به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جاست

610عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

جان زنده بود به عشق و عشق تو به جاست
بر ذره ز آفتاب، بس منت‌هاست
هر جزوی را وصول کل، کل دارد
آن قطره که پیوست به دریا، دریاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 2شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...3شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 4شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 5شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 6شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 7شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 8شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 9شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 10شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 11شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 12شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 13شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 14شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 15شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 16شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 17شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 18شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 19شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 20شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 21شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 22شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 23شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 24شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 25شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 26شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 27شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 28شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 29شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 30شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 31شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 32شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 33شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 34شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 35شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 36شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 37شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 38شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 39شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 40شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 41شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 42شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 43شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 44شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 45شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 46شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 47شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 48شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 49شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 50شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 51شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 52شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 53شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 54شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 55شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 56شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 57شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 58شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 59شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 60شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 61شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 62شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 63شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 64شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 65شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 66شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 67شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 68شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 69شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 70شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 71شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 72شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 73شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 74شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 75شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 76شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 77شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 78شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 79شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 80شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 81شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 82شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 83شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 84شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 85شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 86شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 87شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 88شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 89شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 90شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 91شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 92شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 93شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 94شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 95شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 96شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 97شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 98شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 99شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 100شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 101شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 102شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 103شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 104شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 105شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 106شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 107شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 108شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 109شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 110شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 111شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 112شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 113شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 114شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 115شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 116شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 117شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 118شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 119شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 120شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 121 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 122شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 123شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 124شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 125شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 126شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 127شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 128شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 129شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 130شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 131شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 132شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 133شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 134شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 135شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 136شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 137شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 138شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 139شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 140شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 141شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 142شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 143شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 144شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 145شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 146شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 147شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 148شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 149شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 150شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 151شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 152شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 153شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 154شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 155شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 156شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 157شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 158شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 159شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 160شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 161شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 162شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 163شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 164شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 165شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 166شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 167شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 168شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 169شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 170شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 171شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 172شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 173شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 174شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 175شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 176شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 177شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 178شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 179شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 180شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 181شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 182شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 183شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 184شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 185شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 186شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 187شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 188شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 189شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 190شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 191شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 192شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 193شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 194شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 195شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 196شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 197شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 198شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 199شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 200شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 201شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 202شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 203شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 204شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 205شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 206شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 207شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 208شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 209شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 210شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 211شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 212شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 213شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 214شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 215شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 216شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 217شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 218شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 219شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 220شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 221شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 222شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 223شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 224شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...225شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 226شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 227شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 228شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 229شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 230شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 231شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 232شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 233شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 234شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 235شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 236شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 237شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 238شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 239شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 240شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 241شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 242شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 243شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 244شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 245شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 246شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 247شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 248شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 249شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 250شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 251شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 252شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 253شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 254شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 255شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 256شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 257شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 258شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 259شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 260شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 261شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 262شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 263شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 264شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 265شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 266شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 267شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 268شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 269شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 270شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 271شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 272شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 273شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 274شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 275شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 276شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 277شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 278شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 279شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 280شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 281شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 282شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 283شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 284شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 285شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 286شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 287شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 288شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 289شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 290شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 291شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 292شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 293شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 294شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 295شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 296شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 297شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 298شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 299شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 300شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 301شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 302شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 303شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 304شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 305شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 306شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 307شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 308شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 309شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 310شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 311شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 312شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 313شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 314شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 315شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 316شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 317شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 318شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 319شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 320شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 321شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 322شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 323شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 324شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 325شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 326شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 327شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 328شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 329شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 330شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 331شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 332شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 333شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 334شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 335شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 336شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 337شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 338شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 339شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 340شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 341شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 342شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 343شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 344شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 345شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 346شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 347شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 348شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 349شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 350شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 351شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 352شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 353شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 354شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 355شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 356شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 357شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 358شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 359شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 360شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 361شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 362شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 363شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 364شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 365شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 366شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 367شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 368شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 369شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 370شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 371شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 372شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 373شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 374شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 375شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 376شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 377شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 378شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 379شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 380شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 381شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 382شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 383شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 384شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 385شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 386شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 387شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 388شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 389شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 390شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 391شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 392شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 393شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 394شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 395شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 396شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 397شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 398شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 399شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 400شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 401شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 402شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 403شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 404شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 405شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 406شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 407شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 408شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 409شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 410شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 411شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 412شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 413شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 414شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 415شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 416شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 417شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 418شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 419شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 420شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 421شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 422شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 423شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 424شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 425شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 426شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 427شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 428شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 429شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 430شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 431شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 432شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 433شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 434شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 435شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 436شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 437شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 438شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 439شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 440شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 441شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 442شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 443شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 444شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 445شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 446شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 447شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 448شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 449شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 450شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 451شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 452شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 453شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 454شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 455شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 456شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 457شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 458شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 459شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...460شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 461شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 462شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 463شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 464شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 465شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 466شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 467شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 468شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 469شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 470شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 471شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 472شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 473شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 474شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 475شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 476شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 477شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 478شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 479شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 480شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 481شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 482شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 483شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 484شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 485شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 486شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 487شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 488شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 489شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 490شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 491شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 492شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 493شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 494شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 495شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 496شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 497شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 498شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 499شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 500شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 501شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 502شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 503شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 504شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 505شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 506شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 507شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 508شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 509شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 510شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 511شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 512شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 513شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 514شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 515شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 516شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 517شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 518شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 519شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 520شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 521شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 522شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 523شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 524شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 525شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 526شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 527شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 528شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...529شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 530شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 531شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 532شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 533شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 534شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 535شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 536شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 537شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 538شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 539شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 540شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 541شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 542شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 543شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 544شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 545شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 546شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 547شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 548شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 549شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 550شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 551شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 552شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 553شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 554شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 555شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 556شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 557شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 558شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 559شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 560شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 561شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 562شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 563شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 564شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 565شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 566شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 567شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 568شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ