به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست

1190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

این پرده به روی دیده‌ام درد نبست
وین خار به چشمم مژه تر نشکست
بی روی تو از بس که غبارآلودست
تیر نگهم به دیده در خاک نشست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 2شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 3شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 4شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 5شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 6شمارهٔ ۸۲: ...7شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 8شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 9شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...10شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 11شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 12شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 13شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 14شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 15شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 16شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 17شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 18شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 19شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 20شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 21شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 22شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 23شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 24شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 25شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 26شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 27شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 28شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 29شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 30شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 31شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 32شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 33شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 34شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 35شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 36شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 37شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 38شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 39شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 40شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 41شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 42شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 43شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 44شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 45شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 46شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 47شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 48شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 49شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 50شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 51شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 52شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 53شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 54شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 55شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 56شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 57شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 58شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 59شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 60شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 61شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 62شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 63شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 64شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 65شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 66شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 67شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 68شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 69شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 70شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 71شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 72شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 73شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 74شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 75شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 76شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 77شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 78شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 79شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 80شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 81شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 82شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 83شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 84شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 85شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 86شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 87شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 88شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 89شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 90شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 91شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 92شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 93شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 94شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 95شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 96شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 97شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 98شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 99شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 100شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 101شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 102شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 103شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 104شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 105شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 106شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 107شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 108شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 109شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 110شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 111شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 112شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 113شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 114شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 115شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 116شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 117شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 118شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 119شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 120شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 121شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 122شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 123شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 124شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 125شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 126شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 127شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 128 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 129شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 130شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 131شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 132شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 133شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 134شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 135شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 136شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 137شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 138شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 139شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 140شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 141شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 142شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 143شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 144شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 145شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 146شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 147شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 148شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 149شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 150شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 151شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 152شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 153شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 154شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 155شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 156شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 157شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 158شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 159شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 160شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 161شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 162شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 163شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 164شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 165شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 166شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 167شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 168شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 169شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 170شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 171شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 172شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 173شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 174شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 175شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 176شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 177شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 178شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 179شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 180شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 181شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 182شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 183شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 184شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 185شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 186شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 187شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 188شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 189شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 190شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 191شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 192شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 193شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 194شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 195شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 196شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 197شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 198شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 199شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 200شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 201شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 202شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 203شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 204شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 205شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 206شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 207شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 208شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 209شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 210شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 211شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 212شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 213شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 214شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 215شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 216شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 217شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 218شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 219شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 220شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 221شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 222شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 223شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 224شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 225شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 226شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 227شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 228شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 229شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 230شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 231شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...232شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 233شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 234شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 235شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 236شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 237شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 238شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 239شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 240شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 241شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 242شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 243شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 244شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 245شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 246شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 247شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 248شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 249شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 250شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 251شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 252شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 253شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 254شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 255شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 256شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 257شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 258شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 259شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 260شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 261شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 262شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 263شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 264شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 265شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 266شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 267شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 268شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 269شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 270شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 271شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 272شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 273شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 274شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 275شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 276شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 277شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 278شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 279شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 280شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 281شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 282شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 283شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 284شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 285شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 286شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 287شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 288شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 289شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 290شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 291شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 292شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 293شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 294شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 295شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 296شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 297شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 298شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 299شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 300شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 301شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 302شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 303شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 304شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 305شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 306شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 307شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 308شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 309شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 310شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 311شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 312شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 313شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 314شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 315شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 316شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 317شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 318شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 319شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 320شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 321شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 322شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 323شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 324شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 325شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 326شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 327شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 328شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 329شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 330شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 331شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 332شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 333شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 334شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 335شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 336شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 337شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 338شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 339شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 340شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 341شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 342شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 343شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 344شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 345شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 346شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 347شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 348شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 349شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 350شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 351شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 352شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 353شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 354شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 355شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 356شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 357شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 358شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 359شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 360شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 361شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 362شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 363شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 364شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 365شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 366شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 367شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 368شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 369شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 370شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 371شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 372شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 373شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 374شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 375شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 376شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 377شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 378شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 379شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 380شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 381شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 382شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 383شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 384شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 385شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 386شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 387شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 388شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 389شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 390شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 391شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 392شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 393شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 394شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 395شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 396شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 397شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 398شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 399شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 400شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 401شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 402شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 403شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 404شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 405شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 406شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 407شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 408شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 409شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 410شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 411شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 412شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 413شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 414شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 415شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 416شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 417شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 418شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 419شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 420شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 421شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 422شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 423شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 424شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 425شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 426شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 427شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 428شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 429شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 430شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 431شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 432شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 433شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 434شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 435شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 436شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 437شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 438شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 439شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 440شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 441شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 442شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 443شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 444شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 445شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 446شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 447شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 448شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 449شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 450شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 451شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 452شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 453شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 454شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 455شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 456شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 457شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 458شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 459شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 460شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 461شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 462شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 463شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 464شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 465شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 466شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...467شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 468شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 469شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 470شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 471شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 472شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 473شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 474شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 475شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 476شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 477شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 478شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 479شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 480شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 481شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 482شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 483شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 484شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 485شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 486شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 487شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 488شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 489شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 490شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 491شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 492شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 493شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 494شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 495شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 496شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 497شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 498شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 499شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 500شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 501شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 502شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 503شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 504شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 505شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 506شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 507شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 508شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 509شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 510شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 511شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 512شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 513شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 514شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 515شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 516شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 517شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 518شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 519شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 520شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 521شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 522شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 523شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 524شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 525شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 526شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 527شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 528شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 529شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 530شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 531شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 532شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 533شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 534شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 535شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...536شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 537شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 538شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 539شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 540شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 541شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 542شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 543شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 544شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 545شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 546شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 547شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 548شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 549شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 550شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 551شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 552شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 553شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 554شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 555شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 556شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 557شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 558شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 559شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 560شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 561شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 562شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 563شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 564شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 565شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 566شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 567شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 568شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 569شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 570شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 571شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 572شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 573شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 574شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 575شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ