به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۱۵: نه یاری ازین دلگسلی هست مرا

700عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

نه یاری ازین دلگسلی هست مرا
نه جز غم عشق حاصلی هست مرا
وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار
خاموش، کدام دل؟ دلی هست مرا؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴: در تن غم تو بجای جانست مرا 2شمارهٔ ۱۵: نه یاری ازین دلگسلی هست مرا 3شمارهٔ ۱۶: زلف تو چنان بباد بر داد مرا 4شمارهٔ ۱۷: کرد این طمع خام تبه نام مرا 5شمارهٔ ۱۸: دل بر تو نهم رغم بد اندیشان را 6شمارهٔ ۱۹: آنها که فلک وفا نداد ایشان را 7شمارهٔ ۲۰: تیغ تو که بنده می کند شاهانرا 8شمارهٔ ۲۱: ساقت که بآرزو پرستند او را 9شمارهٔ ۲۲: دردیست اجل که نیست درمان او را 10شمارهٔ ۲۳: هر کو بشناخت مستی و پستی را 11شمارهٔ ۲۴: می آمد و می رفت پیاله بر ما 12شمارهٔ ۲۵: گر چه خوش نیست حالت ناخوش ما 13شمارهٔ ۲۶: در باغ بین زگونه گون برگ و نوا 14شمارهٔ ۲۷: رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب 15شمارهٔ ۲۸: داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب 16شمارهٔ ۲۹: ماییم نهاده سر بفرمان شراب 17شمارهٔ ۳۰: چشم تو همی داشت دلم را بعذاب 18شمارهٔ ۳۱: چون مردمک دیده ام ای در خوشاب 19شمارهٔ ۳۲: گفتم که مرا وصل تو نفزاید آب 20شمارهٔ ۳۳: وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب 21شمارهٔ ۳۴: کام همه ناله و خروشست امشب 22شمارهٔ ۳۵: هستم ز وصال دوست دلشاد امشب 23شمارهٔ ۳۶: ای دل چو رسید روز اومید بشب 24شمارهٔ ۳۷: شاها همه کار تو زهم طرفه ترست 25شمارهٔ ۳۸: بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست 26شمارهٔ ۳۹: آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت 27شمارهٔ ۴۰: گر خسته دل مرا بر آری حاجت 28شمارهٔ ۴۱: از بس که تنم ز آتش دل بگداخت 29شمارهٔ ۴۲: آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت 30شمارهٔ ۴۳: شاها چوبداد داد هر کس دادت 31شمارهٔ ۴۴: خواهی که هنر و ران نکودارندت 32شمارهٔ ۴۵: دربند کسی باش که یاری کندت 33شمارهٔ ۴۶: روزی گیرم میان تو چون کمرت 34شمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت 35شمارهٔ ۴۸: از بس که کنم شام و سحر در کارت 36شمارهٔ ۴۹: باور نکنی که از من عشوه پرست 37شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 38شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 39شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 40شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 41شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 42شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 43شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 44شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 45شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 46شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 47شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 48شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 49شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 50شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 51شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 52شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 53شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 54شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 55شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 56شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 57شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 58شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 59شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 60شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 61شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 62شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 63شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 64شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...65شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 66شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 67شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 68شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 69شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 70شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 71شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 72شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 73شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 74شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 75شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 76شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 77شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 78شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 79شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 80شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 81شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 82شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 83شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 84شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 85شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 86شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 87شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 88شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 89شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 90شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 91شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 92شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 93شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 94شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 95شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 96شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 97شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 98شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 99شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 100شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 101شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 102شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 103شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 104شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 105شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 106شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...107شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 108شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 109شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 110شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 111شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 112شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 113شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 114شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 115شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 116شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 117شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 118شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 119شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 120شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 121شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 122شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 123شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 124شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 125شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 126شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 127شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 128شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 129شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 130شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 131شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 132شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 133شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...134شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 135شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 136شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 137شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 138شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 139شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 140شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 141شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 142شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 143شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 144شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 145شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 146شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 147شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 148شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 149شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 150شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 151شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 152شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 153شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 154شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 155شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 156شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 157شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 158شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 159شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 160شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 161شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 162شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 163شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 164شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 165شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 166شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 167شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 168شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 169شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 170شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 171شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 172شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 173شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 174شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 175شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 176شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 177شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 178شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 179شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 180شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 181شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 182شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 183شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 184شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 185شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 186شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 187شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 188شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 189شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 190شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 191شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 192شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 193شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 194شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 195شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 196شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 197شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 198شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 199شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 200شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟201شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 202شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 203شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 204شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 205شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 206شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 207شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 208شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟209شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 210شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 211شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 212شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 213شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 214شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 215شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 216شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 217شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 218شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 219شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 220شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 221شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 222شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 223شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 224شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 225شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 226شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 227شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 228شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟229شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 230شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 231شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 232شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 233شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 234شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 235شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 236شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 237شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 238شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 239شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 240شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 241شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 242شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 243شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 244شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 245شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 246شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 247شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 248شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 249شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 250شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 251شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 252شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 253شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 254شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 255شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 256شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 257شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 258شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 259شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 260شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 261شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 262شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 263شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 264شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 265شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 266شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 267شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 268شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 269شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 270شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 271شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 272شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 273شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 274شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 275شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 276شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 277شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 278شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 279شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 280شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 281شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 282شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 283شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 284شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 285شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 286شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 287شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 288شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 289شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 290شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 291شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 292شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 293شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 294شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 295شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 296شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 297شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 298شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 299شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 300شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 301شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 302شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 303شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 304شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 305شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 306شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 307شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 308شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 309شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 310شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 311شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 312شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 313شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 314شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 315شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 316شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 317شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 318شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 319شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 320شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 321شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 322شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 323شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 324شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 325شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 326شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 327شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 328شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 329شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 330شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 331شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 332شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 333شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 334شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 335شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 336شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 337شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 338شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 339شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 340شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 341شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 342شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 343شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 344شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 345شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 346شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 347شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 348شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 349شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 350شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 351شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 352شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 353شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 354شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 355شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 356شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 357شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 358شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 359شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 360شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 361شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 362شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 363شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 364شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 365شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 366شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 367شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 368شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 369شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 370شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 371شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 372شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...373شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 374شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 375شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 376شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 377شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 378شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 379شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 380شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 381شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 382شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 383شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 384شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 385شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 386شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 387شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 388شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 389شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 390شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 391شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 392شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 393شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 394شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 395شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 396شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 397شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 398شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 399شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 400شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 401شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 402شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 403شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 404شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 405شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 406شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 407شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 408شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 409شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 410شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 411شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 412شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 413شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 414شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 415شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 416شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 417شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 418شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 419شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 420شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 421شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 422شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 423شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 424شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 425شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 426شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 427شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 428شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 429شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 430شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 431شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 432شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 433شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 434شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 435شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 436شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟437شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 438شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 439شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 440شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 441شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 442شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 443شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 444شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 445شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 446شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 447شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 448شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 449شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 450شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 451شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 452شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 453شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 454شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...455شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 456شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 457شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 458شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 459شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 460شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 461شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 462شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 463شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 464شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 465شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 466شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 467شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 468شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 469شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 470شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 471شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 472شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 473شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 474شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 475شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 476شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 477شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 478شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 479شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 480شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 481شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 482شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 483شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 484شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 485شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 486شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 487شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 488شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 489شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 490شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 491شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 492شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 493شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 494شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 495شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 496شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 497شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 498شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 499شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 500شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 501شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 502شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 503شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 504شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 505شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 506شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 507شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 508شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 509شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 510شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 511شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 512شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 513شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 514شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 515شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 516شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 517شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 518شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 519شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 520شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 521شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 522شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 523شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 524شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 525شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 526شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 527شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 528شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 529شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 530شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 531شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 532شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 533شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 534شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 535شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 536شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 537شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 538شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 539شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...540شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 541شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 542شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 543شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 544شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 545شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 546شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 547شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 548شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 549شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 550شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 551شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 552شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 553شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 554شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 555شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟556شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 557شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 558شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 559شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 560شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 561شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 562شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 563شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 564شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 565شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 566شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 567شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 568شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 569شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 570شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 571شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 572شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 573شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 574شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 575شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 576شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 577شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 578شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 579شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 580شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 581شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 582شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 583شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 584شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 585شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 586شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 587شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 588شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 589شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 590شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 591شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 592شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 593شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 594شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 595شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 596شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 597شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 598شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 599شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 600شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 601شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 602شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 603شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 604شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 605شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 606شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 607شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 608شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 609شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 610شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 611شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 612شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 613شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 614شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 615شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟616شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 617شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 618شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 619شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 620شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 621شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 622شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 623شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 624شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 625شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 626شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 627شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 628شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 629شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 630شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 631شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 632شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 633شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 634شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 635شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 636شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 637شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 638شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 639شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 640شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 641شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟642شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 643شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 644شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 645شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 646شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 647شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 648شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 649شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 650شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 651شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 652شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 653شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 654شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 655شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 656شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 657شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 658شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 659شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 660شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 661شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 662شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 663شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 664شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 665شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 666شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 667شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 668شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 669شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 670شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 671شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 672شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 673شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟674شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 675شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 676شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 677شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 678شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 679شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 680شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 681شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 682شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 683شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 684شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 685شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 686شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 687شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 688شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 689شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 690شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 691شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...692شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 693شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 694شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 695شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 696شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 697شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 698شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 699شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 700شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 701شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 702شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 703شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 704شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 705شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 706شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 707شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 708شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 709شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 710شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 711شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 712شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 713شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 714شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 715شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 716شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 717شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 718شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 719شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 720شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 721شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 722شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 723شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 724شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 725شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 726شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 727شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 728شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 729شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 730شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 731شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 732شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 733شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 734شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 735شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 736شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 737شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 738شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 739شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 740شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 741شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 742شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 743شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 744شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 745شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 746شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 747شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 748شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 749شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 750شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 751شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 752شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 753شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 754شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 755شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 756شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟757شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 758شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 759شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 760شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 761شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 762شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 763شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 764شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 765شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 766شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 767شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 768شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 769شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 770شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 771شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 772شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 773شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 774شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 775شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 776شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 777شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 778شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 779شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 780شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 781شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 782شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 783شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 784شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 785شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 786شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 787شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 788شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 789شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 790شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 791شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 792شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 793شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 794شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 795شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 796شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 797شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 798شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 799شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 800شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 801شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 802شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 803شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 804شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 805شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 806شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 807شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 808شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 809شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 810شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 811شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 812شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 813شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 814شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 815شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 816شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 817شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 818شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 819شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 820شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 821شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 822شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 823شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 824شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 825شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 826شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 827شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 828شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 829شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 830شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 831شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 832شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 833شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 834شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 835شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 836شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 837شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 838شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 839شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 840شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 841شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 842شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 843شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 844شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 845شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 846شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 847شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 848شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 849شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 850شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 851شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 852شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 853شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 854شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ