به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب

620عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای صبح ز فیض نفست عرش جناب
وی خرقه رحمت ز تو پوشیده سحاب
ای مرشد ارباب طریق از همه باب
ما را چو اجابت به دعایی دریاب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 2شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 3شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 4شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 5شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 6شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 7شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 8شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 9شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 10شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 11شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 12شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 13شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 14شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 15شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 16شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 17شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 18شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 19شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 20شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 21شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 22شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 23شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 24شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 25شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 26شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 27شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 28شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 29شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 30شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 31شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 32شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 33شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 34شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 35شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 36شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 37شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 38شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 39شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 40شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 41شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 42شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 43شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 44شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 45شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 46شمارهٔ ۸۲: ...47شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 48شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 49شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...50شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 51شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 52شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 53شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 54شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 55شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 56شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 57شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 58شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 59شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 60شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 61شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 62شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 63شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 64شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 65شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 66شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 67شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 68شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 69شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 70شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 71شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 72شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 73شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 74شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 75شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 76شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 77شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 78شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 79شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 80شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 81شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 82شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 83شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 84شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 85شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 86شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 87شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 88شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 89شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 90شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 91شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 92شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 93شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 94شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 95شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 96شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 97شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 98شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 99شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 100شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 101شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 102شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 103شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 104شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 105شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 106شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 107شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 108شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 109شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 110شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 111شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 112شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 113شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 114شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 115شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 116شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 117شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 118شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 119شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 120شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 121شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 122شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 123شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 124شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 125شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 126شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 127شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 128شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 129شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 130شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 131شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 132شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 133شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 134شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 135شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 136شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 137شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 138شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 139شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 140شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 141شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 142شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 143شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 144شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 145شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 146شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 147شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 148شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 149شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 150شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 151شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 152شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 153شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 154شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 155شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 156شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 157شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 158شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 159شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 160شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 161شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 162شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 163شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 164شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 165شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 166شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 167شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 168 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 169شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 170شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 171شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 172شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 173شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 174شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 175شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 176شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 177شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 178شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 179شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 180شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 181شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 182شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 183شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 184شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 185شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 186شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 187شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 188شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 189شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 190شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 191شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 192شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 193شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 194شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 195شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 196شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 197شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 198شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 199شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 200شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 201شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 202شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 203شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 204شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 205شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 206شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 207شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 208شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 209شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 210شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 211شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 212شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 213شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 214شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 215شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 216شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 217شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 218شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 219شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 220شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 221شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 222شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 223شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 224شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 225شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 226شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 227شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 228شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 229شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 230شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 231شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 232شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 233شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 234شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 235شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 236شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 237شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 238شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 239شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 240شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 241شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 242شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 243شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 244شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 245شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 246شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 247شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 248شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 249شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 250شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 251شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 252شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 253شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 254شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 255شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 256شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 257شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 258شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 259شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 260شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 261شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 262شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 263شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 264شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 265شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 266شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 267شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 268شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 269شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 270شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 271شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...272شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 273شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 274شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 275شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 276شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 277شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 278شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 279شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 280شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 281شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 282شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 283شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 284شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 285شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 286شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 287شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 288شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 289شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 290شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 291شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 292شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 293شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 294شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 295شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 296شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 297شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 298شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 299شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 300شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 301شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 302شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 303شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 304شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 305شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 306شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 307شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 308شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 309شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 310شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 311شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 312شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 313شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 314شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 315شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 316شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 317شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 318شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 319شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 320شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 321شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 322شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 323شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 324شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 325شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 326شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 327شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 328شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 329شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 330شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 331شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 332شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 333شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 334شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 335شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 336شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 337شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 338شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 339شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 340شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 341شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 342شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 343شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 344شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 345شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 346شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 347شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 348شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 349شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 350شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 351شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 352شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 353شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 354شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 355شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 356شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 357شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 358شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 359شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 360شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 361شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 362شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 363شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 364شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 365شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 366شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 367شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 368شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 369شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 370شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 371شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 372شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 373شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 374شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 375شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 376شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 377شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 378شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 379شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 380شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 381شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 382شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 383شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 384شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 385شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 386شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 387شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 388شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 389شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 390شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 391شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 392شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 393شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 394شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 395شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 396شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 397شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 398شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 399شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 400شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 401شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 402شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 403شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 404شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 405شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 406شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 407شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 408شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 409شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 410شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 411شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 412شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 413شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 414شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 415شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 416شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 417شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 418شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 419شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 420شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 421شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 422شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 423شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 424شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 425شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 426شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 427شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 428شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 429شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 430شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 431شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 432شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 433شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 434شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 435شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 436شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 437شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 438شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 439شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 440شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 441شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 442شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 443شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 444شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 445شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 446شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 447شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 448شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 449شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 450شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 451شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 452شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 453شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 454شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 455شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 456شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 457شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 458شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 459شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 460شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 461شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 462شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 463شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 464شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 465شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 466شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 467شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 468شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 469شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 470شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 471شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 472شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 473شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 474شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 475شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 476شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 477شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 478شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 479شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 480شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 481شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 482شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 483شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 484شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 485شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 486شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 487شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 488شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 489شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 490شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 491شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 492شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 493شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 494شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 495شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 496شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 497شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 498شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 499شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 500شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 501شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 502شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 503شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 504شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 505شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 506شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...507شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 508شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 509شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 510شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 511شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 512شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 513شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 514شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 515شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 516شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 517شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 518شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 519شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 520شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 521شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 522شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 523شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 524شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 525شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 526شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 527شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 528شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 529شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 530شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 531شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 532شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 533شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 534شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 535شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 536شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 537شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 538شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 539شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 540شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 541شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 542شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 543شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 544شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 545شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 546شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 547شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 548شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 549شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 550شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 551شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 552شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 553شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 554شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 555شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 556شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 557شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 558شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 559شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 560شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 561شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 562شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 563شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 564شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 565شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 566شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 567شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 568شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 569شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 570شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 571شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 572شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 573شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 574شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 575شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...576شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 577شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 578شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 579شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 580شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 581شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 582شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 583شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 584شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 585شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 586شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 587شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 588شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 589شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 590شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 591شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 592شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 593شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 594شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 595شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 596شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 597شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 598شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 599شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 600شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 601شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 602شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 603شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 604شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 605شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 606شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 607شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 608شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 609شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 610شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 611شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 612شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 613شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 614شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 615شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ