به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است

1510عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زاهد گوید که زهد و طامات به است
صوفی گوید کشف و کرامات به است
من می‌گویم که آدمی را به جهان
از هرچه دهند، جوهر ذات به است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 2شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 3شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 4شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 5شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 6شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 7شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 8شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 9شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 10شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 11شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 12شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 13شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 14شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 15شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 16شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 17شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 18شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 19شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 20شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 21شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 22شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 23شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 24شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 25شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 26شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 27شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 28شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 29شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 30شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 31شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 32شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 33شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 34شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 35شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 36شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 37شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 38شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 39شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 40شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 41شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 42شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 43شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 44شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 45شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 46شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 47شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 48شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 49شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 50شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 51شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 52شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 53شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 54شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 55شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 56شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 57شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 58شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 59شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 60شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 61شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 62شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 63شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 64شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 65شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 66شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 67شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 68شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 69شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 70شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 71شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 72شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 73شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 74شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 75شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 76شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 77شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 78شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 79شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 80شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 81شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 82شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 83شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 84شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 85شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 86شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 87شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 88شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 89شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 90شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 91شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 92 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 93شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 94شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 95شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 96شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 97شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 98شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 99شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 100شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 101شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 102شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 103شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 104شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 105شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 106شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 107شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 108شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 109شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 110شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 111شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 112شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 113شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 114شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 115شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 116شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 117شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 118شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 119شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 120شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 121شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 122شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 123شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 124شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 125شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 126شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 127شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 128شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 129شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 130شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 131شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 132شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 133شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 134شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 135شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 136شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 137شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 138شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 139شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 140شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 141شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 142شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 143شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 144شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 145شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 146شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 147شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 148شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 149شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 150شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 151شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 152شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 153شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 154شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 155شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 156شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 157شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 158شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 159شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 160شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 161شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 162شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 163شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 164شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 165شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 166شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 167شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 168شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 169شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 170شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 171شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 172شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 173شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 174شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 175شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 176شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 177شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 178شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 179شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 180شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 181شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 182شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 183شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 184شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 185شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 186شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 187شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 188شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 189شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 190شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 191شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 192شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 193شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 194شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 195شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...196شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 197شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 198شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 199شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 200شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 201شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 202شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 203شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 204شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 205شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 206شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 207شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 208شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 209شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 210شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 211شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 212شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 213شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 214شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 215شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 216شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 217شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 218شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 219شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 220شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 221شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 222شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 223شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 224شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 225شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 226شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 227شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 228شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 229شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 230شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 231شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 232شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 233شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 234شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 235شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 236شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 237شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 238شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 239شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 240شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 241شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 242شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 243شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 244شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 245شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 246شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 247شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 248شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 249شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 250شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 251شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 252شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 253شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 254شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 255شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 256شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 257شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 258شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 259شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 260شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 261شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 262شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 263شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 264شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 265شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 266شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 267شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 268شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 269شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 270شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 271شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 272شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 273شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 274شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 275شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 276شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 277شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 278شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 279شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 280شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 281شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 282شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 283شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 284شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 285شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 286شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 287شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 288شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 289شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 290شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 291شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 292شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 293شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 294شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 295شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 296شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 297شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 298شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 299شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 300شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 301شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 302شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 303شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 304شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 305شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 306شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 307شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 308شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 309شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 310شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 311شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 312شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 313شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 314شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 315شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 316شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 317شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 318شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 319شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 320شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 321شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 322شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 323شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 324شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 325شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 326شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 327شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 328شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 329شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 330شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 331شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 332شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 333شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 334شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 335شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 336شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 337شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 338شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 339شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 340شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 341شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 342شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 343شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 344شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 345شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 346شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 347شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 348شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 349شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 350شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 351شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 352شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 353شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 354شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 355شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 356شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 357شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 358شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 359شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 360شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 361شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 362شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 363شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 364شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 365شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 366شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 367شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 368شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 369شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 370شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 371شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 372شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 373شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 374شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 375شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 376شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 377شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 378شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 379شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 380شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 381شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 382شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 383شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 384شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 385شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 386شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 387شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 388شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 389شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 390شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 391شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 392شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 393شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 394شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 395شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 396شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 397شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 398شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 399شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 400شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 401شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 402شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 403شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 404شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 405شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 406شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 407شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 408شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 409شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 410شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 411شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 412شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 413شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 414شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 415شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 416شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 417شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 418شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 419شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 420شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 421شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 422شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 423شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 424شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 425شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 426شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 427شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 428شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 429شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 430شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...431شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 432شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 433شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 434شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 435شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 436شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 437شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 438شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 439شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 440شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 441شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 442شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 443شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 444شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 445شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 446شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 447شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 448شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 449شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 450شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 451شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 452شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 453شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 454شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 455شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 456شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 457شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 458شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 459شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 460شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 461شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 462شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 463شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 464شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 465شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 466شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 467شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 468شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 469شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 470شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 471شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 472شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 473شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 474شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 475شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 476شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 477شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 478شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 479شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 480شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 481شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 482شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 483شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 484شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 485شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 486شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 487شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 488شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 489شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 490شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 491شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 492شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 493شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 494شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 495شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 496شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 497شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 498شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 499شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...500شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 501شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 502شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 503شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 504شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 505شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 506شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 507شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 508شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 509شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 510شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 511شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 512شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 513شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 514شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 515شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 516شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 517شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 518شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 519شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 520شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 521شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 522شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 523شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 524شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 525شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 526شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 527شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 528شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 529شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 530شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 531شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 532شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 533شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 534شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 535شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 536شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 537شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 538شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 539شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ