به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت

1170عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت
غربت‌زده را ساز هنر باید ساخت
نی گرچه ز خود آه ندارد به جگر
خلقش ز برای خویش خواهند نواخت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 2شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 3شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 4شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 5شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 6شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 7شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 8شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 9شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 10شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 11شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 12شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 13شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 14شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 15شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 16شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 17شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 18شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 19شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 20شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 21شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 22شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 23شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 24شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 25شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 26شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 27شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 28شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 29شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 30شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 31شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 32شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 33شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 34شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 35شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 36شمارهٔ ۸۲: ...37شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 38شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 39شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...40شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 41شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 42شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 43شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 44شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 45شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 46شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 47شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 48شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 49شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 50شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 51شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 52شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 53شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 54شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 55شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 56شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 57شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 58شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 59شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 60شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 61شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 62شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 63شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 64شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 65شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 66شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 67شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 68شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 69شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 70شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 71شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 72شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 73شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 74شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 75شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 76شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 77شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 78شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 79شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 80شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 81شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 82شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 83شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 84شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 85شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 86شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 87شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 88شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 89شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 90شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 91شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 92شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 93شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 94شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 95شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 96شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 97شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 98شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 99شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 100شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 101شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 102شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 103شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 104شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 105شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 106شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 107شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 108شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 109شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 110شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 111شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 112شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 113شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 114شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 115شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 116شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 117شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 118شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 119شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 120شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 121شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 122شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 123شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 124شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 125شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 126شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 127شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 128شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 129شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 130شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 131شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 132شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 133شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 134شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 135شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 136شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 137شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 138شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 139شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 140شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 141شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 142شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 143شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 144شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 145شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 146شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 147شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 148شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 149شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 150شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 151شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 152شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 153شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 154شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 155شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 156شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 157شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 158 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 159شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 160شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 161شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 162شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 163شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 164شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 165شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 166شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 167شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 168شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 169شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 170شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 171شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 172شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 173شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 174شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 175شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 176شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 177شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 178شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 179شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 180شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 181شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 182شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 183شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 184شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 185شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 186شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 187شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 188شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 189شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 190شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 191شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 192شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 193شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 194شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 195شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 196شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 197شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 198شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 199شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 200شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 201شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 202شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 203شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 204شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 205شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 206شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 207شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 208شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 209شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 210شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 211شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 212شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 213شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 214شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 215شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 216شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 217شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 218شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 219شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 220شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 221شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 222شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 223شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 224شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 225شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 226شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 227شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 228شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 229شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 230شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 231شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 232شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 233شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 234شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 235شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 236شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 237شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 238شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 239شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 240شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 241شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 242شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 243شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 244شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 245شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 246شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 247شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 248شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 249شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 250شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 251شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 252شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 253شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 254شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 255شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 256شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 257شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 258شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 259شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 260شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 261شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...262شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 263شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 264شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 265شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 266شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 267شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 268شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 269شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 270شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 271شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 272شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 273شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 274شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 275شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 276شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 277شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 278شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 279شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 280شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 281شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 282شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 283شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 284شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 285شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 286شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 287شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 288شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 289شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 290شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 291شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 292شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 293شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 294شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 295شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 296شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 297شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 298شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 299شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 300شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 301شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 302شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 303شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 304شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 305شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 306شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 307شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 308شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 309شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 310شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 311شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 312شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 313شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 314شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 315شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 316شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 317شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 318شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 319شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 320شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 321شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 322شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 323شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 324شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 325شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 326شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 327شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 328شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 329شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 330شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 331شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 332شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 333شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 334شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 335شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 336شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 337شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 338شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 339شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 340شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 341شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 342شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 343شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 344شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 345شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 346شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 347شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 348شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 349شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 350شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 351شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 352شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 353شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 354شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 355شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 356شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 357شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 358شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 359شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 360شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 361شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 362شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 363شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 364شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 365شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 366شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 367شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 368شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 369شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 370شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 371شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 372شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 373شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 374شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 375شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 376شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 377شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 378شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 379شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 380شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 381شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 382شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 383شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 384شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 385شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 386شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 387شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 388شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 389شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 390شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 391شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 392شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 393شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 394شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 395شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 396شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 397شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 398شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 399شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 400شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 401شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 402شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 403شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 404شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 405شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 406شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 407شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 408شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 409شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 410شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 411شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 412شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 413شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 414شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 415شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 416شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 417شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 418شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 419شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 420شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 421شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 422شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 423شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 424شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 425شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 426شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 427شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 428شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 429شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 430شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 431شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 432شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 433شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 434شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 435شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 436شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 437شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 438شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 439شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 440شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 441شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 442شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 443شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 444شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 445شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 446شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 447شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 448شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 449شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 450شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 451شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 452شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 453شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 454شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 455شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 456شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 457شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 458شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 459شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 460شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 461شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 462شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 463شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 464شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 465شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 466شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 467شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 468شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 469شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 470شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 471شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 472شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 473شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 474شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 475شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 476شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 477شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 478شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 479شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 480شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 481شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 482شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 483شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 484شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 485شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 486شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 487شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 488شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 489شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 490شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 491شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 492شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 493شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 494شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 495شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 496شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...497شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 498شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 499شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 500شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 501شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 502شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 503شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 504شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 505شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 506شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 507شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 508شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 509شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 510شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 511شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 512شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 513شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 514شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 515شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 516شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 517شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 518شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 519شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 520شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 521شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 522شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 523شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 524شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 525شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 526شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 527شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 528شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 529شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 530شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 531شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 532شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 533شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 534شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 535شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 536شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 537شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 538شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 539شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 540شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 541شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 542شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 543شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 544شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 545شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 546شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 547شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 548شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 549شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 550شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 551شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 552شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 553شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 554شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 555شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 556شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 557شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 558شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 559شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 560شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 561شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 562شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 563شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 564شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 565شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...566شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 567شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 568شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 569شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 570شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 571شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 572شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 573شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 574شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 575شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 576شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 577شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 578شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 579شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 580شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 581شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 582شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 583شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 584شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 585شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 586شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 587شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 588شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 589شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 590شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 591شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 592شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 593شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 594شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 595شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 596شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 597شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 598شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 599شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 600شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 601شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 602شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 603شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 604شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 605شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ