به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب

1110عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دود دلم آسمان‌گدازست امشب
چون راه عدم، دور و درازست امشب
صد دور بگشت چرخ و بیدار نشد
خورشید مگر به خواب نازست امشب؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 2شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 3شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 4شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 5شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 6شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 7شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 8شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 9شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 10شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 11شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 12شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 13شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 14شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 15شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 16شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 17شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 18شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 19شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 20شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 21شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 22شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 23شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 24شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 25شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 26شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 27شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 28شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 29شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 30شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 31شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 32شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 33شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 34شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 35شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 36شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 37شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 38شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 39شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 40شمارهٔ ۸۲: ...41شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 42شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 43شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...44شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 45شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 46شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 47شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 48شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 49شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 50شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 51شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 52شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 53شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 54شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 55شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 56شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 57شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 58شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 59شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 60شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 61شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 62شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 63شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 64شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 65شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 66شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 67شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 68شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 69شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 70شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 71شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 72شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 73شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 74شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 75شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 76شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 77شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 78شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 79شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 80شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 81شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 82شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 83شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 84شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 85شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 86شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 87شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 88شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 89شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 90شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 91شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 92شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 93شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 94شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 95شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 96شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 97شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 98شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 99شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 100شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 101شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 102شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 103شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 104شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 105شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 106شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 107شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 108شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 109شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 110شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 111شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 112شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 113شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 114شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 115شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 116شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 117شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 118شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 119شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 120شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 121شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 122شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 123شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 124شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 125شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 126شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 127شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 128شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 129شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 130شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 131شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 132شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 133شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 134شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 135شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 136شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 137شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 138شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 139شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 140شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 141شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 142شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 143شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 144شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 145شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 146شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 147شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 148شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 149شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 150شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 151شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 152شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 153شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 154شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 155شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 156شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 157شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 158شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 159شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 160شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 161شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 162 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 163شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 164شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 165شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 166شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 167شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 168شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 169شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 170شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 171شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 172شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 173شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 174شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 175شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 176شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 177شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 178شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 179شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 180شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 181شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 182شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 183شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 184شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 185شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 186شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 187شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 188شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 189شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 190شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 191شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 192شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 193شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 194شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 195شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 196شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 197شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 198شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 199شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 200شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 201شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 202شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 203شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 204شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 205شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 206شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 207شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 208شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 209شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 210شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 211شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 212شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 213شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 214شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 215شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 216شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 217شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 218شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 219شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 220شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 221شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 222شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 223شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 224شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 225شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 226شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 227شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 228شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 229شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 230شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 231شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 232شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 233شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 234شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 235شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 236شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 237شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 238شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 239شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 240شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 241شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 242شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 243شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 244شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 245شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 246شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 247شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 248شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 249شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 250شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 251شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 252شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 253شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 254شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 255شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 256شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 257شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 258شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 259شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 260شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 261شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 262شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 263شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 264شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 265شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...266شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 267شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 268شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 269شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 270شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 271شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 272شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 273شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 274شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 275شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 276شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 277شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 278شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 279شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 280شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 281شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 282شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 283شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 284شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 285شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 286شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 287شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 288شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 289شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 290شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 291شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 292شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 293شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 294شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 295شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 296شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 297شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 298شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 299شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 300شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 301شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 302شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 303شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 304شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 305شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 306شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 307شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 308شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 309شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 310شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 311شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 312شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 313شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 314شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 315شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 316شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 317شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 318شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 319شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 320شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 321شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 322شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 323شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 324شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 325شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 326شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 327شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 328شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 329شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 330شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 331شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 332شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 333شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 334شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 335شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 336شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 337شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 338شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 339شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 340شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 341شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 342شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 343شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 344شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 345شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 346شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 347شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 348شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 349شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 350شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 351شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 352شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 353شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 354شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 355شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 356شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 357شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 358شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 359شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 360شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 361شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 362شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 363شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 364شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 365شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 366شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 367شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 368شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 369شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 370شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 371شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 372شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 373شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 374شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 375شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 376شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 377شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 378شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 379شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 380شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 381شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 382شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 383شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 384شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 385شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 386شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 387شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 388شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 389شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 390شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 391شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 392شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 393شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 394شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 395شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 396شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 397شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 398شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 399شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 400شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 401شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 402شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 403شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 404شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 405شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 406شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 407شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 408شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 409شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 410شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 411شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 412شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 413شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 414شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 415شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 416شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 417شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 418شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 419شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 420شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 421شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 422شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 423شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 424شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 425شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 426شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 427شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 428شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 429شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 430شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 431شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 432شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 433شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 434شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 435شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 436شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 437شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 438شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 439شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 440شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 441شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 442شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 443شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 444شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 445شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 446شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 447شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 448شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 449شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 450شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 451شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 452شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 453شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 454شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 455شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 456شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 457شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 458شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 459شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 460شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 461شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 462شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 463شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 464شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 465شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 466شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 467شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 468شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 469شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 470شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 471شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 472شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 473شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 474شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 475شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 476شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 477شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 478شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 479شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 480شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 481شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 482شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 483شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 484شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 485شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 486شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 487شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 488شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 489شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 490شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 491شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 492شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 493شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 494شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 495شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 496شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 497شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 498شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 499شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 500شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...501شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 502شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 503شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 504شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 505شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 506شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 507شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 508شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 509شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 510شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 511شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 512شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 513شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 514شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 515شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 516شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 517شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 518شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 519شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 520شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 521شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 522شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 523شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 524شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 525شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 526شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 527شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 528شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 529شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 530شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 531شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 532شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 533شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 534شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 535شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 536شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 537شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 538شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 539شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 540شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 541شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 542شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 543شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 544شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 545شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 546شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 547شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 548شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 549شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 550شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 551شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 552شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 553شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 554شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 555شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 556شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 557شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 558شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 559شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 560شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 561شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 562شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 563شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 564شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 565شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 566شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 567شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 568شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 569شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...570شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 571شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 572شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 573شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 574شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 575شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 576شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 577شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 578شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 579شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 580شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 581شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 582شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 583شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 584شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 585شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 586شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 587شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 588شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 589شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 590شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 591شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 592شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 593شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 594شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 595شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 596شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 597شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 598شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 599شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 600شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 601شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 602شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 603شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 604شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 605شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 606شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 607شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 608شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 609شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ