به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است

1550عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است
جز دوست، مطالب دو عالم هیچ است
گویند دمی‌ست زندگی، دریابش
دریافتمش، دمی‌ست کان هم هیچ است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 2شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 3شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 4شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 5شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 6شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 7شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 8شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 9شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 10شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 11شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 12شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 13شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 14شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 15شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 16شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 17شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 18شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 19شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 20شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 21شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 22شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 23شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 24شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 25شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 26شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 27شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 28شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 29شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 30شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 31شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 32شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 33شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 34شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 35شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 36شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 37شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 38شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 39شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 40شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 41شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 42شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 43شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 44شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 45شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 46شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 47شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 48شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 49شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 50شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 51شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 52شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 53شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 54شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 55شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 56شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 57شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 58شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 59شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 60شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 61شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 62شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 63شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 64شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 65شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 66شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 67شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 68شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 69شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 70شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 71شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 72شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 73شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 74شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 75شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 76شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 77شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 78شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 79شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 80شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 81شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 82شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 83شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 84شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 85شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 86شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 87شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 88شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 89شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 90شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 91شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 92شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 93شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 94شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 95شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 96شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 97شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 98شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 99شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 100شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 101شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 102شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 103شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 104شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 105شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 106شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 107شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 108شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 109شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 110شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 111شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 112شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 113 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 114شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 115شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 116شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 117شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 118شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 119شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 120شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 121شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 122شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 123شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 124شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 125شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 126شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 127شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 128شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 129شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 130شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 131شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 132شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 133شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 134شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 135شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 136شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 137شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 138شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 139شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 140شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 141شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 142شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 143شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 144شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 145شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 146شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 147شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 148شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 149شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 150شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 151شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 152شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 153شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 154شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 155شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 156شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 157شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 158شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 159شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 160شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 161شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 162شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 163شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 164شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 165شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 166شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 167شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 168شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 169شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 170شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 171شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 172شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 173شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 174شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 175شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 176شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 177شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 178شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 179شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 180شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 181شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 182شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 183شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 184شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 185شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 186شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 187شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 188شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 189شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 190شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 191شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 192شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 193شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 194شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 195شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 196شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 197شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 198شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 199شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 200شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 201شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 202شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 203شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 204شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 205شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 206شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 207شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 208شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 209شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 210شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 211شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 212شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 213شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 214شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 215شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 216شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...217شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 218شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 219شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 220شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 221شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 222شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 223شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 224شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 225شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 226شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 227شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 228شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 229شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 230شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 231شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 232شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 233شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 234شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 235شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 236شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 237شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 238شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 239شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 240شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 241شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 242شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 243شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 244شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 245شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 246شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 247شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 248شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 249شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 250شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 251شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 252شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 253شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 254شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 255شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 256شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 257شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 258شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 259شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 260شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 261شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 262شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 263شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 264شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 265شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 266شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 267شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 268شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 269شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 270شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 271شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 272شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 273شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 274شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 275شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 276شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 277شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 278شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 279شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 280شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 281شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 282شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 283شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 284شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 285شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 286شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 287شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 288شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 289شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 290شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 291شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 292شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 293شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 294شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 295شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 296شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 297شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 298شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 299شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 300شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 301شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 302شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 303شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 304شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 305شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 306شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 307شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 308شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 309شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 310شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 311شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 312شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 313شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 314شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 315شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 316شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 317شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 318شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 319شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 320شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 321شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 322شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 323شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 324شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 325شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 326شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 327شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 328شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 329شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 330شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 331شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 332شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 333شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 334شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 335شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 336شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 337شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 338شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 339شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 340شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 341شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 342شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 343شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 344شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 345شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 346شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 347شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 348شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 349شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 350شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 351شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 352شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 353شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 354شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 355شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 356شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 357شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 358شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 359شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 360شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 361شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 362شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 363شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 364شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 365شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 366شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 367شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 368شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 369شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 370شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 371شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 372شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 373شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 374شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 375شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 376شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 377شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 378شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 379شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 380شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 381شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 382شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 383شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 384شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 385شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 386شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 387شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 388شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 389شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 390شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 391شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 392شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 393شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 394شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 395شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 396شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 397شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 398شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 399شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 400شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 401شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 402شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 403شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 404شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 405شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 406شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 407شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 408شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 409شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 410شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 411شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 412شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 413شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 414شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 415شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 416شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 417شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 418شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 419شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 420شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 421شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 422شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 423شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 424شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 425شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 426شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 427شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 428شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 429شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 430شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 431شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 432شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 433شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 434شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 435شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 436شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 437شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 438شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 439شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 440شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 441شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 442شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 443شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 444شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 445شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 446شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 447شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 448شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 449شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 450شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 451شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...452شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 453شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 454شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 455شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 456شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 457شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 458شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 459شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 460شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 461شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 462شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 463شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 464شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 465شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 466شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 467شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 468شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 469شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 470شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 471شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 472شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 473شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 474شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 475شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 476شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 477شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 478شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 479شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 480شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 481شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 482شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 483شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 484شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 485شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 486شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 487شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 488شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 489شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 490شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 491شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 492شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 493شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 494شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 495شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 496شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 497شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 498شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 499شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 500شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 501شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 502شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 503شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 504شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 505شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 506شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 507شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 508شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 509شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 510شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 511شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 512شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 513شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 514شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 515شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 516شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 517شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 518شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 519شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 520شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...521شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 522شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 523شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 524شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 525شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 526شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 527شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 528شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 529شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 530شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 531شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 532شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 533شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 534شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 535شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 536شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 537شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 538شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 539شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 540شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 541شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 542شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 543شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 544شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 545شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 546شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 547شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 548شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 549شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 550شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 551شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 552شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 553شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 554شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 555شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 556شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 557شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 558شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 559شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 560شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ