به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۵: افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را

1200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را
از آتش عشق، برفروزان خود را
جمعند موافقان و صحبت گرم است
ای شمع چه مرده‌ای، بسوزان خود را

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴: خواهی که کنی قبله سر کویت را 2شمارهٔ ۵: افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را 3شمارهٔ ۶: بیهوده مشو برق گیاه فقرا 4شمارهٔ ۷: گر یافته‌ای حقیقت عالم را 5شمارهٔ ۸: چون منصب عاشقی فلک داد مرا 6شمارهٔ ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا 7شمارهٔ ۱۰: گردون که به دیده خار افکند مرا 8شمارهٔ ۱۱: آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا 9شمارهٔ ۱۲: طبعی که بود حریص مر عصیان را 10شمارهٔ ۱۳: هرچند خرد جلوه دهد سامان را 11شمارهٔ ۱۴: عالم که اله آفریده‌ست آن را 12شمارهٔ ۱۵: از بدنامی چه باک بدنامان را 13شمارهٔ ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را 14شمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را 15شمارهٔ ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را 16شمارهٔ ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را 17شمارهٔ ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را 18شمارهٔ ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا 19شمارهٔ ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما 20شمارهٔ ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا 21شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 22شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 23شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 24شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 25شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 26شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 27شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 28شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 29شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 30شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 31شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 32شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 33شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 34شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 35شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 36شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 37شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 38شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 39شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 40شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 41شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 42شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 43شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 44شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 45شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 46شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 47شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 48شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 49شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 50شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 51شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 52شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 53شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 54شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 55شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 56شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 57شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 58شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 59شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 60شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 61شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 62شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 63شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 64شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 65شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 66شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 67شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 68شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 69شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 70شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 71شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 72شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 73شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 74شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 75شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 76شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 77شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 78شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 79شمارهٔ ۸۲: ...80شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 81شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 82شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...83شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 84شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 85شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 86شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 87شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 88شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 89شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 90شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 91شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 92شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 93شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 94شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 95شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 96شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 97شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 98شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 99شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 100شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 101شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 102شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 103شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 104شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 105شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 106شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 107شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 108شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 109شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 110شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 111شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 112شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 113شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 114شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 115شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 116شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 117شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 118شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 119شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 120شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 121شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 122شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 123شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 124شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 125شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 126شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 127شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 128شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 129شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 130شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 131شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 132شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 133شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 134شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 135شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 136شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 137شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 138شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 139شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 140شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 141شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 142شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 143شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 144شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 145شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 146شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 147شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 148شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 149شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 150شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 151شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 152شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 153شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 154شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 155شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 156شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 157شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 158شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 159شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 160شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 161شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 162شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 163شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 164شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 165شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 166شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 167شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 168شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 169شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 170شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 171شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 172شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 173شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 174شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 175شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 176شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 177شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 178شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 179شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 180شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 181شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 182شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 183شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 184شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 185شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 186شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 187شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 188شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 189شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 190شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 191شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 192شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 193شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 194شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 195شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 196شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 197شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 198شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 199شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 200شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 201 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 202شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 203شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 204شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 205شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 206شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 207شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 208شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 209شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 210شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 211شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 212شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 213شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 214شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 215شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 216شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 217شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 218شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 219شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 220شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 221شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 222شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 223شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 224شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 225شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 226شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 227شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 228شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 229شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 230شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 231شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 232شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 233شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 234شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 235شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 236شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 237شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 238شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 239شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 240شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 241شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 242شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 243شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 244شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 245شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 246شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 247شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 248شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 249شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 250شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 251شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 252شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 253شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 254شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 255شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 256شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 257شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 258شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 259شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 260شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 261شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 262شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 263شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 264شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 265شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 266شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 267شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 268شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 269شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 270شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 271شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 272شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 273شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 274شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 275شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 276شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 277شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 278شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 279شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 280شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 281شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 282شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 283شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 284شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 285شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 286شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 287شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 288شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 289شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 290شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 291شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 292شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 293شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 294شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 295شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 296شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 297شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 298شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 299شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 300شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 301شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 302شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 303شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 304شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...305شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 306شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 307شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 308شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 309شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 310شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 311شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 312شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 313شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 314شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 315شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 316شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 317شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 318شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 319شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 320شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 321شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 322شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 323شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 324شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 325شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 326شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 327شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 328شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 329شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 330شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 331شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 332شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 333شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 334شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 335شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 336شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 337شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 338شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 339شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 340شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 341شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 342شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 343شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 344شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 345شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 346شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 347شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 348شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 349شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 350شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 351شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 352شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 353شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 354شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 355شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 356شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 357شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 358شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 359شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 360شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 361شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 362شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 363شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 364شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 365شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 366شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 367شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 368شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 369شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 370شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 371شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 372شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 373شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 374شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 375شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 376شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 377شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 378شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 379شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 380شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 381شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 382شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 383شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 384شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 385شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 386شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 387شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 388شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 389شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 390شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 391شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 392شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 393شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 394شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 395شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 396شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 397شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 398شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 399شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 400شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 401شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 402شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 403شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 404شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 405شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 406شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 407شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 408شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 409شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 410شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 411شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 412شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 413شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 414شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 415شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 416شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 417شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 418شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 419شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 420شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 421شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 422شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 423شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 424شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 425شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 426شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 427شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 428شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 429شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 430شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 431شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 432شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 433شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 434شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 435شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 436شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 437شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 438شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 439شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 440شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 441شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 442شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 443شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 444شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 445شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 446شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 447شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 448شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 449شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 450شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 451شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 452شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 453شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 454شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 455شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 456شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 457شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 458شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 459شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 460شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 461شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 462شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 463شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 464شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 465شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 466شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 467شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 468شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 469شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 470شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 471شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 472شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 473شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 474شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 475شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 476شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 477شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 478شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 479شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 480شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 481شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 482شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 483شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 484شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 485شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 486شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 487شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 488شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 489شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 490شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 491شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 492شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 493شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 494شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 495شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 496شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 497شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 498شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 499شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 500شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 501شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 502شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 503شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 504شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 505شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 506شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 507شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 508شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 509شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 510شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 511شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 512شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 513شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 514شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 515شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 516شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 517شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 518شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 519شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 520شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 521شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 522شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 523شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 524شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 525شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 526شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 527شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 528شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 529شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 530شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 531شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 532شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 533شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 534شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 535شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 536شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 537شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 538شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 539شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...540شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 541شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 542شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 543شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 544شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 545شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 546شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 547شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 548شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 549شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 550شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 551شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 552شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 553شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 554شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 555شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 556شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 557شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 558شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 559شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 560شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 561شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 562شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 563شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 564شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 565شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 566شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 567شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 568شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 569شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 570شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 571شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 572شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 573شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 574شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 575شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 576شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 577شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 578شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 579شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 580شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 581شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 582شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 583شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 584شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 585شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 586شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 587شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 588شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 589شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 590شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 591شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 592شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 593شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 594شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 595شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 596شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 597شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 598شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 599شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 600شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 601شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 602شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 603شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 604شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 605شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 606شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 607شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 608شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...609شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 610شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 611شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 612شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 613شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 614شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 615شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 616شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 617شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 618شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 619شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 620شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 621شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 622شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 623شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 624شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 625شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 626شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 627شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 628شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 629شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 630شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 631شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 632شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 633شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 634شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 635شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 636شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 637شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 638شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 639شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 640شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 641شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 642شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 643شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 644شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 645شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 646شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 647شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 648شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ