به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب

640عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چندین به خرابی فلک چیست شتاب؟
خواهد شدن این قطره پر باد، خراب
بی ماحصل است طعنه بر چرخ زدن
بی نیش فرو نشیند آماس حباب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 2شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 3شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 4شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 5شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 6شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 7شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 8شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 9شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 10شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 11شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 12شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 13شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 14شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 15شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 16شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 17شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 18شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 19شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 20شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 21شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 22شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 23شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 24شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 25شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 26شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 27شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 28شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 29شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 30شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 31شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 32شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 33شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 34شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 35شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 36شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 37شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 38شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 39شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 40شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 41شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 42شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 43شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 44شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 45شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 46شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 47شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 48شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 49شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 50شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 51شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 52شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 53شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 54شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 55شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 56شمارهٔ ۸۲: ...57شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 58شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 59شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...60شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 61شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 62شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 63شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 64شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 65شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 66شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 67شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 68شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 69شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 70شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 71شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 72شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 73شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 74شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 75شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 76شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 77شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 78شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 79شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 80شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 81شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 82شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 83شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 84شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 85شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 86شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 87شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 88شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 89شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 90شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 91شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 92شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 93شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 94شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 95شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 96شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 97شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 98شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 99شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 100شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 101شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 102شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 103شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 104شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 105شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 106شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 107شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 108شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 109شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 110شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 111شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 112شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 113شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 114شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 115شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 116شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 117شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 118شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 119شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 120شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 121شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 122شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 123شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 124شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 125شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 126شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 127شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 128شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 129شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 130شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 131شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 132شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 133شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 134شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 135شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 136شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 137شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 138شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 139شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 140شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 141شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 142شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 143شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 144شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 145شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 146شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 147شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 148شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 149شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 150شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 151شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 152شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 153شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 154شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 155شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 156شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 157شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 158شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 159شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 160شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 161شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 162شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 163شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 164شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 165شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 166شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 167شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 168شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 169شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 170شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 171شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 172شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 173شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 174شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 175شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 176شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 177شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 178 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 179شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 180شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 181شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 182شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 183شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 184شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 185شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 186شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 187شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 188شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 189شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 190شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 191شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 192شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 193شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 194شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 195شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 196شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 197شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 198شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 199شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 200شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 201شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 202شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 203شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 204شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 205شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 206شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 207شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 208شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 209شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 210شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 211شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 212شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 213شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 214شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 215شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 216شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 217شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 218شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 219شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 220شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 221شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 222شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 223شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 224شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 225شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 226شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 227شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 228شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 229شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 230شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 231شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 232شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 233شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 234شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 235شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 236شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 237شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 238شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 239شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 240شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 241شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 242شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 243شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 244شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 245شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 246شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 247شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 248شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 249شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 250شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 251شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 252شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 253شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 254شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 255شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 256شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 257شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 258شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 259شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 260شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 261شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 262شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 263شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 264شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 265شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 266شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 267شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 268شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 269شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 270شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 271شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 272شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 273شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 274شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 275شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 276شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 277شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 278شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 279شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 280شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 281شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...282شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 283شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 284شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 285شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 286شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 287شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 288شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 289شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 290شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 291شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 292شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 293شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 294شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 295شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 296شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 297شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 298شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 299شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 300شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 301شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 302شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 303شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 304شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 305شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 306شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 307شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 308شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 309شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 310شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 311شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 312شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 313شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 314شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 315شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 316شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 317شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 318شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 319شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 320شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 321شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 322شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 323شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 324شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 325شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 326شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 327شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 328شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 329شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 330شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 331شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 332شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 333شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 334شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 335شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 336شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 337شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 338شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 339شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 340شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 341شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 342شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 343شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 344شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 345شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 346شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 347شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 348شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 349شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 350شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 351شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 352شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 353شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 354شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 355شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 356شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 357شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 358شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 359شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 360شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 361شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 362شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 363شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 364شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 365شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 366شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 367شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 368شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 369شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 370شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 371شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 372شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 373شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 374شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 375شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 376شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 377شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 378شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 379شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 380شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 381شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 382شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 383شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 384شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 385شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 386شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 387شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 388شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 389شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 390شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 391شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 392شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 393شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 394شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 395شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 396شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 397شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 398شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 399شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 400شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 401شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 402شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 403شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 404شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 405شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 406شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 407شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 408شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 409شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 410شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 411شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 412شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 413شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 414شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 415شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 416شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 417شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 418شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 419شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 420شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 421شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 422شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 423شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 424شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 425شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 426شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 427شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 428شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 429شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 430شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 431شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 432شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 433شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 434شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 435شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 436شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 437شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 438شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 439شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 440شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 441شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 442شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 443شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 444شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 445شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 446شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 447شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 448شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 449شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 450شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 451شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 452شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 453شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 454شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 455شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 456شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 457شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 458شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 459شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 460شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 461شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 462شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 463شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 464شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 465شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 466شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 467شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 468شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 469شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 470شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 471شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 472شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 473شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 474شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 475شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 476شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 477شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 478شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 479شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 480شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 481شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 482شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 483شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 484شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 485شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 486شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 487شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 488شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 489شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 490شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 491شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 492شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 493شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 494شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 495شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 496شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 497شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 498شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 499شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 500شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 501شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 502شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 503شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 504شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 505شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 506شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 507شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 508شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 509شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 510شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 511شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 512شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 513شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 514شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 515شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 516شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...517شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 518شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 519شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 520شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 521شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 522شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 523شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 524شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 525شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 526شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 527شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 528شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 529شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 530شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 531شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 532شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 533شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 534شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 535شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 536شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 537شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 538شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 539شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 540شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 541شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 542شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 543شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 544شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 545شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 546شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 547شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 548شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 549شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 550شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 551شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 552شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 553شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 554شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 555شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 556شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 557شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 558شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 559شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 560شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 561شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 562شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 563شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 564شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 565شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 566شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 567شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 568شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 569شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 570شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 571شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 572شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 573شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 574شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 575شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 576شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 577شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 578شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 579شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 580شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 581شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 582شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 583شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 584شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 585شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...586شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 587شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 588شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 589شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 590شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 591شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 592شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 593شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 594شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 595شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 596شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 597شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 598شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 599شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 600شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 601شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 602شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 603شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 604شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 605شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 606شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 607شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 608شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 609شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 610شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 611شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 612شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 613شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 614شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 615شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 616شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 617شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 618شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 619شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 620شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 621شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 622شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 623شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 624شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 625شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ