به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت

1220عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت
هرگز نفتاده بر حقیقت گذرت
در هر صورت، جمال معنی بینی
گر عینک چشم دل شود، چشم سرت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 2شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 3شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 4شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 5شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 6شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 7شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 8شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 9شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 10شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 11شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 12شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 13شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 14شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 15شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 16شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 17شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 18شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 19شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 20شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 21شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 22شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 23شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 24شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 25شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 26شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 27شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 28شمارهٔ ۸۲: ...29شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 30شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 31شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...32شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 33شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 34شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 35شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 36شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 37شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 38شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 39شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 40شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 41شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 42شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 43شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 44شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 45شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 46شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 47شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 48شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 49شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 50شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 51شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 52شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 53شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 54شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 55شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 56شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 57شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 58شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 59شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 60شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 61شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 62شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 63شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 64شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 65شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 66شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 67شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 68شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 69شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 70شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 71شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 72شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 73شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 74شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 75شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 76شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 77شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 78شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 79شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 80شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 81شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 82شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 83شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 84شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 85شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 86شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 87شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 88شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 89شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 90شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 91شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 92شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 93شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 94شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 95شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 96شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 97شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 98شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 99شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 100شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 101شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 102شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 103شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 104شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 105شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 106شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 107شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 108شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 109شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 110شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 111شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 112شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 113شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 114شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 115شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 116شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 117شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 118شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 119شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 120شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 121شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 122شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 123شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 124شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 125شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 126شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 127شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 128شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 129شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 130شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 131شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 132شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 133شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 134شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 135شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 136شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 137شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 138شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 139شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 140شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 141شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 142شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 143شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 144شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 145شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 146شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 147شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 148شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 149شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 150 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 151شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 152شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 153شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 154شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 155شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 156شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 157شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 158شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 159شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 160شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 161شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 162شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 163شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 164شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 165شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 166شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 167شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 168شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 169شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 170شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 171شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 172شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 173شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 174شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 175شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 176شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 177شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 178شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 179شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 180شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 181شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 182شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 183شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 184شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 185شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 186شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 187شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 188شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 189شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 190شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 191شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 192شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 193شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 194شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 195شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 196شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 197شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 198شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 199شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 200شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 201شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 202شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 203شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 204شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 205شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 206شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 207شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 208شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 209شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 210شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 211شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 212شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 213شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 214شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 215شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 216شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 217شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 218شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 219شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 220شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 221شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 222شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 223شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 224شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 225شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 226شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 227شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 228شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 229شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 230شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 231شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 232شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 233شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 234شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 235شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 236شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 237شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 238شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 239شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 240شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 241شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 242شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 243شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 244شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 245شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 246شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 247شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 248شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 249شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 250شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 251شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 252شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 253شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...254شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 255شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 256شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 257شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 258شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 259شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 260شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 261شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 262شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 263شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 264شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 265شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 266شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 267شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 268شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 269شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 270شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 271شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 272شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 273شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 274شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 275شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 276شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 277شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 278شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 279شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 280شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 281شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 282شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 283شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 284شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 285شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 286شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 287شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 288شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 289شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 290شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 291شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 292شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 293شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 294شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 295شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 296شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 297شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 298شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 299شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 300شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 301شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 302شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 303شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 304شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 305شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 306شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 307شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 308شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 309شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 310شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 311شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 312شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 313شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 314شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 315شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 316شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 317شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 318شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 319شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 320شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 321شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 322شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 323شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 324شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 325شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 326شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 327شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 328شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 329شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 330شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 331شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 332شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 333شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 334شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 335شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 336شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 337شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 338شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 339شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 340شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 341شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 342شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 343شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 344شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 345شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 346شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 347شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 348شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 349شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 350شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 351شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 352شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 353شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 354شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 355شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 356شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 357شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 358شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 359شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 360شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 361شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 362شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 363شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 364شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 365شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 366شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 367شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 368شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 369شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 370شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 371شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 372شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 373شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 374شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 375شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 376شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 377شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 378شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 379شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 380شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 381شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 382شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 383شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 384شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 385شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 386شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 387شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 388شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 389شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 390شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 391شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 392شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 393شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 394شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 395شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 396شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 397شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 398شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 399شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 400شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 401شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 402شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 403شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 404شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 405شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 406شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 407شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 408شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 409شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 410شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 411شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 412شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 413شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 414شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 415شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 416شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 417شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 418شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 419شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 420شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 421شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 422شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 423شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 424شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 425شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 426شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 427شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 428شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 429شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 430شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 431شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 432شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 433شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 434شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 435شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 436شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 437شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 438شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 439شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 440شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 441شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 442شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 443شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 444شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 445شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 446شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 447شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 448شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 449شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 450شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 451شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 452شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 453شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 454شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 455شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 456شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 457شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 458شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 459شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 460شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 461شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 462شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 463شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 464شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 465شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 466شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 467شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 468شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 469شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 470شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 471شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 472شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 473شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 474شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 475شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 476شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 477شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 478شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 479شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 480شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 481شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 482شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 483شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 484شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 485شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 486شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 487شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 488شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...489شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 490شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 491شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 492شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 493شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 494شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 495شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 496شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 497شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 498شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 499شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 500شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 501شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 502شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 503شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 504شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 505شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 506شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 507شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 508شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 509شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 510شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 511شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 512شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 513شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 514شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 515شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 516شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 517شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 518شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 519شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 520شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 521شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 522شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 523شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 524شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 525شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 526شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 527شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 528شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 529شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 530شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 531شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 532شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 533شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 534شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 535شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 536شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 537شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 538شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 539شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 540شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 541شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 542شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 543شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 544شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 545شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 546شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 547شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 548شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 549شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 550شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 551شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 552شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 553شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 554شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 555شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 556شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 557شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...558شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 559شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 560شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 561شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 562شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 563شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 564شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 565شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 566شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 567شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 568شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 569شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 570شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 571شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 572شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 573شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 574شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 575شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 576شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 577شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 578شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 579شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 580شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 581شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 582شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 583شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 584شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 585شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 586شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 587شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 588شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 589شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 590شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 591شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 592شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 593شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 594شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 595شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 596شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 597شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ