به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت

1190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت
تن از تو گهی قوی شد و گاه گداخت
نه در نظر آیی و نه در دل گنجی
ای عشق، حقیقت تو را کس نشناخت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 2شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 3شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 4شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 5شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 6شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 7شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 8شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 9شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 10شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 11شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 12شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 13شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 14شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 15شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 16شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 17شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 18شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 19شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 20شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 21شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 22شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 23شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 24شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 25شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 26شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 27شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 28شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 29شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 30شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 31شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 32شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 33شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 34شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 35شمارهٔ ۸۲: ...36شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 37شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 38شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...39شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 40شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 41شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 42شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 43شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 44شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 45شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 46شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 47شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 48شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 49شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 50شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 51شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 52شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 53شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 54شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 55شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 56شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 57شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 58شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 59شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 60شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 61شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 62شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 63شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 64شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 65شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 66شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 67شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 68شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 69شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 70شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 71شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 72شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 73شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 74شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 75شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 76شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 77شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 78شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 79شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 80شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 81شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 82شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 83شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 84شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 85شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 86شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 87شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 88شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 89شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 90شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 91شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 92شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 93شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 94شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 95شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 96شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 97شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 98شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 99شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 100شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 101شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 102شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 103شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 104شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 105شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 106شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 107شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 108شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 109شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 110شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 111شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 112شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 113شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 114شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 115شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 116شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 117شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 118شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 119شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 120شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 121شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 122شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 123شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 124شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 125شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 126شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 127شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 128شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 129شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 130شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 131شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 132شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 133شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 134شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 135شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 136شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 137شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 138شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 139شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 140شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 141شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 142شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 143شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 144شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 145شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 146شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 147شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 148شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 149شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 150شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 151شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 152شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 153شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 154شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 155شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 156شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 157 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 158شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 159شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 160شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 161شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 162شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 163شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 164شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 165شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 166شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 167شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 168شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 169شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 170شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 171شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 172شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 173شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 174شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 175شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 176شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 177شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 178شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 179شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 180شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 181شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 182شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 183شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 184شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 185شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 186شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 187شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 188شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 189شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 190شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 191شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 192شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 193شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 194شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 195شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 196شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 197شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 198شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 199شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 200شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 201شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 202شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 203شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 204شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 205شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 206شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 207شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 208شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 209شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 210شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 211شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 212شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 213شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 214شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 215شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 216شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 217شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 218شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 219شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 220شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 221شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 222شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 223شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 224شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 225شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 226شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 227شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 228شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 229شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 230شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 231شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 232شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 233شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 234شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 235شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 236شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 237شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 238شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 239شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 240شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 241شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 242شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 243شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 244شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 245شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 246شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 247شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 248شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 249شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 250شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 251شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 252شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 253شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 254شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 255شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 256شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 257شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 258شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 259شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 260شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...261شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 262شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 263شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 264شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 265شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 266شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 267شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 268شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 269شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 270شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 271شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 272شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 273شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 274شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 275شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 276شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 277شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 278شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 279شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 280شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 281شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 282شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 283شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 284شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 285شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 286شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 287شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 288شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 289شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 290شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 291شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 292شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 293شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 294شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 295شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 296شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 297شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 298شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 299شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 300شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 301شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 302شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 303شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 304شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 305شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 306شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 307شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 308شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 309شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 310شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 311شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 312شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 313شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 314شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 315شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 316شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 317شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 318شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 319شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 320شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 321شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 322شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 323شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 324شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 325شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 326شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 327شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 328شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 329شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 330شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 331شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 332شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 333شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 334شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 335شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 336شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 337شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 338شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 339شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 340شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 341شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 342شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 343شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 344شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 345شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 346شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 347شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 348شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 349شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 350شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 351شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 352شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 353شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 354شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 355شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 356شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 357شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 358شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 359شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 360شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 361شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 362شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 363شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 364شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 365شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 366شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 367شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 368شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 369شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 370شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 371شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 372شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 373شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 374شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 375شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 376شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 377شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 378شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 379شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 380شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 381شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 382شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 383شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 384شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 385شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 386شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 387شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 388شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 389شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 390شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 391شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 392شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 393شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 394شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 395شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 396شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 397شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 398شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 399شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 400شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 401شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 402شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 403شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 404شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 405شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 406شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 407شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 408شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 409شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 410شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 411شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 412شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 413شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 414شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 415شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 416شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 417شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 418شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 419شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 420شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 421شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 422شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 423شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 424شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 425شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 426شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 427شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 428شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 429شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 430شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 431شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 432شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 433شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 434شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 435شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 436شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 437شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 438شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 439شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 440شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 441شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 442شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 443شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 444شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 445شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 446شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 447شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 448شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 449شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 450شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 451شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 452شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 453شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 454شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 455شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 456شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 457شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 458شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 459شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 460شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 461شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 462شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 463شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 464شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 465شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 466شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 467شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 468شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 469شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 470شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 471شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 472شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 473شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 474شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 475شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 476شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 477شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 478شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 479شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 480شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 481شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 482شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 483شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 484شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 485شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 486شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 487شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 488شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 489شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 490شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 491شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 492شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 493شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 494شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 495شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...496شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 497شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 498شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 499شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 500شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 501شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 502شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 503شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 504شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 505شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 506شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 507شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 508شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 509شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 510شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 511شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 512شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 513شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 514شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 515شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 516شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 517شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 518شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 519شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 520شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 521شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 522شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 523شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 524شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 525شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 526شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 527شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 528شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 529شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 530شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 531شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 532شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 533شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 534شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 535شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 536شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 537شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 538شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 539شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 540شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 541شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 542شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 543شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 544شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 545شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 546شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 547شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 548شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 549شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 550شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 551شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 552شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 553شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 554شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 555شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 556شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 557شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 558شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 559شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 560شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 561شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 562شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 563شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 564شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...565شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 566شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 567شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 568شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 569شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 570شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 571شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 572شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 573شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 574شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 575شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 576شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 577شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 578شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 579شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 580شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 581شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 582شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 583شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 584شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 585شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 586شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 587شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 588شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 589شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 590شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 591شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 592شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 593شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 594شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 595شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 596شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 597شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 598شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 599شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 600شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 601شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 602شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 603شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 604شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ