به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا

1200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا
کز قید هنر نکرد آزاد مرا
چون تیغ چه سان کنم نهان جوهر خویش؟
چون بخیه به روی کار افتاد مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸: چون منصب عاشقی فلک داد مرا 2شمارهٔ ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا 3شمارهٔ ۱۰: گردون که به دیده خار افکند مرا 4شمارهٔ ۱۱: آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا 5شمارهٔ ۱۲: طبعی که بود حریص مر عصیان را 6شمارهٔ ۱۳: هرچند خرد جلوه دهد سامان را 7شمارهٔ ۱۴: عالم که اله آفریده‌ست آن را 8شمارهٔ ۱۵: از بدنامی چه باک بدنامان را 9شمارهٔ ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را 10شمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را 11شمارهٔ ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را 12شمارهٔ ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را 13شمارهٔ ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را 14شمارهٔ ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا 15شمارهٔ ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما 16شمارهٔ ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا 17شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 18شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 19شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 20شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 21شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 22شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 23شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 24شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 25شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 26شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 27شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 28شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 29شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 30شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 31شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 32شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 33شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 34شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 35شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 36شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 37شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 38شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 39شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 40شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 41شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 42شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 43شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 44شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 45شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 46شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 47شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 48شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 49شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 50شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 51شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 52شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 53شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 54شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 55شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 56شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 57شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 58شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 59شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 60شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 61شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 62شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 63شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 64شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 65شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 66شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 67شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 68شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 69شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 70شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 71شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 72شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 73شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 74شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 75شمارهٔ ۸۲: ...76شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 77شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 78شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...79شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 80شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 81شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 82شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 83شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 84شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 85شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 86شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 87شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 88شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 89شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 90شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 91شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 92شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 93شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 94شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 95شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 96شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 97شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 98شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 99شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 100شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 101شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 102شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 103شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 104شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 105شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 106شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 107شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 108شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 109شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 110شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 111شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 112شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 113شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 114شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 115شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 116شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 117شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 118شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 119شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 120شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 121شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 122شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 123شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 124شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 125شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 126شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 127شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 128شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 129شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 130شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 131شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 132شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 133شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 134شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 135شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 136شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 137شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 138شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 139شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 140شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 141شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 142شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 143شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 144شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 145شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 146شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 147شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 148شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 149شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 150شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 151شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 152شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 153شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 154شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 155شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 156شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 157شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 158شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 159شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 160شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 161شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 162شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 163شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 164شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 165شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 166شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 167شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 168شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 169شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 170شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 171شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 172شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 173شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 174شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 175شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 176شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 177شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 178شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 179شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 180شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 181شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 182شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 183شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 184شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 185شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 186شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 187شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 188شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 189شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 190شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 191شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 192شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 193شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 194شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 195شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 196شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 197 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 198شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 199شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 200شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 201شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 202شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 203شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 204شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 205شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 206شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 207شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 208شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 209شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 210شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 211شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 212شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 213شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 214شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 215شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 216شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 217شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 218شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 219شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 220شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 221شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 222شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 223شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 224شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 225شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 226شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 227شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 228شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 229شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 230شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 231شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 232شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 233شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 234شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 235شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 236شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 237شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 238شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 239شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 240شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 241شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 242شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 243شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 244شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 245شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 246شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 247شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 248شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 249شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 250شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 251شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 252شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 253شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 254شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 255شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 256شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 257شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 258شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 259شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 260شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 261شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 262شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 263شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 264شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 265شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 266شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 267شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 268شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 269شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 270شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 271شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 272شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 273شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 274شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 275شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 276شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 277شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 278شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 279شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 280شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 281شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 282شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 283شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 284شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 285شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 286شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 287شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 288شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 289شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 290شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 291شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 292شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 293شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 294شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 295شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 296شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 297شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 298شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 299شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 300شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...301شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 302شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 303شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 304شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 305شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 306شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 307شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 308شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 309شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 310شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 311شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 312شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 313شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 314شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 315شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 316شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 317شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 318شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 319شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 320شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 321شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 322شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 323شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 324شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 325شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 326شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 327شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 328شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 329شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 330شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 331شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 332شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 333شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 334شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 335شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 336شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 337شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 338شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 339شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 340شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 341شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 342شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 343شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 344شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 345شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 346شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 347شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 348شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 349شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 350شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 351شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 352شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 353شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 354شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 355شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 356شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 357شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 358شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 359شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 360شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 361شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 362شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 363شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 364شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 365شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 366شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 367شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 368شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 369شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 370شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 371شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 372شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 373شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 374شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 375شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 376شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 377شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 378شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 379شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 380شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 381شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 382شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 383شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 384شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 385شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 386شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 387شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 388شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 389شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 390شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 391شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 392شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 393شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 394شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 395شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 396شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 397شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 398شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 399شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 400شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 401شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 402شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 403شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 404شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 405شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 406شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 407شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 408شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 409شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 410شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 411شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 412شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 413شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 414شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 415شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 416شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 417شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 418شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 419شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 420شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 421شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 422شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 423شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 424شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 425شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 426شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 427شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 428شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 429شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 430شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 431شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 432شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 433شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 434شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 435شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 436شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 437شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 438شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 439شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 440شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 441شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 442شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 443شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 444شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 445شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 446شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 447شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 448شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 449شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 450شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 451شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 452شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 453شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 454شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 455شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 456شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 457شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 458شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 459شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 460شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 461شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 462شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 463شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 464شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 465شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 466شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 467شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 468شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 469شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 470شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 471شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 472شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 473شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 474شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 475شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 476شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 477شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 478شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 479شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 480شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 481شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 482شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 483شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 484شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 485شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 486شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 487شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 488شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 489شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 490شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 491شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 492شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 493شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 494شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 495شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 496شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 497شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 498شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 499شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 500شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 501شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 502شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 503شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 504شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 505شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 506شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 507شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 508شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 509شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 510شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 511شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 512شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 513شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 514شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 515شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 516شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 517شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 518شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 519شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 520شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 521شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 522شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 523شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 524شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 525شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 526شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 527شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 528شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 529شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 530شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 531شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 532شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 533شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 534شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 535شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...536شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 537شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 538شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 539شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 540شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 541شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 542شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 543شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 544شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 545شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 546شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 547شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 548شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 549شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 550شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 551شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 552شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 553شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 554شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 555شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 556شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 557شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 558شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 559شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 560شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 561شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 562شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 563شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 564شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 565شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 566شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 567شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 568شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 569شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 570شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 571شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 572شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 573شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 574شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 575شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 576شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 577شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 578شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 579شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 580شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 581شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 582شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 583شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 584شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 585شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 586شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 587شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 588شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 589شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 590شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 591شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 592شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 593شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 594شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 595شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 596شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 597شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 598شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 599شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 600شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 601شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 602شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 603شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 604شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...605شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 606شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 607شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 608شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 609شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 610شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 611شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 612شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 613شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 614شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 615شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 616شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 617شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 618شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 619شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 620شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 621شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 622شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 623شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 624شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 625شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 626شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 627شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 628شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 629شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 630شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 631شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 632شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 633شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 634شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 635شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 636شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 637شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 638شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 639شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 640شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 641شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 642شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 643شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 644شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ