به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

قدسی مشهدی

قدسی مشهدیرباعی هاشمارهٔ ۳: یا رب که فسانه مختصر کن ما را

1280عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

یا رب که فسانه مختصر کن ما را
خواب مستی ز سر به در کن ما را
ای پاکی مرد بی نگاه تو محال
صد خرده بگیر و یک نظر کن ما را

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲: گر دل نشود ز درد جانکاه جدا 2شمارهٔ ۳: یا رب که فسانه مختصر کن ما را 3شمارهٔ ۴: خواهی که کنی قبله سر کویت را 4شمارهٔ ۵: افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را 5شمارهٔ ۶: بیهوده مشو برق گیاه فقرا 6شمارهٔ ۷: گر یافته‌ای حقیقت عالم را 7شمارهٔ ۸: چون منصب عاشقی فلک داد مرا 8شمارهٔ ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا 9شمارهٔ ۱۰: گردون که به دیده خار افکند مرا 10شمارهٔ ۱۱: آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا 11شمارهٔ ۱۲: طبعی که بود حریص مر عصیان را 12شمارهٔ ۱۳: هرچند خرد جلوه دهد سامان را 13شمارهٔ ۱۴: عالم که اله آفریده‌ست آن را 14شمارهٔ ۱۵: از بدنامی چه باک بدنامان را 15شمارهٔ ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را 16شمارهٔ ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را 17شمارهٔ ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را 18شمارهٔ ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را 19شمارهٔ ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را 20شمارهٔ ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا 21شمارهٔ ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما 22شمارهٔ ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا 23شمارهٔ ۲۴: عالِم که به جاهلش سوال است و جواب 24شمارهٔ ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب 25شمارهٔ ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب 26شمارهٔ ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب 27شمارهٔ ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب 28شمارهٔ ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب 29شمارهٔ ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب 30شمارهٔ ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب 31شمارهٔ ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب 32شمارهٔ ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب 33شمارهٔ ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب 34شمارهٔ ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب 35شمارهٔ ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب 36شمارهٔ ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب 37شمارهٔ ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب 38شمارهٔ ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب 39شمارهٔ ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب 40شمارهٔ ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب 41شمارهٔ ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب 42شمارهٔ ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب 43شمارهٔ ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب 44شمارهٔ ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب 45شمارهٔ ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات 46شمارهٔ ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت 47شمارهٔ ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت 48شمارهٔ ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت 49شمارهٔ ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت 50شمارهٔ ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت 51شمارهٔ ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت 52شمارهٔ ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت 53شمارهٔ ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت 54شمارهٔ ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت 55شمارهٔ ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت 56شمارهٔ ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت 57شمارهٔ ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت 58شمارهٔ ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت 59شمارهٔ ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت 60شمارهٔ ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست 61شمارهٔ ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست 62شمارهٔ ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست 63شمارهٔ ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست 64شمارهٔ ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست 65شمارهٔ ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست 66شمارهٔ ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست 67شمارهٔ ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست 68شمارهٔ ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست 69شمارهٔ ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست 70شمارهٔ ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست 71شمارهٔ ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست 72شمارهٔ ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست 73شمارهٔ ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست 74شمارهٔ ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست 75شمارهٔ ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست 76شمارهٔ ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست 77شمارهٔ ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست 78شمارهٔ ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست 79شمارهٔ ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست 80شمارهٔ ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست 81شمارهٔ ۸۲: ...82شمارهٔ ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست 83شمارهٔ ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست 84شمارهٔ ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جا ...85شمارهٔ ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست 86شمارهٔ ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است 87شمارهٔ ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست 88شمارهٔ ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست 89شمارهٔ ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست 90شمارهٔ ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست 91شمارهٔ ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست 92شمارهٔ ۹۳: دنیا افزون بود وگر کم، هیچ است 93شمارهٔ ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است 94شمارهٔ ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است 95شمارهٔ ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است 96شمارهٔ ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است 97شمارهٔ ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است 98شمارهٔ ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است 99شمارهٔ ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است 100شمارهٔ ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است 101شمارهٔ ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است 102شمارهٔ ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است 103شمارهٔ ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است 104شمارهٔ ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است 105شمارهٔ ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است 106شمارهٔ ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است 107شمارهٔ ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است 108شمارهٔ ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است 109شمارهٔ ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است 110شمارهٔ ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است 111شمارهٔ ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است 112شمارهٔ ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است 113شمارهٔ ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است 114شمارهٔ ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است 115شمارهٔ ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است 116شمارهٔ ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است 117شمارهٔ ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است 118شمارهٔ ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است 119شمارهٔ ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست 120شمارهٔ ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست 121شمارهٔ ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست 122شمارهٔ ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست 123شمارهٔ ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست 124شمارهٔ ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست 125شمارهٔ ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست 126شمارهٔ ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست 127شمارهٔ ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست 128شمارهٔ ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست 129شمارهٔ ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست 130شمارهٔ ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست 131شمارهٔ ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست 132شمارهٔ ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست 133شمارهٔ ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست 134شمارهٔ ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست 135شمارهٔ ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست 136شمارهٔ ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست 137شمارهٔ ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست 138شمارهٔ ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست 139شمارهٔ ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست 140شمارهٔ ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست 141شمارهٔ ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست 142شمارهٔ ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست 143شمارهٔ ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست 144شمارهٔ ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست 145شمارهٔ ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست 146شمارهٔ ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست 147شمارهٔ ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست 148شمارهٔ ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست 149شمارهٔ ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست 150شمارهٔ ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست 151شمارهٔ ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست 152شمارهٔ ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست 153شمارهٔ ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست 154شمارهٔ ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست 155شمارهٔ ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست 156شمارهٔ ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست 157شمارهٔ ۱۵۸: در ساغر من مِی طلبی را جا نیست 158شمارهٔ ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست 159شمارهٔ ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست 160شمارهٔ ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست 161شمارهٔ ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست 162شمارهٔ ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت 163شمارهٔ ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت 164شمارهٔ ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت 165شمارهٔ ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت 166شمارهٔ ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت 167شمارهٔ ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت 168شمارهٔ ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت 169شمارهٔ ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت 170شمارهٔ ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت 171شمارهٔ ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت 172شمارهٔ ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت 173شمارهٔ ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرُفت 174شمارهٔ ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت 175شمارهٔ ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت 176شمارهٔ ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت 177شمارهٔ ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج 178شمارهٔ ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح 179شمارهٔ ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح 180شمارهٔ ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح 181شمارهٔ ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ 182شمارهٔ ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ 183شمارهٔ ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد 184شمارهٔ ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد 185شمارهٔ ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد 186شمارهٔ ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد 187شمارهٔ ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد 188شمارهٔ ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد 189شمارهٔ ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد 190شمارهٔ ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد 191شمارهٔ ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد 192شمارهٔ ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد 193شمارهٔ ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد 194شمارهٔ ۱۹۵: زرّاق کجا گرد حقیقت گردد 195شمارهٔ ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد 196شمارهٔ ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد 197شمارهٔ ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد 198شمارهٔ ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد 199شمارهٔ ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد 200شمارهٔ ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد 201شمارهٔ ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد 202شمارهٔ ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد 203 شمارهٔ ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد 204شمارهٔ ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد 205شمارهٔ ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد 206شمارهٔ ۲۰۷: بر فرّ هما، لبم تبسم دارد 207شمارهٔ ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد 208شمارهٔ ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد 209شمارهٔ ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد 210شمارهٔ ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد 211شمارهٔ ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد 212شمارهٔ ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد 213شمارهٔ ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد 214شمارهٔ ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد 215شمارهٔ ۲۱۶: کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد 216شمارهٔ ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد 217شمارهٔ ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد 218شمارهٔ ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد 219شمارهٔ ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد 220شمارهٔ ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد 221شمارهٔ ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد 222شمارهٔ ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد 223شمارهٔ ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد 224شمارهٔ ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد 225شمارهٔ ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد 226شمارهٔ ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد 227شمارهٔ ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد 228شمارهٔ ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد 229شمارهٔ ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد 230شمارهٔ ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد 231شمارهٔ ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد 232شمارهٔ ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد 233شمارهٔ ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد 234شمارهٔ ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد 235شمارهٔ ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد 236شمارهٔ ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد 237شمارهٔ ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد 238شمارهٔ ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد 239شمارهٔ ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد 240شمارهٔ ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد 241شمارهٔ ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد 242شمارهٔ ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد 243شمارهٔ ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد 244شمارهٔ ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد 245شمارهٔ ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد 246شمارهٔ ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد 247شمارهٔ ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد 248شمارهٔ ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد 249شمارهٔ ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد 250شمارهٔ ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد 251شمارهٔ ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد 252شمارهٔ ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد 253شمارهٔ ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد 254شمارهٔ ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد 255شمارهٔ ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد 256شمارهٔ ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد 257شمارهٔ ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد 258شمارهٔ ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد 259شمارهٔ ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد 260شمارهٔ ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد 261شمارهٔ ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد 262شمارهٔ ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند 263شمارهٔ ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند 264شمارهٔ ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند 265شمارهٔ ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند 266شمارهٔ ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند 267شمارهٔ ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند 268شمارهٔ ۲۶۹: قومی که محض نام انسان شده‌اند 269شمارهٔ ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امّید ببند 270شمارهٔ ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند 271شمارهٔ ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند 272شمارهٔ ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند 273شمارهٔ ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند 274شمارهٔ ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند 275شمارهٔ ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند 276شمارهٔ ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند 277شمارهٔ ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند 278شمارهٔ ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند 279شمارهٔ ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند 280شمارهٔ ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند 281شمارهٔ ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند 282شمارهٔ ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند 283شمارهٔ ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند 284شمارهٔ ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند 285شمارهٔ ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند 286شمارهٔ ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند 287شمارهٔ ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند 288شمارهٔ ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند 289شمارهٔ ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند 290شمارهٔ ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند 291شمارهٔ ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند 292شمارهٔ ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند 293شمارهٔ ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند 294شمارهٔ ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند 295شمارهٔ ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند 296شمارهٔ ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند 297شمارهٔ ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند 298شمارهٔ ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند 299شمارهٔ ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند 300شمارهٔ ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند 301شمارهٔ ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند 302شمارهٔ ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود 303شمارهٔ ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود 304شمارهٔ ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود 305شمارهٔ ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود 306شمارهٔ ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجو ...307شمارهٔ ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود 308شمارهٔ ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود 309شمارهٔ ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود 310شمارهٔ ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود 311شمارهٔ ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود 312شمارهٔ ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود 313شمارهٔ ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود 314شمارهٔ ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود 315شمارهٔ ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود 316شمارهٔ ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود 317شمارهٔ ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود 318شمارهٔ ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود 319شمارهٔ ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود 320شمارهٔ ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد 321شمارهٔ ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود 322شمارهٔ ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود 323شمارهٔ ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود 324شمارهٔ ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود 325شمارهٔ ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود 326شمارهٔ ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود 327شمارهٔ ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود 328شمارهٔ ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود 329شمارهٔ ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود 330شمارهٔ ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود 331شمارهٔ ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود 332شمارهٔ ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود 333شمارهٔ ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود 334شمارهٔ ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود 335شمارهٔ ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود 336شمارهٔ ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود 337شمارهٔ ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مِسَت زر نشود 338شمارهٔ ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود 339شمارهٔ ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود 340شمارهٔ ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود 341شمارهٔ ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود 342شمارهٔ ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود 343شمارهٔ ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود 344شمارهٔ ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد 345شمارهٔ ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد 346شمارهٔ ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد 347شمارهٔ ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد 348شمارهٔ ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید 349شمارهٔ ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید 350شمارهٔ ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید 351شمارهٔ ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید 352شمارهٔ ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید 353شمارهٔ ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید 354شمارهٔ ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید 355شمارهٔ ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید 356شمارهٔ ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید 357شمارهٔ ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید 358شمارهٔ ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید 359شمارهٔ ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید 360شمارهٔ ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید 361شمارهٔ ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید 362شمارهٔ ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید 363شمارهٔ ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید 364شمارهٔ ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید 365شمارهٔ ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید 366شمارهٔ ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید 367شمارهٔ ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید 368شمارهٔ ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید 369شمارهٔ ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور 370شمارهٔ ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر 371شمارهٔ ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 372شمارهٔ ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر 373شمارهٔ ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر 374شمارهٔ ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر 375شمارهٔ ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر 376شمارهٔ ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار 377شمارهٔ ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار 378شمارهٔ ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار 379شمارهٔ ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار 380شمارهٔ ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار 381شمارهٔ ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار 382شمارهٔ ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار 383شمارهٔ ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار 384شمارهٔ ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار 385شمارهٔ ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار 386شمارهٔ ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر 387شمارهٔ ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر 388شمارهٔ ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر 389شمارهٔ ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر 390شمارهٔ ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر 391شمارهٔ ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور 392شمارهٔ ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور 393شمارهٔ ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر 394شمارهٔ ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر 395شمارهٔ ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر 396شمارهٔ ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر 397شمارهٔ ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر 398شمارهٔ ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر 399شمارهٔ ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر 400شمارهٔ ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر 401شمارهٔ ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر 402شمارهٔ ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز 403شمارهٔ ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز 404شمارهٔ ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز 405شمارهٔ ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز 406شمارهٔ ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز 407شمارهٔ ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز 408شمارهٔ ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز 409شمارهٔ ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز 410شمارهٔ ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز 411شمارهٔ ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز 412شمارهٔ ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز 413شمارهٔ ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز 414شمارهٔ ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس 415شمارهٔ ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس 416شمارهٔ ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس 417شمارهٔ ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس 418شمارهٔ ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس 419شمارهٔ ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس 420شمارهٔ ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس 421شمارهٔ ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس 422شمارهٔ ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش 423شمارهٔ ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش 424شمارهٔ ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش 425شمارهٔ ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش 426شمارهٔ ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش 427شمارهٔ ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش 428شمارهٔ ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش 429شمارهٔ ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش 430شمارهٔ ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش 431شمارهٔ ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش 432شمارهٔ ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش 433شمارهٔ ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش 434شمارهٔ ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش 435شمارهٔ ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش 436شمارهٔ ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش 437شمارهٔ ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش 438شمارهٔ ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش 439شمارهٔ ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش 440شمارهٔ ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش 441شمارهٔ ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش 442شمارهٔ ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش 443شمارهٔ ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع 444شمارهٔ ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع 445شمارهٔ ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ 446شمارهٔ ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ 447شمارهٔ ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ 448شمارهٔ ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف 449شمارهٔ ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف 450شمارهٔ ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک 451شمارهٔ ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک 452شمارهٔ ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک 453شمارهٔ ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ 454شمارهٔ ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ 455شمارهٔ ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ 456شمارهٔ ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل 457شمارهٔ ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل 458شمارهٔ ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال 459شمارهٔ ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل 460شمارهٔ ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول 461شمارهٔ ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل 462شمارهٔ ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم 463شمارهٔ ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم 464شمارهٔ ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم 465شمارهٔ ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام 466شمارهٔ ۴۶۷: مگذار کُمیت فهم را سست لجام 467شمارهٔ ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام 468شمارهٔ ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام 469شمارهٔ ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام 470شمارهٔ ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم 471شمارهٔ ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم 472شمارهٔ ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم 473شمارهٔ ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم 474شمارهٔ ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم 475شمارهٔ ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم 476شمارهٔ ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم 477شمارهٔ ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم 478شمارهٔ ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم 479شمارهٔ ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم 480شمارهٔ ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم 481شمارهٔ ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم 482شمارهٔ ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم 483شمارهٔ ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم 484شمارهٔ ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم 485شمارهٔ ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم 486شمارهٔ ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم 487شمارهٔ ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم 488شمارهٔ ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم 489شمارهٔ ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم 490شمارهٔ ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم 491شمارهٔ ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم 492شمارهٔ ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم 493شمارهٔ ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم 494شمارهٔ ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم 495شمارهٔ ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم 496شمارهٔ ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم 497شمارهٔ ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن 498شمارهٔ ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن 499شمارهٔ ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان 500شمارهٔ ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان 501شمارهٔ ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان 502شمارهٔ ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان 503شمارهٔ ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان 504شمارهٔ ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان 505شمارهٔ ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان 506شمارهٔ ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان 507شمارهٔ ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان 508شمارهٔ ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان 509شمارهٔ ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان 510شمارهٔ ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن 511شمارهٔ ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن 512شمارهٔ ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن 513شمارهٔ ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن 514شمارهٔ ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن 515شمارهٔ ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن 516شمارهٔ ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن 517شمارهٔ ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن 518شمارهٔ ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن 519شمارهٔ ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن 520شمارهٔ ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن 521شمارهٔ ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن 522شمارهٔ ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن 523شمارهٔ ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن 524شمارهٔ ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من 525شمارهٔ ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون 526شمارهٔ ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون 527شمارهٔ ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین 528شمارهٔ ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین 529شمارهٔ ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این 530شمارهٔ ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین 531شمارهٔ ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو 532شمارهٔ ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو 533شمارهٔ ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو 534شمارهٔ ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو 535شمارهٔ ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو 536شمارهٔ ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو 537شمارهٔ ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو 538شمارهٔ ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو 539شمارهٔ ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه 540شمارهٔ ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه 541شمارهٔ ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جا ...542شمارهٔ ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه 543شمارهٔ ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه 544شمارهٔ ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه 545شمارهٔ ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به 546شمارهٔ ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به 547شمارهٔ ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به 548شمارهٔ ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به 549شمارهٔ ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته 550شمارهٔ ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه 551شمارهٔ ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده 552شمارهٔ ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده 553شمارهٔ ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده 554شمارهٔ ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده 555شمارهٔ ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده 556شمارهٔ ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده 557شمارهٔ ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده 558شمارهٔ ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده 559شمارهٔ ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده 560شمارهٔ ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده 561شمارهٔ ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله 562شمارهٔ ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله 563شمارهٔ ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه 564شمارهٔ ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه 565شمارهٔ ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه 566شمارهٔ ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه 567شمارهٔ ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای 568شمارهٔ ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی 569شمارهٔ ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی 570شمارهٔ ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی 571شمارهٔ ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای 572شمارهٔ ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای 573شمارهٔ ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای 574شمارهٔ ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی 575شمارهٔ ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی 576شمارهٔ ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی 577شمارهٔ ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی 578شمارهٔ ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی 579شمارهٔ ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی 580شمارهٔ ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی 581شمارهٔ ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی 582شمارهٔ ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی 583شمارهٔ ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی 584شمارهٔ ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی 585شمارهٔ ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی 586شمارهٔ ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی 587شمارهٔ ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی 588شمارهٔ ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی 589شمارهٔ ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری 590شمارهٔ ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری 591شمارهٔ ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری 592شمارهٔ ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری 593شمارهٔ ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری 594شمارهٔ ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری 595شمارهٔ ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری 596شمارهٔ ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری 597شمارهٔ ۵۹۸: پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری 598شمارهٔ ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری 599شمارهٔ ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی 600شمارهٔ ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی 601شمارهٔ ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی 602شمارهٔ ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی 603شمارهٔ ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی 604شمارهٔ ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی 605شمارهٔ ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی 606شمارهٔ ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی 607شمارهٔ ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی 608شمارهٔ ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی 609شمارهٔ ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی 610شمارهٔ ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جو ...611شمارهٔ ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی 612شمارهٔ ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی 613شمارهٔ ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی 614شمارهٔ ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی 615شمارهٔ ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی 616شمارهٔ ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی 617شمارهٔ ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی 618شمارهٔ ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی 619شمارهٔ ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی 620شمارهٔ ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی 621شمارهٔ ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی 622شمارهٔ ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی 623شمارهٔ ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی 624شمارهٔ ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی 625شمارهٔ ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی 626شمارهٔ ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی 627شمارهٔ ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی 628شمارهٔ ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی 629شمارهٔ ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی 630شمارهٔ ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی 631شمارهٔ ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی 632شمارهٔ ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی 633شمارهٔ ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی 634شمارهٔ ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی 635شمارهٔ ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی 636شمارهٔ ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی 637شمارهٔ ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی 638شمارهٔ ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی 639شمارهٔ ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی 640شمارهٔ ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی 641شمارهٔ ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی 642شمارهٔ ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی 643شمارهٔ ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی 644شمارهٔ ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی 645شمارهٔ ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی 646شمارهٔ ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی 647شمارهٔ ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی 648شمارهٔ ۶۴۹: با رستم گُرد اگر هماورد تویی 649شمارهٔ ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی 650شمارهٔ ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ