به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است

1330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است
اما گهر شناخت، خاص‌الخاص است
عارف دارد گوهر عرفان تو را
غارت‌گر خانه صدف غواص است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 2شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 3شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 4شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 5شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 6شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 7شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 8شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 9شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 10شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 11شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 12شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 13شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 14شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 15شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 16شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 17شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 18شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 19شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 20شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 21شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 22شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 23شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 24شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 25شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 26شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 27شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 28شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 29شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 30شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 31شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 32شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 33شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 34شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 35شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 36شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 37شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 38شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 39شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 40شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 41شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 42شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 43شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 44شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 45شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 46شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 47شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 48شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 49شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 50شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 51شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 52شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 53شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 54شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 55شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 56شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 57شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 58شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 59شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 60شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 61شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 62شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 63شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 64شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 65شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 66شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 67شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 68شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 69شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 70شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 71شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 72شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 73شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 74شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 75شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 76شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 77شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 78شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 79شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 80شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 81شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 82شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 83شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 84شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 85شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 86شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 87شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 88شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 89شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 90شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 91شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 92شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 93شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 94شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 95شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 96شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 97شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 98شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 99شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 100شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 101شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 102شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 103شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 104شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 105 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 106شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 107شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 108شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 109شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 110شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 111شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 112شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 113شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 114شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 115شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 116شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 117شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 118شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 119شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 120شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 121شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 122شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 123شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 124شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 125شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 126شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 127شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 128شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 129شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 130شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 131شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 132شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 133شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 134شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 135شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 136شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 137شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 138شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 139شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 140شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 141شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 142شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 143شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 144شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 145شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 146شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 147شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 148شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 149شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 150شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 151شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 152شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 153شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 154شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 155شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 156شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 157شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 158شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 159شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 160شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 161شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 162شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 163شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 164شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 165شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 166شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 167شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 168شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 169شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 170شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 171شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 172شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 173شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 174شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 175شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 176شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 177شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 178شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 179شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 180شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 181شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 182شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 183شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 184شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 185شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 186شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 187شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 188شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 189شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 190شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 191شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 192شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 193شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 194شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 195شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 196شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 197شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 198شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 199شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 200شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 201شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 202شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 203شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 204شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 205شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 206شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 207شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 208شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...209شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 210شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 211شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 212شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 213شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 214شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 215شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 216شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 217شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 218شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 219شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 220شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 221شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 222شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 223شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 224شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 225شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 226شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 227شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 228شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 229شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 230شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 231شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 232شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 233شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 234شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 235شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 236شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 237شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 238شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 239شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 240شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 241شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 242شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 243شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 244شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 245شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 246شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 247شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 248شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 249شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 250شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 251شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 252شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 253شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 254شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 255شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 256شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 257شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 258شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 259شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 260شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 261شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 262شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 263شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 264شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 265شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 266شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 267شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 268شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 269شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 270شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 271شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 272شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 273شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 274شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 275شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 276شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 277شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 278شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 279شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 280شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 281شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 282شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 283شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 284شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 285شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 286شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 287شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 288شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 289شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 290شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 291شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 292شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 293شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 294شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 295شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 296شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 297شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 298شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 299شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 300شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 301شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 302شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 303شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 304شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 305شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 306شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 307شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 308شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 309شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 310شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 311شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 312شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 313شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 314شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 315شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 316شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 317شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 318شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 319شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 320شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 321شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 322شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 323شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 324شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 325شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 326شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 327شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 328شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 329شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 330شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 331شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 332شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 333شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 334شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 335شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 336شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 337شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 338شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 339شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 340شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 341شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 342شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 343شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 344شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 345شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 346شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 347شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 348شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 349شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 350شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 351شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 352شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 353شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 354شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 355شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 356شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 357شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 358شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 359شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 360شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 361شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 362شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 363شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 364شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 365شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 366شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 367شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 368شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 369شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 370شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 371شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 372شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 373شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 374شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 375شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 376شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 377شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 378شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 379شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 380شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 381شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 382شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 383شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 384شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 385شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 386شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 387شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 388شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 389شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 390شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 391شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 392شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 393شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 394شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 395شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 396شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 397شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 398شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 399شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 400شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 401شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 402شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 403شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 404شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 405شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 406شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 407شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 408شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 409شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 410شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 411شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 412شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 413شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 414شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 415شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 416شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 417شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 418شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 419شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 420شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 421شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 422شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 423شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 424شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 425شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 426شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 427شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 428شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 429شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 430شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 431شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 432شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 433شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 434شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 435شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 436شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 437شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 438شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 439شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 440شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 441شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 442شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 443شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...444شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 445شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 446شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 447شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 448شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 449شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 450شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 451شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 452شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 453شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 454شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 455شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 456شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 457شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 458شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 459شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 460شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 461شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 462شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 463شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 464شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 465شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 466شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 467شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 468شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 469شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 470شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 471شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 472شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 473شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 474شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 475شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 476شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 477شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 478شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 479شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 480شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 481شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 482شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 483شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 484شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 485شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 486شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 487شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 488شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 489شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 490شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 491شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 492شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 493شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 494شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 495شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 496شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 497شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 498شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 499شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 500شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 501شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 502شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 503شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 504شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 505شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 506شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 507شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 508شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 509شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 510شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 511شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 512شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...513شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 514شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 515شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 516شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 517شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 518شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 519شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 520شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 521شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 522شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 523شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 524شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 525شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 526شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 527شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 528شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 529شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 530شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 531شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 532شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 533شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 534شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 535شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 536شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 537شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 538شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 539شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 540شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 541شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 542شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 543شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 544شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 545شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 546شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 547شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 548شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 549شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 550شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 551شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 552شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ