184شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 185شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 186شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 187شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 188شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 189شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 190شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 191شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 192شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 193شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 194شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 195شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 196شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 197شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 198شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...199شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 200شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 201شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 202شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 203شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 204شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 205شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 206شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 207شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 208شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 209شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 210شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 211شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 212شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 213شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 214شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 215شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 216شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 217شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 218شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 219شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 220شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 221شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 222شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 223شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 224شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 225شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 226شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 227شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 228شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 229شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 230شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 231شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 232شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 233شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 234شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 235شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 236شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 237شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 238شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 239شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 240شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 241شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 242شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 243شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 244شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 245شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 246شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 247شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 248شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 249شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 250شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 251شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 252شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 253شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 254شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 255شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 256شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 257شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 258شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 259شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 260شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 261شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 262شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 263شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 264شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 265شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 266شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 267شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 268شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 269شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 270شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 271شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 272شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 273شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 274شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 275شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 276شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 277شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 278شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 279شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 280شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 281شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 282شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 283شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 284شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 285شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 286شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 287شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 288شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 289شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 290شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 291شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 292شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 293شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 294شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 295شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 296شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 297شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 298شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 299شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 300شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 301شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 302شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 303شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 304شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 305شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 306شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 307شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 308شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 309شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 310شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 311شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 312شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 313شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 314شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 315شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 316شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 317شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 318شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 319شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 320شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 321شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 322شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 323شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 324شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 325شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 326شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 327شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 328شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 329شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 330شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 331شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 332شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 333شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 334شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 335شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 336شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 337شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 338شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 339شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 340شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 341شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 342شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 343شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 344شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 345شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 346شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 347شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 348شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 349شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 350شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 351شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 352شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 353شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 354شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 355شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 356شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 357شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 358شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 359شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 360شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 361شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 362شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 363شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 364شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 365شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 366شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 367شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 368شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 369شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 370شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 371شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 372شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 373شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 374شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 375شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 376شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 377شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 378شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 379شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 380شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 381شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 382شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 383شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 384شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 385شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 386شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 387شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 388شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 389شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 390شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 391شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 392شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 393شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 394شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 395شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 396شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 397شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 398شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 399شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 400شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 401شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 402شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 403شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 404شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 405شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 406شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 407شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 408شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 409شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 410شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 411شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 412شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 413شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 414شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 415شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 416شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 417شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 418شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 419شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 420شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 421شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 422شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 423شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 424شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 425شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 426شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 427شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 428شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 429شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 430شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 431شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 432شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 433شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...434شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 435شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 436شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 437شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 438شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 439شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 440شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 441شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 442شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 443شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 444شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 445شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 446شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 447شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 448شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 449شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 450شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 451شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 452شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 453شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 454شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 455شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 456شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 457شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 458شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 459شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 460شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 461شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 462شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 463شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 464شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 465شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 466شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 467شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 468شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 469شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 470شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 471شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 472شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 473شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 474شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 475شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 476شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 477شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 478شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 479شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 480شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 481شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 482شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 483شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 484شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 485شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 486شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 487شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 488شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 489شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 490شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 491شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 492شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 493شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 494شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 495شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 496شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 497شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 498شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 499شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 500شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 501شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 502شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...503شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 504شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 505شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 506شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 507شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 508شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 509شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 510شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 511شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 512شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 513شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 514شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 515شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 516شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 517شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 518شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 519شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 520شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 521شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 522شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 523شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 524شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 525شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 526شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 527شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 528شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 529شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 530شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 531شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 532شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 533شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 534شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 535شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 536شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 537شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 538شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 539شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 540شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 541شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 542شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ