به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب

1150عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در فقر، ریاضت است باب از همه باب
پروردن تن عیب بود از خور و خواب
این نغمه خوشت باد اگر داری تاب
کز ضعف، رگ از پوست برآید چو رباب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 2شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 3شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 4شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 5شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 6شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 7شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 8شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 9شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 10شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 11شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 12شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 13شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 14شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 15شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 16شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 17شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 18شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 19شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 20شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 21شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 22شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 23شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 24شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 25شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 26شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 27شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 28شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 29شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 30شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 31شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 32شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 33شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 34شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 35شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 36شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 37شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 38شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 39شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 40شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 41شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 42شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 43شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 44شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 45شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 46شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 47شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 48شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 49شمارهٔ ۸۲: ...50شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 51شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 52شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...53شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 54شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 55شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 56شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 57شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 58شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 59شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 60شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 61شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 62شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 63شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 64شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 65شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 66شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 67شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 68شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 69شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 70شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 71شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 72شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 73شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 74شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 75شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 76شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 77شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 78شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 79شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 80شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 81شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 82شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 83شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 84شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 85شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 86شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 87شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 88شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 89شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 90شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 91شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 92شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 93شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 94شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 95شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 96شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 97شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 98شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 99شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 100شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 101شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 102شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 103شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 104شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 105شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 106شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 107شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 108شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 109شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 110شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 111شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 112شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 113شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 114شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 115شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 116شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 117شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 118شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 119شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 120شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 121شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 122شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 123شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 124شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 125شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 126شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 127شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 128شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 129شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 130شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 131شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 132شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 133شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 134شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 135شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 136شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 137شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 138شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 139شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 140شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 141شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 142شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 143شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 144شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 145شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 146شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 147شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 148شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 149شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 150شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 151شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 152شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 153شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 154شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 155شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 156شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 157شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 158شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 159شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 160شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 161شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 162شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 163شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 164شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 165شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 166شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 167شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 168شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 169شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 170شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 171 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 172شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 173شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 174شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 175شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 176شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 177شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 178شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 179شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 180شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 181شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 182شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 183شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 184شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 185شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 186شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 187شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 188شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 189شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 190شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 191شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 192شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 193شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 194شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 195شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 196شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 197شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 198شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 199شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 200شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 201شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 202شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 203شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 204شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 205شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 206شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 207شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 208شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 209شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 210شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 211شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 212شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 213شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 214شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 215شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 216شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 217شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 218شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 219شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 220شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 221شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 222شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 223شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 224شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 225شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 226شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 227شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 228شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 229شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 230شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 231شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 232شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 233شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 234شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 235شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 236شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 237شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 238شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 239شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 240شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 241شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 242شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 243شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 244شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 245شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 246شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 247شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 248شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 249شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 250شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 251شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 252شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 253شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 254شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 255شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 256شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 257شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 258شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 259شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 260شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 261شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 262شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 263شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 264شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 265شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 266شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 267شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 268شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 269شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 270شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 271شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 272شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 273شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 274شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...275شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 276شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 277شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 278شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 279شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 280شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 281شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 282شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 283شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 284شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 285شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 286شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 287شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 288شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 289شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 290شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 291شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 292شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 293شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 294شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 295شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 296شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 297شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 298شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 299شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 300شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 301شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 302شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 303شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 304شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 305شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 306شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 307شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 308شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 309شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 310شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 311شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 312شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 313شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 314شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 315شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 316شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 317شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 318شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 319شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 320شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 321شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 322شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 323شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 324شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 325شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 326شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 327شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 328شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 329شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 330شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 331شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 332شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 333شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 334شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 335شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 336شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 337شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 338شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 339شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 340شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 341شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 342شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 343شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 344شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 345شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 346شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 347شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 348شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 349شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 350شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 351شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 352شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 353شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 354شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 355شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 356شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 357شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 358شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 359شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 360شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 361شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 362شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 363شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 364شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 365شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 366شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 367شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 368شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 369شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 370شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 371شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 372شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 373شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 374شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 375شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 376شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 377شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 378شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 379شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 380شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 381شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 382شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 383شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 384شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 385شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 386شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 387شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 388شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 389شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 390شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 391شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 392شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 393شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 394شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 395شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 396شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 397شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 398شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 399شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 400شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 401شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 402شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 403شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 404شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 405شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 406شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 407شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 408شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 409شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 410شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 411شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 412شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 413شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 414شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 415شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 416شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 417شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 418شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 419شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 420شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 421شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 422شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 423شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 424شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 425شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 426شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 427شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 428شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 429شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 430شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 431شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 432شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 433شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 434شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 435شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 436شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 437شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 438شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 439شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 440شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 441شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 442شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 443شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 444شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 445شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 446شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 447شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 448شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 449شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 450شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 451شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 452شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 453شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 454شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 455شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 456شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 457شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 458شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 459شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 460شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 461شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 462شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 463شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 464شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 465شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 466شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 467شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 468شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 469شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 470شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 471شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 472شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 473شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 474شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 475شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 476شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 477شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 478شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 479شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 480شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 481شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 482شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 483شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 484شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 485شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 486شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 487شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 488شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 489شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 490شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 491شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 492شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 493شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 494شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 495شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 496شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 497شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 498شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 499شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 500شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 501شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 502شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 503شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 504شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 505شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 506شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 507شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 508شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 509شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...510شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 511شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 512شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 513شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 514شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 515شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 516شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 517شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 518شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 519شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 520شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 521شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 522شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 523شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 524شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 525شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 526شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 527شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 528شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 529شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 530شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 531شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 532شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 533شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 534شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 535شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 536شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 537شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 538شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 539شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 540شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 541شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 542شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 543شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 544شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 545شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 546شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 547شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 548شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 549شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 550شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 551شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 552شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 553شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 554شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 555شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 556شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 557شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 558شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 559شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 560شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 561شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 562شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 563شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 564شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 565شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 566شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 567شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 568شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 569شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 570شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 571شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 572شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 573شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 574شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 575شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 576شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 577شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 578شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...579شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 580شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 581شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 582شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 583شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 584شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 585شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 586شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 587شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 588شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 589شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 590شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 591شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 592شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 593شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 594شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 595شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 596شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 597شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 598شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 599شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 600شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 601شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 602شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 603شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 604شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 605شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 606شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 607شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 608شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 609شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 610شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 611شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 612شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 613شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 614شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 615شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 616شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 617شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 618شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ