به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست

1360عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست
دردی که ازو تازه شود روح کجاست
طوفان بلا بر سرم آورد خرد
ای عشق بگو سفینه نوح کجاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 2شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 3شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 4شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 5شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 6شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 7شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 8شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 9شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 10شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 11شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 12شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 13شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 14شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 15شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 16شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 17شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 18شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 19شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 20شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 21شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 22شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 23شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 24شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 25شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 26شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 27شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 28شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 29شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 30شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 31شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 32شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 33شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 34شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 35شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 36شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 37شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 38شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 39شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 40شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 41شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 42شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 43شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 44شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 45شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 46شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 47شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 48شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 49شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 50شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 51شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 52شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 53شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 54شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 55شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 56شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 57شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 58شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 59شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 60شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 61شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 62شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 63شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 64شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 65شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 66شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 67شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 68شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 69شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 70شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 71شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 72شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 73شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 74شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 75شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 76شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 77شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 78شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 79شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 80شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 81شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 82شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 83شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 84شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 85شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 86شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 87شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 88شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 89شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 90شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 91شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 92شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 93شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 94شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 95شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 96شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 97شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 98شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 99شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 100شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 101شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 102شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 103شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 104شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 105شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 106شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 107شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 108شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 109شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 110شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 111شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 112شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 113شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 114شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 115شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 116شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 117شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 118 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 119شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 120شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 121شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 122شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 123شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 124شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 125شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 126شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 127شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 128شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 129شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 130شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 131شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 132شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 133شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 134شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 135شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 136شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 137شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 138شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 139شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 140شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 141شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 142شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 143شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 144شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 145شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 146شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 147شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 148شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 149شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 150شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 151شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 152شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 153شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 154شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 155شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 156شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 157شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 158شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 159شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 160شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 161شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 162شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 163شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 164شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 165شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 166شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 167شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 168شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 169شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 170شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 171شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 172شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 173شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 174شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 175شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 176شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 177شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 178شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 179شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 180شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 181شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 182شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 183شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 184شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 185شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 186شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 187شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 188شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 189شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 190شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 191شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 192شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 193شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 194شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 195شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 196شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 197شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 198شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 199شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 200شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 201شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 202شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 203شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 204شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 205شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 206شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 207شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 208شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 209شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 210شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 211شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 212شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 213شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 214شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 215شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 216شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 217شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 218شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 219شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 220شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 221شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...222شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 223شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 224شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 225شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 226شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 227شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 228شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 229شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 230شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 231شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 232شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 233شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 234شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 235شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 236شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 237شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 238شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 239شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 240شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 241شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 242شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 243شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 244شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 245شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 246شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 247شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 248شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 249شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 250شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 251شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 252شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 253شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 254شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 255شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 256شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 257شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 258شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 259شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 260شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 261شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 262شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 263شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 264شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 265شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 266شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 267شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 268شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 269شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 270شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 271شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 272شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 273شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 274شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 275شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 276شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 277شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 278شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 279شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 280شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 281شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 282شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 283شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 284شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 285شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 286شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 287شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 288شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 289شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 290شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 291شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 292شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 293شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 294شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 295شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 296شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 297شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 298شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 299شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 300شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 301شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 302شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 303شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 304شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 305شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 306شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 307شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 308شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 309شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 310شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 311شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 312شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 313شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 314شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 315شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 316شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 317شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 318شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 319شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 320شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 321شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 322شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 323شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 324شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 325شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 326شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 327شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 328شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 329شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 330شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 331شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 332شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 333شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 334شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 335شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 336شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 337شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 338شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 339شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 340شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 341شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 342شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 343شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 344شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 345شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 346شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 347شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 348شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 349شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 350شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 351شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 352شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 353شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 354شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 355شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 356شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 357شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 358شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 359شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 360شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 361شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 362شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 363شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 364شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 365شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 366شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 367شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 368شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 369شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 370شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 371شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 372شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 373شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 374شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 375شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 376شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 377شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 378شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 379شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 380شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 381شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 382شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 383شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 384شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 385شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 386شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 387شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 388شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 389شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 390شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 391شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 392شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 393شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 394شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 395شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 396شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 397شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 398شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 399شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 400شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 401شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 402شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 403شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 404شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 405شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 406شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 407شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 408شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 409شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 410شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 411شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 412شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 413شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 414شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 415شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 416شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 417شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 418شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 419شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 420شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 421شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 422شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 423شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 424شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 425شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 426شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 427شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 428شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 429شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 430شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 431شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 432شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 433شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 434شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 435شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 436شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 437شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 438شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 439شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 440شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 441شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 442شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 443شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 444شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 445شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 446شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 447شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 448شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 449شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 450شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 451شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 452شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 453شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 454شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 455شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 456شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...457شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 458شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 459شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 460شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 461شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 462شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 463شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 464شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 465شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 466شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 467شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 468شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 469شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 470شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 471شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 472شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 473شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 474شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 475شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 476شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 477شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 478شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 479شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 480شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 481شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 482شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 483شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 484شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 485شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 486شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 487شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 488شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 489شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 490شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 491شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 492شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 493شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 494شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 495شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 496شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 497شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 498شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 499شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 500شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 501شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 502شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 503شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 504شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 505شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 506شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 507شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 508شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 509شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 510شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 511شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 512شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 513شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 514شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 515شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 516شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 517شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 518شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 519شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 520شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 521شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 522شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 523شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 524شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 525شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...526شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 527شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 528شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 529شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 530شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 531شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 532شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 533شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 534شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 535شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 536شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 537شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 538شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 539شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 540شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 541شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 542شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 543شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 544شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 545شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 546شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 547شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 548شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 549شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 550شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 551شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 552شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 553شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 554شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 555شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 556شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 557شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 558شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 559شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 560شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 561شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 562شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 563شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 564شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 565شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ